Βράζει η πολιτική ατμόσφαιρα λόγω του Ασφαλιστικού, και τόσο η κυβέρνηση όσο και οι οργανωμένες συντεχνίες έχουν βγάλει τα ξίφη τους στα κανάλια προσπαθώντας να κερδίσουν μέσω των εντυπώσεων αυτά που επιδιώκουν.
Άκουγα τον αρμόδιο υφυπουργό να επιχειρηματολογεί – ήρεμος, πειστικός και καθησυχαστικός, όπως έχει συμβεί με τους περισσότερους προηγούμενους που κάθονταν στην καρέκλα του.
Συνήθως, πριν ψηφιστεί ένα απαίσιο νομοσχέδιο σαν κι αυτό που έρχεται, βγαίνει ο «καλός» για να ηρεμήσει τον κόσμο που έχει ξεσηκωθεί και έχει κατέβει στους δρόμους με γραβάτες ή χωρίς γραβάτες. Μετά το εκάστοτε «έγκλημα» βγαίνει κάποιος άλλος σοβαροφανής και δηλώνει ότι δεν υπήρχαν περιθώρια, ήταν η τελευταία φορά που πάρθηκαν τόσο οδυνηρά μέτρα και ότι από του χρόνου θα έρθει η ανάπτυξη, είναι καθ’ οδόν, και ότι οι αδύναμες τάξεις θα ενισχυθούν με επιδοτήσεις για το ενοίκιο, για τα καύσιμα, ότι θα ξαναπάρουν τον 13ο μισθό, κτλ. Η πολιτική στην Ελλάδα είναι σαν να πετούν χαρταετό: βάζουν εισιτήριο πέντε ευρώ για τα νοσοκομεία και μετά το βγάζουν διαφημίζοντάς το ως δήθεν αρχή κάποιας γενικότερης ανακούφισης που έρχεται, ενώ το έχουν ενσωματώσει αλλού.
Έτυχε σε αυτήν την κυβέρνηση, που είναι από τις πιο άθλιες –ή ίσως η πιο άθλια– που είχε η σύγχρονη Ελλάδα, να αναγκαστεί, αν όχι να εκβιαστεί, να λάβει ουσιαστικά μέτρα για την εξυγίανση του Ασφαλιστικού. Παριστάνοντας τους ανθρωπιστές αριστερούς λένε ότι δεν θα ρίξουν εκ νέου το βάρος στους συνταξιούχους, οι οποίοι είναι οι μόνοι που έχουν πληρώσει το «μάρμαρο» μέχρι σήμερα. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια και δεν βγαίνει η εξίσωση με νέα ληστρική έφοδο στους συνταξιούχους, οι οποίοι συντηρούν και ένα σημαντικό μερίδιο της καταναλωτικής αγοράς. Αναζητούν ως εκ τούτου πηγές στους επί δεκαετίες κλασικούς φοροφυγάδες, τους ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι βεβαίως φέρουν μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη σημερινή οικονομική κατάντια της χώρας.
Έτσι έχουμε από τη μια μεριά τούς αποδεδειγμένα ψεύτες της κυβέρνησης –οι οποίοι εκτός από ψεύτες είναι ασκέρι τυχάρπαστων ανειδίκευτων, που θεωρούν την εξουσία οικονομικό λάφυρο για τους εαυτούς τους και τους συγγενείς και παρατρεχάμενους–, και από την άλλη μεριά έχουμε τους κατεργαρέους, πολλοί από αυτούς λάθρα βιώσαντες επί δεκαετίες, που βέβαια με σοφιστείες και αστεία, ακραία παραδείγματα κλαίγονται ότι οδηγούνται σε γενικό οικονομικό αφανισμό αν τολμήσει η κυβέρνηση να αγγίξει το δικό τους πορτοφόλι.
Είναι κανείς στην Ελλάδα που πιστεύει ότι μέχρι τώρα οι μηχανικοί, οι δικηγόροι, οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι υδραυλικοί και τόσοι άλλοι ελεύθεροι επαγγελματίες συνέβαλαν φορολογικά ανάλογα με την φοροδοτική τους ικανότητα, ώστε να μην έφθανε η χώρα μας εδώ που βρίσκεται;
Από κανέναν εκπρόσωπό τους δεν άκουσα την πρόταση να αναρτηθούν οι φορολογικές δηλώσεις της τελευταίας δεκαετίας όλων των Ελλήνων στο διαδίκτυο για να δούμε τι δήλωναν και πώς ζούσαν οι περισσότεροι από αυτούς που κλαίγονται τώρα στα τηλεοπτικά παράθυρα σαν τα μικρά παιδιά που τους είπαν οι μαμάδες τους ότι θα τους πάρουν τα παιγνίδια γιατί δεν διαβάζουν.
Είναι τραγική η εικόνα κατεργαρέων εναντίον κατεργαρέων στα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι η εικόνα της ζωντανής παρακμής, μιας κοινωνίας σάπιας, που έχει συνηθίσει στη μούχλα της και δεν εννοεί να βελτιωθεί διότι ως ανώριμη και ακαλλιέργητη δεν γνωρίζει το ίδιο το συμφέρον της. Μακάρι όταν σπάσει αυτό το κακό σπυρί –γιατί σίγουρα θα σπάσει, και μάλιστα σύντομα– να μην πληρωθεί το τίμημα με αίμα.