Είναι ένας κεντρικός μεγάλος δρόμος στην Τούμπα της Θεσσαλονίκης με πολλά μαγαζιά. Κι όποιος περνάει από κει, είτε με το αυτοκίνητό του είτε με το αστικό, βλαστημάει την ώρα εξαιτίας αυτών που παρκάρουν σε διπλή και τριπλή σειρά. Άλλος παρκάρει για να παίξει το στοίχημα, άλλος για να κάτσει στην καφετέρια κι άλλος για να πάρει γύρους και σουβλάκια. Κι όσοι πηγαίνουν σημειωτόν μέσα στα αυτοκίνητα μποτιλιαρισμένοι βρίζουν τον Έλληνα που είναι απείθαρχος, δεν νοιάζεται για κανέναν και κοιτάει μόνο τη δικιά του τη βολή, την πάρτη του.
Αχ… ο Γερμανός – συνεχίζουν. Ο Γερμανός δεν τα κάνει αυτά, είναι πειθαρχημένος, υπεύθυνος, έχει παιδεία.
Κι αν με ρωτάτε, μεγαλύτερη μπούρδα από αυτήν δεν έχω ξανακούσει. Και σας το λέω, και βάζω ό,τι στοίχημα θέλετε, πως κι ο Γερμανός άμα βρεθεί στην Τούμπα θα κάνει ακριβώς το ίδιο. Αν μια και δυο δει, δηλαδή, ότι όποιος παρκάρει παράνομα δεν τιμωρείται, θα την κάνει κι αυτός τη ζαβολιά. Είναι στη φύση του ανθρώπου να ψάχνει την ευκολία του. Όλοι το ίδιο θα κάνουν αν βρουν την ευκαιρία. Κι ο Γερμανός κι ο Αμερικανός κι ο Σουηδός.
Αν δεν το κάνουν στις χώρες τους, ένας και μόνον είναι ο λόγος. Αν το κάνουν θα τιμωρηθούν. «Ο φόβος φυλάει τα έρμα», που λέει κι η παροιμία. Όλα τα άλλα στο ζήτημα αυτό είναι παραμύθια. Αν σ’ έναν αγώνα ποδοσφαίρου πάρουν χαμπάρι οι παίκτες ότι ο διαιτητής δεν τιμωρεί τα σκληρά μαρκαρίσματα με κάρτες, το παιχνίδι δεν αργεί να γίνει κλοτσοπατινάδα.
Κι αυτό θα γίνει στα σίγουρα, είτε οι αντίπαλες ομάδες είναι ελληνικές είτε εγγλέζικες ή γερμανικές.
Ο τρόπος για να αποκατασταθεί η κυκλοφορία στο δρόμο της Τούμπας που σας ανέφερα, είναι ένας. Ένας και μοναδικός. Αν η τροχαία μοιράσει μία φορά κλήσεις (από αυτές που δεν σβήνουν με τίποτα) θα πέσει από την επομένη σύρμα. Στόμα με στόμα. Εδώ παιδιά χτες γράψανε, μην παρκάρετε. Κι έτσι ο δρόμος θα καθαρίσει. Προσωρινά βέβαια. Γιατί η εντροπία θα δοκιμάσει ξανά την τύχη της. Σε δυο-τρεις βδομάδες θα αρχίσουν ξανά οι πρώτοι τολμηροί να δοκιμάζουν τις αντοχές του συστήματος. Αν όμως κι αυτοί τιμωρηθούν, τότε το ζήτημα λύθηκε. Εδώ παιδιά γράφουν, μην παρκάρετε – τελεία και παύλα.
Αυτά κάνει η ατιμωρησία στην πατρίδα μας. Και στο μικρής σημασίας ζήτημα που αναφέραμε, αλλά και σε άλλα πολύ σοβαρότερα. Γι’ αυτό φταίει κυρίως η πολιτεία. Δε φταίει ο κοσμάκης. Φταίει ξεκάθαρα ο διαιτητής, που δεν θέλει να βγάλει ούτε κίτρινες ούτε και κόκκινες κάρτες, για τους δικούς του λόγους. Η πολιτεία λοιπόν, όταν ζορίζεται στο ζήτημα αυτό, κάνει και κάτι άλλο, ακόμα πιο γελοίο.
Ακολουθώντας την περίφημη τακτική φταίει ο γάιδαρος βαράμε το σαμάρι, τιμωρεί άλλον αντί άλλου, για να θολώσει τα νερά και να αποσείσει τις ευθύνες από πάνω της.
