Κώστας Τσάκωνας: Το δράμα, ενός ακατέργαστου μεγάλου κωμικού ταλέντου

Με τον όρο «λαϊκός κωμικός» εννοούμε τους ηθοποιούς που στηρίζονται κυρίως στην γκριμάτσα ή στην ατάκα. Ήταν ένα είδος που ξεκινάει από την επιθεώρηση και μεταπολεμικά βρίσκει εκφραστές όπως ο Φραγκίσκος Μανέλης, ή ο Πέτρος Κυριακός.

Στη νεότερη ιστορία, ένας από τους τελευταίους του είδους ήταν ο Κώστας Τσάκωνας. Μετά ήρθε το lifestyle.

Από σπόντα

Το τρίτο παιδί μιας φτωχής οικογένειας, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1943. Μπήκε από μικρός στη βιοπάλη, ενώ παράλληλα φοιτούσε σε νυχτερινό σχολείο. Όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος: «Η ζωή μου είναι βίος και ξυπολιτεία. Ξυπόλυτος κυκλοφορούσα μικρός. Θυμάμαι τα πρώτα μου παπούτσια, μου τα πήρε ο πατέρας μου εννέα χρονών».

Η υποκριτική δεν υπήρχε καν στο μυαλό του, ενώ παλαιότερα δημοσιεύματα τον ήθελαν να εργάζεται ως τελωνιακός.

Το σίγουρο είναι ότι από σπόντα έπαιξε σε μια ταινία μικρού μήκους του Κώστα Ζηρίνη.

Και μετά τον περίμενε ο άνθρωπος που έμελλε να τον κάνει γνωστό και αγαπητό στον κόσμο, ο Θόδωρος Μαραγκός. Αρχικά μέσω της ξεχασμένης, σήμερα, πρώτης ταινίας του το Λάβετε θέσεις, με πρωταγωνιστή τον εξίσου σπουδαίο Βαγγέλη Καζάν. Θα ακολουθήσουν το Θανάση σφίξε και άλλο το ζωνάρι και το 1981, το Μάθε παιδί μου γράμματα. Η τόσο προφητική κωμωδία που έσπασε τα ταμεία και τον έκανε γνωστό στο χώρο και τον κόσμο, μέσα σε μια μέρα. Η δε ατάκα του «6 χρόνια στο δημοτικό, έξι χρόνια στο γυμνάσιο….» παραμένει μέχρι σήμερα αν και λίγοι μπορούν να δώσουν απάντηση για το τι έγιναν τα 6 χρόνια που λείπουν.

«Έχετε την τελευταία ταινία του Τσάκωνα»

Εννοείται πως ακόμα και όταν έγινε γνωστός, ο Κώστας Τσάκωνας, δεν εγκατέλειψε την άλλη του δουλειά, λόγω δημοσιότητας.

Το θέατρο και συγκεκριμένα η επιθεώρηση τον αγκαλιάζουν και παρόλο που ελάχιστες φορές έγινε πρώτο όνομα στην μαρκίζα, ο κόσμος τον αγαπάει. Ίσως γιατί αυτό το τίμιο, καθημερινό πρόσωπο θύμιζε το διπλανό μας, το γείτονα, το φίλο μας. Αλλά με μια απίστευτη κωμική φλέβα που ως το τέλος έμεινε ακατέργαστη. Και για αυτό ήταν τόσο αυθεντική, από τη στιγμή που δεν μιλάμε για ρόλους με χαρακτήρα.

«Είχα το χάρισμα στη ζωή να έχω τη φάτσα και τη φωνή του Καραγκιόζη», είχε πει αυτοσαρκαζόμενος.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 που αρχίζει η σύντομη αλλά σαρωτική κυριαρχία της βιντεοκασέτας. Και εκεί ο ηθοποιός όχι μόνο γίνεται πρωταγωνιστής αλλά και από τους πιο εμπορικούς ηθοποιούς του μέσου.

