Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Κατηχητικό Λόγο του το βράδυ της Ανάστασης μάς υπενθυμίζει, μέσα στη χαρμόσυνη πανηγυρική ατμόσφαιρα, πως μέτρο αληθινής ύπαρξης για τον άνθρωπο είναι η φιλανθρωπία, που προσκαλεί, υποδέχεται και φιλοξενεί όλους αδιάκριτα, γιατί αυτή επιτρέπει την «άνθηση» του μυστηρίου της φιλίας και της κοινωνίας, της χαράς και της αγάπης, απαραίτητων για την «ανάσταση» της ψυχής του ανθρώπου.
Μέσα σε αυτό το περιβόλι της παράδοσής μας, «μοσχοβολά» και το άσμα «Λαμπρής χαρά» που ο Δ. Κ. Παπαδόπουλος (Σταυριώτης) συμπεριέλαβε στο άρθρο του «Άσματα του χωρίου Σταυρίν» [Αρχείον Πόντου της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών, 14 (1949), 64].
Σε αυτό το άσμα παρουσιάζονται με πολύ παραστατικό τρόπο η σημασία, η συμμετοχή και τα συναισθήματα όλων των Ελλήνων του Πόντου στη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, το Πάσχα (Πάσκα ή Λαμπρή στον Πόντο), ειδικά στη διάρκεια των «Λαμπροήμερων», δηλαδή το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, ανήμερα της Ανάστασης (την Κυριακή των Κυριακών) και τη Δευτέρα του Πάσχα.
Αναδημοσίευση από την Έδρα Ποντιακών Μελετών του ΑΠΘ.
