Μια επιμήκης λωρίδα γη στα νότια παράλια του Ευξείνου Πόντου, της θάλασσας που οι Έλληνες από την εποχή του σιδήρου (10ος αι. π.Χ.) έκαναν αισθητή την παρουσία τους για να μετατρέψουν από «άξενη» σε «εύξεινη» την εποχή του β΄ ελληνικού αποικισμού (8ος-6ος αι π.Χ.), είναι εντυπωμένη στα φυλλοκάρδια κάθε σύγχρονου Έλληνα που έλκει την καταγωγή του από τον Πόντο.
Είναι θαυμαστό το πόσο άμεσα συνδεδεμένα με την ιστορία και τον πολιτισμό της πεφιλημένης πάτριας γης είναι τα εγγόνια και τα δισέγγονα όλων αυτών των ανθρώπων που βρήκαν τραγικό θάνατο στα στρατόπεδα εργασίας (αμελέ ταμπουρού), στις πορείες θανάτου, στις εν ψυχρώ δολοφονίες, στους διωγμούς και τους εξανδραποδισμούς, στοιχεία ενός οργανωμένου σατανικού σχεδίου εξόντωσης του ελληνικού-χριστιανικού πληθυσμού στις πανάρχαιες κοιτίδες του, της Γενοκτονίας των Ποντίων.
Αυτός ο πολιτισμός και η ιστορία των ανιόντων συγγενών μας συγκροτούν εν πολλοίς την ταυτότητά μας, το αίσθημα του ανήκειν, το σκέπτεσθαι και το πράττειν.
Εκατόν και πλέον χρόνια μετά τον διωγμό από τις πατρογονικές και μητρογονικές μας εστίες, φέροντας στην κυτταρική μας μνήμη το βίωμα των παππούδων και των γιαγιάδων μας και πάλι θα βγούμε στον δρόμο και θα διαδηλώσουμε ειρηνικά για να μην ξεχαστεί ποτέ αυτό το έγκλημα. Είμαστε η φωνή τους και η συνέχειά τους. Είμαστε ο σπόρος που φύτρωσε, παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες να μας εξαφανίσουν, που ανθεί και φέρει κι άλλο.
Πόντος Ανέστη
Πόντος μονάχος κι έρημος, σταυρός πάνω στον βράχο
γύπες του κρύβουνε το φως και τρων τα σωθικά του.
Πόντος τίκια να στέκεται και να υπομένει ολόρθος
τους εμπαιγμούς, τις βουρδουλιές τα ξίφη και τον πόνο.
Πόντος Χριστός
κι η Παναγιά να κλαίει από τον Πυξίτη·
κόκκινος έγινε κι αυτός σαν του θεριού το χρώμα.
Κι ούτε Αργώ για να σωθεί, μηδέ Μύριοι να τρέξουν,
εκείνοι που χορεύανε επιδέξια τον Πυρρίχιο.
Των Κομνηνών διαφέντεμα, και των Μονών ο τόπος.
Πόντος αέρας παρχαρί, μανουσακί ευωδία.
Οψέ το βράδον ένοιξα τη οσπιτί την πόρταν
Τ’ οσπίτ έτον τη πάππο’ς ιμ’ σ’ ευλοεμένον τόπον
Κι είδα τ’ς πολλά να χ(σ)αίρουνταν, κι εκ’σα γλυκύν λαλίαν
«Έλα πουλίμ και έργησες, ας κάθουμες να τρώμε»
Πόντος τρεις τόποι: εδώ, εκεί και Ουρανό συνάμα
Και από παντού Ανάσταση φωνάζουν τα παιδιά σου.
Αμήν.
Αλεξία Π. Ιωαννίδου
- Σημ.: Το ποίημα Πόντος Ανέστη της Αλεξίας Ιωαννίδου γράφτηκε στις 31/8/22 με αφορμή τον λογοτεχνικό διαγωνισμό της ΠΟΕ «Πόντου Έμπνευσις» στον οποίο και συμμετείχε.