Ναι, ήταν αρπακολιτζίδικες δουλειές αλλά ακόμα και στο σύντομο διάστημα που κράτησε έβγαλε ονόματα και έγιναν αποτυχίες. Όπως η Κλασική περίπτωση βλάβης που είχε και συνέχεια: τη Μεγάλη απόφραξη

Όταν μιλάει το σανίδι

Φτάνουμε στη δεκαετία του ’90, που η ιδιωτική τηλεόραση προμοτάρει νέα πρόσωπα. Οι ηθοποιοί της προηγούμενης δεκαετίας κουβαλούσαν την ταμπέλα της βιντεοκασέτας και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ήταν σχεδόν εκτός μικρής οθόνης. Στην ουσία συνέβη το ίδιο και με τον Κώστα Τσάκωνα που μόνο κάποια guest σε σειρές έκανε. Ο ίδιος δεν είχε διστάσει να πει πως: «Από το τηλεοπτικό τοπίο είμαι εξαφανισμένος. Δεν με αποδέχεται κανείς επ’ ουδενί. Είναι ένα περίεργο κύκλωμα, που πρέπει να είσαι συνδεδεμένος για να παίξεις. Ενίοτε με έχουν πάρει για έναν guest ρόλο».

Όμως το θέατρο και η επιθεώρηση όχι μόνο δεν τον αγνόησαν, αλλά ήταν και από τους πρωταγωνιστές του είδους. Ένα είδος που δυστυχώς δεν ανανεώθηκε, αλλά για μέχρι και τις αρχές των 00s, όσο και αν ήταν μαρκαρισμένο, πήγαινε πολύ καλά. Και ο ηθοποιός αξιώθηκε μια θέση δίπλα στους μεγάλους του είδους όπως οι Σωτήρης Μουστάκας Κώστας Βουτσάς, Στάθης Ψάλτης. 

Πίσω όμως από αυτό το πρόσωπο που σκόρπιζε το γέλιο, υπήρχε μια σκληρή αλήθεια: «Όποτε δούλευα περιοδεία στο θέατρο, ο αδελφός μου με κοιτούσε με μάτια θλιμμένου σκύλου. Μου έλεγε: «Γιατί θα φύγεις»; Τι να του έλεγα… πάω να δουλέψω να βγάλω χρήματα για να σας ζήσω;», είχε πει σε συνέντευξή του.

Αληθινή ζωή

Ο Κώστας Τσάκωνας είχε πει: «Έχω χρέη. Έχω έναν αδελφό με νοητική στέρηση και μία αδελφή με επιληψία. Εγώ τους προστατεύω. Όταν πέθανε ο πατέρας μου το 2004, μου άφησε δύο παιδιά να τα προστατεύω εγώ. Είναι δύσκολο. Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμα ευθύνεται ο χαρακτήρας και η στάση ζωής μου. Κανονικά θα έπρεπε να έχω τρελαθεί».

Από το 2004 αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια του ηθοποιού. Ένα ατύχημα που είχε, τον καθηλώνει για κάποιο διάστημα σε ακινησία. Και τα έξοδα τρέχουν. Αρχίζει να ζητάει δουλειά, παντού.

Το 2010 έπαθε εγκεφαλικό και το 2014 διαγνώστηκε με καρκίνο στην ουροδόχο κύστη. Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του δεν μπορούσε να περπατήσει πάνω από 15 λεπτά την ημέρα. Αντιμετώπισε με αξιοπρέπεια τη σοβαρή κατάσταση της υγείας του και θυμόταν μια φράση που του είχε πει ο Νίκος Σταυρίδης: «Ποτέ μη ζητήσεις να παίξεις και να λένε “Τον καημένο, πώς κατάντησε… Δεν πρέπει να σε βλέπουν και να σε λυπούνται. Ο ηθοποιός εκπέμπει φως, λάμψη, γέλιο, κλάμα. Όχι μιζέρια”».

Για την ιστορία, ο Κώστας Τσάκωνας «έφυγε» στις 4 Νοεμβρίου 2015.

Σπύρος Δευτεραίος