Πολλά λέγονται και πολλά γράφονται για το Κυπριακό και τις διαδικασίες επίλυσής του, που είναι σε εξέλιξη και οι οποίες κορυφώθηκαν στη Γενεύη, στις 12 Ιανουαρίου 2017. Ο πολιτικός λόγος που εκφέρεται από κόμματα και πολιτικούς, και η πολιτική, με τον τρόπο που ασκείται στην Ελλάδα, συγκεντρωτικά και από πάνω προς τα κάτω (και από έξω προς τα μέσα, πολλάκις) χωρίς την ενεργό συμμετοχή των πολιτών, επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης της ίδιας της κοινωνίας, ακόμα και το συλλογικό και εθνικό υποσυνείδητο.
Γι’ αυτό είδαμε τα τελευταία χρόνια οι πολίτες να παρασύρονται από διάφορους αγύρτες της πολιτικής και να παραλογίζονται ·ότι δηλαδή μπορείς να πάρεις δάνειο χωρίς να υπογράψεις κάποιο συμφωνητικό, ότι μπορείς να απαιτείς από τους άλλους να σου σβήνουν τα χρέη, ότι μπορείς να περιμένεις να σου σκίσουν τα μνημόνια, να σου καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ, γενικώς να σου δίνουν χωρίς προϋποθέσεις!
Φθάσαμε μέχρι το σημείο να πιστεύει μεγάλο μέρος των Ελλήνων πολιτών μέχρι και ιστορίες για εξώδικα που μπορούν να σε απαλλάξουν από τα χρέη, τα οποία πληρώνονται από τα 600 δισεκατομμύρια δολάρια ή τα άλλα τρία τρισ. που είναι κάτι σαν εθνική παρακαταθήκη…
Να ξαναγυρίσουμε στην πολιτική και στο Κυπριακό λοιπόν. Τη στιγμή που η Τουρκία κατέχει το 37,5% της Κύπρου. Τη στιγμή που διατηρεί στα κατεχόμενα 40 χιλιάδες στρατό, με άρματα και πυροβολικό, και μπορεί να αποκτήσει ανά πάσα στιγμή και εύκολα αεροπορική υπεροχή πάνω από το νησί. Τη στιγμή που έχει συνδέσει τα κατεχόμενα με αγωγό μεταφοράς ανεξάντλητων ποσοτήτων ύδατος για άρδευση και ύδρευση (που είναι πολύτιμο στο νησί) και τη στιγμή που είναι σε εξέλιξη η σύνδεση του νησιού με αγωγό μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
Τη στιγμή που ο Ερντογάν έχει αποστρέψει το πρόσωπό του από τη Δύση (την οποία θεωρεί υπεύθυνη για τις συνθήκες διαμελισμού που επικρατούν στη χώρα του και έχει στραφεί προς τη Ρωσία), τη στιγμή που ο Ερντογάν έχει ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε τις ψήφους του κόμματος των Γκρίζων Λύκων (ΜΗΡ), αλλά και τη στιγμή που διαλαλεί σε ανατολή και δύση (κυριολεκτικά) ότι δίνει ένα νέο απελευθερωτικό αγώνα, κάνοντας ακόμα και επιθετικού χαρακτήρα στρατιωτικές επιχειρήσεις έξω από τα σύνορα της Τουρίας…
Μπορεί κάποιος να εξηγήσει στο λαό της Ελλάδας και της Κύπρου, με ποια λογική κάποιοι στην Αθήνα και τη Λευκωσία δημιούργησαν προσδοκίες ότι μπορεί να λυθεί το Κυπριακό με μια λειτουργική και αποδεκτή λύση, και μάλιστα χωρίς τη βάσανο των εγγυήσεων και με απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων από το νησί;
Πάνω σε ποιο σκεπτικό βασίστηκε το σχέδιο λύσης της Αθήνας και της Άγκυρας, αν υπήρχε κάτι τέτοιο και αν δεν αποσκοπούσαν αλλού, αν δεν είχαν άλλο ανομολόγητο στόχο οι «αρχιτέκτονες» της διαδικασίας στην Ελλάδα, την Κύπρο και αλλού;
Δεν σκέφτηκαν το απλό; Πώς ήταν δυνατόν ο Ερντογάν να βάλει την υπογραφή του σε ένα σχέδιο, που θα του έδινε και θα του εξασφάλιζε λιγότερα από όσα έχει σήμερα η τουρκική πλευρά;
