Καραντίνα. Πριν από τον Μάρτιο του 2020 ήταν απλά μία λέξη που δεν συνδεόταν με την Ελλάδα. Επί πολλές δεκαετίες τη συναντούσαμε σε διηγήσεις ομογενών από εμπόλεμες περιοχές και παππούδων-γιαγιάδων που έζησαν την περίοδο της Κατοχής, μαθαίναμε για αυτή από τα διεθνή μέσα ενημέρωσης και για μακρινές χώρες που την εφάρμοσαν, κατά τ’ άλλα όμως ήταν απλά μια λέξη στα λεξικά. Ίσως για αυτό ήχησε και τόσο παράξενα όταν ακούσαμε ότι η κυβέρνηση θα την επιβάλει προκειμένου να περιορίσει/αποτρέψει τη διασπορά του φονικού κορονοϊού SARS-CoV-2 στη χώρα μας.
Πολλοί από εμάς έχουμε πιεστεί αφόρητα. Άλλοι το διαχειριζόμαστε αρκετά καλά. Όλοι όμως ανησυχούμε για το μέλλον που ξέρουμε ήδη πως επιφυλάσσει εκπλήξεις.
Το pontos-news.gr ζήτησε από ποντιακής, μικρασιατικής και αρμενικής καταγωγής συμπατριώτες μας να μοιραστούν μαζί μας αυτό που βιώνουν και πώς φαντάζονται την επόμενη μέρα. Οι ερωτήσεις έγιναν σε διαφορετικές φάσεις της καραντίνας και κρύβουν διαφορετικού τύπου συναισθήματα.
Σήμερα φιλοξενούμε τη Χριστίνα Αλεξανιάν, η οποία μας έχει δώσει τον εξαιρετικό μονόλογο Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν, όπου υποδύεται την Ανζέλ Κουρτιάν, ένα πρόσωπο υπαρκτό που έζησε της φρίκη της Γενοκτονίας.
Πώς βιώνετε την κατάσταση της απαγόρευσης κυκλοφορίας και των αυστηρών μέτρων προστασίας λόγω του νέου κορονοϊού SARS-CoV-2;
Χαίρομαι που η χώρα μου έλαβε πολύ έγκαιρα τα μέτρα περιορισμού της διασποράς του ιού και έτσι δεν θρηνούμε ως έθνος εκατόμβες νεκρών. Είναι αναγκαία τα μέτρα και πρέπει να τα εφαρμόσουμε όλοι. Είμαι μέσα στο σπίτι λοιπόν κι εγώ, για να προστατεύσω και εμάς και όλους. Μοιράζομαι το χρόνο μου με την οικογένειά μου, ασχολούμαι με την φροντίδα του σπιτιού και διαβάζω τα βιβλία που μέχρι τώρα δεν είχα τον χρόνο να το κάνω. Αισιοδοξώ ότι θα βγούμε από αυτό πιο δυνατοί. Και φυσικά θέλω να εκφράσω τις ευχαριστίες μου προς τους γιατρούς και τους νοσηλευτές της πρώτης γραμμής. Πενθούμε τα θύματα του Covid-19 όλου του κόσμου ελπίζοντας πως θα έρθει σύντομα η ημέρα που δεν θα μετρούμε πλέον νεκρούς από αυτόν.
Έχετε σκεφτεί πώς θα είναι η «επόμενη μέρα» στην Ελλάδα;
Δεν έχω σκεφτεί καθόλου πώς θα είναι η επόμενη ημέρα στην Ελλάδα, τότε που θα κάτσουμε ο ένας δίπλα στον άλλο ξανά. Νομίζω ότι πολύ αμήχανα και δειλά θα γίνει αυτό. Το θέμα είναι να περάσουν αυτές οι κρίσιμες ώρες και σιγά-σιγά θα κατακτήσουμε εκ νέου την οικειότητα ο ένας με τον άλλο.
