O Λάμπρος Λαμπριανίδης ήταν γιος ενός προύχοντα της Σάντας και ξεχωριστό παιδί, μια και σε ηλικία μόλις 16 ετών κατάφερε να ολοκληρώσει το γυμνάσιο στο Φροντιστήριο Τραπεζούντας και μετά από σπουδές στη Νομική Αθηνών να αναγορευτεί αριστούχος διδάκτωρ νομικών επιστημών από το Πανεπιστήμιο της Γενεύης, στο οποίο είχε μετεγγραφεί. Ήταν μόλις 19 ετών.
Ακολούθησαν σπουδές στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Αγίας Πετρούπολης, όπου σύμφωνα με το αρχείο της ΕΠΜ προσελήφθη στη γραμματεία της εκεί Ελληνικής Πρεσβείας και υπό την καθοδήγηση του πρεσβευτή Ίωνα Δραγούμη δέχτηκε το πρώτο βάπτισμα για τους εθνικούς αγώνες.
Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο τραυματίστηκε σε μάχη υπηρετώντας ως αξιωματικός με βαθμό ιλάρχου στον ρωσικό στρατό.
Μετά τη Ρωσική Επανάσταση κατέφυγε στη Ρουμανία και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη, όπου βρήκε τον αρμοστή στρατηγό Γεώργιο Κατεχάκη. Εκείνος τον διόρισε αρχικά Γενικό Διευθυντή Πολιτικών Υποθέσεων στην Αδριανούπολη και μετά πολιτικό διοικητή στο Καραγάτς. Από τη θέση του αλλά και ως μέλος της Επιτροπής Ανταλλαγής, ο Λαμπριανίδης βοήθησε σημαντικά τους πρόσφυγες.
Το 1923 εξελέγη βουλευτής Δράμας και ένα χρόνο μετά την εκλογή του, ως επικεφαλής μικτής επιτροπής, μετέβη στην Τουρκία από όπου βοήθησε στη μεταφορά πεντακοσίων ορφανών παιδιών στην Ελλάδα. Την περίοδο της γερμανικής Κατοχής διέφυγε στη Μέση Ανατολή, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου.
Υπηρέτησε διάφορους υπουργικούς θώκους μέχρι το θάνατό του, τον Δεκέμβριο του 1953.
Όταν απεβίωσε ήταν εν ενεργεία υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας της κυβέρνησης Παπάγου. Η κηδεία του έγινε από την Ιερά Μητρόπολη Αθηνών, δημοσία δαπάνη.
