Όντες γερά η μάνα και άλλο ’κί εμπορεί
ατότε θέλ’ βοήθειαν, ατότε θέλ’ ζωήν, ατότε θέλ’ ζωήν
κι όντες θα έρτε η ώρα και άλλο ’κί θα ζει
άμα ’κί εφτάς το χρέος ης, θα καίεται η ψ’ή σ’.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και ’ς σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Η μάνα έν’ βράχος, η μάνα έν’ ραχίν
’ς σο δύσκολον την ώρα σ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’, μανίτσα μ’ θα τσιαείς
η μάνα έν’ το στήριγμαν, τη χαράς το κλαδίν
τ’ ατηνές η εγάπη ’κί ευρήεται ’ς ση γην.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Θα διαβαίνε τα χρόνεα, θα γέρουμε κι εμείς
ατά είναι με τη σειράν ’κί θα γλιτών’ κανείς, ’κί θα γλιτών’ κανείς
και ολ’ πρέπ’ να εξέρουμε σ’ αούτο τη ζωήν
χωρίς τη μάνας την ευχήν κανείς ’κί ελέπ’ χαΐρ’.
Η μάνα έν’ κρύον νερόν και ’ς σο ποτήρ’ ’κί εμπαίν’
η μάνα να μη ’ίνεται, η μάνα να μη έν’, η μάνα να μη έν’.
Στίχοι-μουσική Γ. Βλασταρίδης (Τσανάκαλης).
