Πόντος σημαίνει θάλασσα. Ποια όμως απ’ όλες; Γιατί εμείς οι αργοναύτες Ίωνες πολλές θάλασσες δαμάσαμε και σε πολλούς βυθούς αφήσαμε τα οστά μας. Πόντος σημαίνει γη. Αλλά ποια απ’ όλες; Γιατί πολλές αποικίσαμε, πολλές καλλιεργήσαμε και σε πολλές έχουμε θάψει και θάβουμε προγόνους. Aνδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος.
Ερχόμαστε από τόσο μακριά κι έχουμε κατορθώσει τόσα που κι η ίδια η ιστορία τα ’χει χαμένα. Μας έχουνε πει Γιαβνάι, Γιαβάν, Γιαούνα, Γιουνάν, Ρωμιούς, Πόντιους, Μικρασιάτες και ποιος ξέρει πώς αλλιώς… Οι ιστορικοί ακόμα το ψάχνουν.
Έλληνες είμαστε, η ψυχή του έθνους των Ελλήνων δεν διαμελίζεται – μία είναι. Κι όσοι μορφώθηκαν και καλλιεργούν την ψυχή τους με τον τρόπο μας είναι κι αυτοί Πόντιοι, Ίωνες, Έλληνες… πες το όπως θες.
Από το ωραιότερο και το πλέον άριστο γένος των ανθρώπων καταγόμαστε. Έτσι ακριβώς το είπε εκείνος ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα. Από πριν τον κατακλυσμό, είπε, πως ήδη είχαμε δημιουργήσει τα ωραιότερα έργα και τα ωραιότερα πολιτεύματα που είχαν υπάρξει κάτω απ’ τον ουρανό, ξεπερνώντας στην αρετή όλους τους ανθρώπους, όπως ταιριάζει σε όσους είναι γέννημα και θρέμμα των θεών. Σώσαμε, πολεμώντας μόνοι μας ηρωικά, όλη την Ευρώπη και την Ασία από αυτούς που τότε θέλησαν να τις σκλαβώσουν – ο Αιγύπτιος το είπε με βάση τα αρχεία του.
Κι ύστερα πάλι σώσαμε τον κόσμο απ’ την τυραννία πολεμώντας –Ελλήνων προμαχούντες– στον Μαραθώνα. Και του δώσαμε επιστήμη και τεχνολογία, φιλοσοφία, τέχνες και αθλητισμό. Και τη δημοκρατία.
Προτείνουμε στον κόσμο να αγαπά και να ψάχνει την ομορφιά σ’ όλα τα πράγματα με απλότητα, χωρίς πολυτέλειες. Να καλλιεργεί το πνεύμα του και ν’ αγαπά τη γνώση και τη σοφία, χωρίς να χάνει όμως την ευψυχία και τη ρώμη του. Να κάνει φίλους ευεργετώντας ο ίδιος κι όχι προσδοκώντας χάρες κι ανταλλάγματα.
Γι’ αυτό και δεν ζητάμε από την οικουμένη ούτε ευχαριστίες ούτε χάρες ούτε και καμιά ιδιαίτερη μεταχείριση γι’ αυτά που της προσφέραμε μέσα στην ιστορία, από καταβολής κόσμου. Ούτε σε σαχλαμάρες περί ανωτερότητας της φυλής πιστεύουμε με βάση την καταγωγή, το αίμα και τα γονίδια.
Κάνουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση και πάλι προς όλον τον κόσμο, για να προκόψει με ειρήνη. Ξεδιαλέγουμε τα πιο ευγενικά διδάγματα μέσα από τη μακραίωνη ιστορία μας και μαζί με τον Χριστό και την Ορθοδοξία μας τα προτείνουμε στον κόσμο με αγάπη και χωρίς μισαλλοδοξίες. Και δεν ζητάμε τίποτα.
Ή μάλλον, σχεδόν τίποτα. Γιατί ένα πράγμα το ζητάμε, το απαιτούμε χωρίς συμβιβασμούς, και χωρίς να πάψουμε ποτέ.
Βλέπετε μέσα στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας μας και σε πολέμους μπλέξαμε –κι εμείς όπως όλοι– και σε πολλές διαμάχες. Κάναμε αυτοκρατορίες χιλιόχρονες και υποδουλωθήκαμε σε άλλες. Δώσαμε μάχες επικές με χιλιάδες νεκρούς. Αμέτρητοι πρόγονοί μας σκοτώθηκαν, βασανίστηκαν με μαρτύρια φρικτά που δεν τα βάζει ο νους του ανθρώπου, αιχμαλωτίστηκαν και πουλήθηκαν σκλάβοι στα πέρατα του κόσμου.
Αλλά ποτέ μέσα στα χιλιάδες χρόνια της ιστορίας, από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, δεν υπήρξε κάποιος που να θέλησε συστηματικά να μας ξεπαστρέψει ολοσχερώς, όπως στη περίπτωση της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922. Να αφανίσει όσο πιο πολλούς Γιουνάν μπορούσε κι ήταν στο χέρι του από προσώπου Γης, με τρόπο στοχευμένο και με τέτοια μέθοδο.
Άλλο πράγμα είναι ο πόλεμος, με όλη τη βαρβαρότητά του απέναντι στον αντίπαλο μαχητή και περιστασιακά κι απέναντι στους αμάχους, κι άλλο πράγμα το μεθοδευμένο, το βάρβαρο, το λυσσαλέο, το ολοκληρωτικό ξεκλήρισμα – δηλαδή η γενοκτονία. Στην περίπτωση αυτή, το αρχαίο γένος των Ιώνων που τόσα πρόσφερε στην οικουμένη, ορθώνει το ανάστημά του.
Σύσσωμοι οι της ελληνικής παιδείας μετέχοντες σε όλο τον κόσμο απαιτούν την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας.
Απαιτούμε μια συγγνώμη που εκ των προτέρων είναι γνωστό ότι με μεγαλοψυχία θα την δεχτούμε. Η συγχώρεση είναι κι αυτή μέσα στην ολοκληρωμένη πρότασή μας για έναν καλύτερο κόσμο. «Το επιεικές υμών, γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις, ο Κύριος εγγύς». Μετράμε τον πολιτισμό του καθενός με βάση την αναγνώριση της αδιανόητης σε βαρβαρότητα γενοκτονίας που επιχειρήθηκε εναντίον μας. Και λογαριάζουμε όσους δεν την αναγνωρίζουν για αχάριστους απέναντι σε όσα έχουμε προσφέρει στον ανθρώπινο πολιτισμό (που δεν είναι και λίγα).
Το γιατί νιώθουμε έτσι, προσπάθησα να το αποτυπώσω σε προηγούμενο άρθρο μου με τίτλο «Ζώσα μνήμη». Είναι πάρα πολλοί αυτοί που επικοινώνησαν μαζί μου, για να μου πουν πως δεν… αντέχουν να το διαβάσουν δεύτερη φορά. Εύχομαι μεθαύριο στις 19 Μαΐου να αλλάξουν γνώμη και να το διαβάσουν πάλι. Μέχρι τότε, ταπεινά εύχομαι να ξαναδιαβαστεί και το άλλο άρθρο μου με τίτλο «Συνταγή ενότητας».
Πάντως ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσουμε τη μνήμη των προγόνων μας, είναι να λάμψει ο καθένας μας με τα καλά του έργα του μέσα στην κοινωνία. Τα φρόνιμα, τα σιωπηλά παραδείγματα είναι τα πιο δυνατά.
Αιωνία και ζώσα αυτών η μνήμη!