Δείτε τι γίνεται στα γήπεδα ποδοσφαίρου με τις πράξεις βίας. Από όλη τη δημόσια συζήτηση που γίνεται σε αυτό το θέμα, κοντεύω να χάσω τα μυαλά μου με αυτά που ακούω. Τι τρέλα είναι κι αυτή; Πετάει ας πούμε ο Μήτσος από την κερκίδα ένα μπουκάλι κι ανοίγει το κεφάλι ενός επόπτη. Τι ακούμε στη δημόσια συζήτηση περί του «τις πταίει»; Τα πάντα φταίνε. Αν υπήρχαν εξωγήινοι, θα έφταιγαν κι αυτοί.
Ένας μόνο δεν φταίει, αυτός που πέταξε το μπουκάλι. Όποιος άλλος εκτός από αυτόν τιμωρείται. Το γήπεδο κλείνει, η ομάδα πληρώνει πρόστιμο, της αφαιρούνται βαθμοί. Σε λίγο θα τιμωρείται κι ο φροντιστής τις ομάδας. Θα τον βάλουν λέει να πλένει τις κάλτσες και τα σώβρακα των παικτών στο χέρι.
Ένας μόνο δεν τιμωρείται. Ο Μητσάρας. Αυτός που την έκανε τη βρομοδουλειά είναι στο απυρόβλητο. Άπιαστο πουλί.
Μπορεί βρε κύριε υφυπουργέ του Αθλητισμού –και εσείς οι βουλευτές που νομοθετείτε– η ομάδα του ποδοσφαίρου να συλλάβει τον Μητσάρα, να του αποδώσει κατηγορίες και να του επιβάλλει πρόστιμο γι’ αυτό που έκανε; Προφανώς όχι. Άρα γιατί της ζητάτε ευθύνες και την τιμωρείτε; Αν μπουκάρω δηλαδή εγώ σ’ ένα θέατρο και πλακώσω τους θεατές στις σφαλιάρες και την κοπανήσω, θα τιμωρήσετε τον θεατρικό επιχειρηματία και τους ηθοποιούς και όχι εμένα; Ο θεατρικός επιχειρηματίας, ο πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας και όλοι μας πληρώνουμε φόρους, για να μας προστατεύουν τα συντεταγμένα όργανα της πολιτείας.
Αυτή η προστασία δεν επιτυγχάνεται μόνο με τη φύλαξη και την αστυνόμευση. Αν ήταν έτσι, σε κάθε χώρα θα έπρεπε οι μισοί να ήταν αστυνομικοί, για να φυλάνε τους άλλους μισούς. Καλημέρα γιατρέ, είμαι ο προσωπικός σας φύλακας, διορισμένος από την πολιτεία. Από σήμερα θα είμαι μαζί σας κάθε στιγμή, για να σας παρακολουθώ μην και αρπάξετε κανένα φακελάκι. Κι επειδή αυτά δεν γίνονται… υπάρχουν οι κάρτες – οι κίτρινες και οι κόκκινες. Τιμωρία και παραδειγματισμός. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Αποτροπή. Δεν παίρνω φακελάκια, όχι γιατί είναι κανείς από δίπλα μου και με βλέπει. Αλλά γιατί ξέρω, είδα και έμαθα από αυτό που έγινε σε άλλους συναδέλφους πως αν με τσακώσουν θα μου κόψουν τον ποπό. Μια στις τόσες… Κι αν με πιάσουν; Δεν αξίζει το ρίσκο. Αυτό σημαίνει αποτροπή.
Εξηγεί το λεξικό του Τριανταφυλλίδη την παροιμία για το φόβο και τα έρημα/έρμα. «Η πιθανότητα ενδεχόμενης τιμωρίας δρα αποτρεπτικά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει άμεσος, ορατός κίνδυνος αποκάλυψης μιας παράνομης πράξης».
Έτσι λύνονται αυτού του είδους τα προβλήματα που μας σακατεύουν ως κοινωνία. Έτσι και η φοροδιαφυγή, έτσι και η διαφθορά. Κι επειδή αυτό δεν θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβει κανείς, αυτό που διαπιστώνουμε όλοι τελικά είναι πως δεν θέλετε να τα λύσετε τα θέματα. Και πως είστε σαν τους λύκους που χαίρονται στην αναμπουμπούλα. Αλλά αν εσείς είστε σαν το λύκο, για πόσο καιρό ακόμα νομίζετε ότι ο κοσμάκης θα κάνει το πρόβατο;