Πώς ήταν δυνατόν ο Ερντογάν να βάλει την υπογραφή του και να φορτωθούν τα τουρκικά άρματα σε αρματαγωγά, για να φύγουν από την Κύπρο; Πώς θα διαχειριζόταν μια τέτοια εικόνα απέναντι σε έναν τουρκικό λαό, που έχει ταυτίσει τον Ερντογάν με τον «Νέο Πορθητή»; Μήπως είχαμε κάποιο τρόπο πίεσης, που για να μη χάσει η Τουρκία τα πολλά, θα υποχρεωνόταν να χάσει τα λίγα, που ήταν οι απώλειες στην Κύπρο;
Ή μήπως είχαμε να του προσφέρουμε τίποτε ως κίνητρο-αντάλλαγμα, το οποίο θα μπορούσε να μετριάσει τις αντιδράσεις των εθνικιστών αλλά και της ίδιας της άκρως συντηρητικής τουρκικής κοινωνίας στην αντιαπόβαση των τουρκικών αρμάτων στο λιμάνι της Μερσίνας και του Τάσουτζου; Αυτά περί εναλλακτικού ελέγχου όλου του νησιού μέσω των βέτο και της εναλλαγής στην προεδρεία, της εναλλακτικής εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ δια της λύσης της Κύπρου και τα άλλα με τα ενεργειακά, είναι στην κυριολεξία παραμύθια της… Χαλιμάς. Που δεν τα έχαψε ο Ερντογάν και δυστυχώς τα έχαψαν οι δικοί μας.
Τελικά, τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ίσχυε, όπως αποδείχτηκε. Τουναντίον, μετράμε σοβαρότατες εθνικές απώλειες, όπως είναι η νεκρανάσταση της Συνθήκης Εγγυήσεων, που είχε δεχτεί καθοριστικά χτυπήματα: πρώτον από την Τουρκία που την παραβίασε κατάφωρα το 1974 με την εισβολή και συνεχίζει να την παραβιάζει μέχρι σήμερα με την κατοχή και δεύτερον με τη συμφωνία προσχώρησης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε χωρίς καμία αναφορά σε εγγυήσεις και άλλες απαράδεκτες… ουρές των συμφωνιών Ζυρίχης και Λονδίνου.
Άλλη απώλεια είναι ο αυτοϋποβιβασμός του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας σε πρόεδρο μιας κοινότητας, κάτι σαν φύλαρχος ας πούμε. Γιατί αν επιμένουν κάποιοι ότι συμμετείχε ως πρόεδρος της Δημοκρατίας στη σύνοδο, τότε το ίδιο ισχύει και για τον Ακιντζί, αφού υπήρχε απόλυτη ισοτιμία σε όλες τις διαδικασίες της συνόδου.
Άρα, είτε αυτο-υποβιβάστηκε ο κ. Αναστασιάδης, είτε προβίβασε τον κ. Ακιντζί σε πρόεδρο Δημοκρατίας, προβαίνοντας ταυτόχρονα στην αναγνώριση του παράνομου κράτους των Κατεχομένων.
Μπορώ να γράψω πολλά, όμως αισθάνομαι την ανάγκη να θέσω ένα καίριο κατά την άποψή μου ερώτημα: Όσοι εμπλέκεστε σε όλη αυτή τη διαδικασία σε Αθήνα και Λευκωσία, που οι περισσότεροι είστε ο σκληρός πυρήνας των υποστηρικτών του επαίσχυντου Σχεδίου Ανάν, οφείλετε να δώσετε πειστικές εξηγήσεις στους πολίτες για το σκεπτικό που οδήγησε τα βήματά σας σε αυτήν την τραγελαφική κατάσταση, σε αυτό το φιάσκο, σε άλλη μια επαίσχυντη και ταπεινωτική για τον ελληνισμό διαδικασία, που θέτει σε άμεσο κίνδυνο σοβαρά εθνικά συμφέροντα και φυσικά την ίδια την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Δώστε εξηγήσεις και μην οδηγείτε τους πολίτες σε παραλογισμό και παράκρουση και το κυριότερο, μην συνεχίζετε άλλες πράξεις αυτής της ιλαροτραγωδίας. Ανοίξτε έστω και τώρα ένα λεξικό και επικεντρωθείτε στη λέξη αυτοσεβασμός. Σεβαστείτε τους εαυτούς σας, για να είστε σε θέση να σεβαστείτε και το ελληνικό έθνος.
