Υπάρχει ένα ωραίο ρητό: «Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα το πλοίο όταν βυθίζεται, και τελευταίος ο καπετάνιος». Όμως εν αντιθέσει με αυτό το ρητό, μερικές φορές παρατηρούμε να γίνεται κάτι άλλο. Ο καπετάνιος και τα ποντίκια, πριν εγκαταλείψουν το πλοίο, ασχολούνται με το πώς θα λεηλατήσουν το πλοίο. Για τον καπετάνιο που βοηθά το πλοίο να βυθιστεί για να ικανοποιήσει την προσωπική του φιλοδοξία, δεν έχει νόημα να πούμε κάτι.
Υπάρχουν πολλά όμορφα ρητά. Ένα από αυτά λέει «Το ψάρι βρομάει απ’ το κεφάλι».
Η κλοπή, η ληστεία, η λεηλασία, η κερδοσκοπία, η καταπίεση και η βία αντικατοπτρίζονται στην κοινωνία ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης, της λειτουργίας της οικογένειας, των κοινωνικών σχέσεων καθώς και των ηθικών πολιτικών των διοικητικών θεσμών της κοινωνίας. Με άλλα λόγια, ένα άτομο διαμορφώνει το χαρακτήρα του ξεκινώντας από την οικογένεια και από τις προσλαμβάνουσες που έχει στο σχολείο και την κοινωνία.
Υπάρχουν επίσης ρητά που εκφράζουν καλύτερα την κοινωνική παρακμή, την ατομικότητα και τον εγωισμό. Ένα από αυτά είναι το «Ο καπετάνιος είναι αυτός που σώζει το πλοίο του».
Σε αυτό το ρητό, ο ατομικισμός και ο εγωισμός βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Κανένα πλοίο δεν ανήκει στον καπετάνιο. Ο καπετάνιος είναι ακριβώς το άτομο που το διευθύνει και το διαχειρίζεται. Το πλοίο ανήκει σε όλους όσοι βρίσκονται μέσα στο πλοίο.
Αυτό το ρητό αντιπροσωπεύει εκείνους που ενώ εμπλέκονται σε κοινωνικούς και κυβερνητικούς μηχανισμούς, αντί να φροντίσουν για το κοινωνικό σύνολο, κάνουν τα πάντα για τη διάσωση των «δικών τους πλοίων».
Αυτό είναι η αρχή της κοινωνικής δηλητηρίασης καθώς και η αρχή της κοινωνικής αποσύνθεσης. Σε όλα τα επίπεδα γραφειοκρατίας της Τουρκίας, χωρίς εξαίρεση, υπάρχει αυτή η κατάσταση. Για παράδειγμα, εάν έχετε δουλειά στο γραφείο κτηματολογίου, ο τρόπος για να φτάσετε στον υπάλληλο που χειρίζεται την υπόθεσή σας ξεκινά από το να πιάσετε φιλία με τον θυρωρό και επεκτείνεται μέχρι το κυλικείο και τον κλητήρα μεταφορέα εγγράφων. Εάν δεν ικανοποιήσετε το θυρωρείο, το κυλικείο και τον μεταφορέα εγγράφων, μπορεί να χρειαστούν μήνες – ή ακόμα και να μην μπορέσετε να φτάσετε ποτέ στον αρμόδιο για να κάνετε τη δουλειά σας.
Αυτή η κατάσταση δείχνει από τη μια πλευρά σε ποιον βαθμό η λογική τού «Ο καπετάνιος είναι αυτός που σώζει το πλοίο του» έχει καταστήσει την κοινωνία όμηρο των κλεπτών και των ληστών, και από την άλλη είναι μια αντανάκλαση του πόσο η κοινωνία έχει ενσωματώσει αυτό το σύστημα.
Ο πολίτης, ο οποίος πηγαίνει να κάνει τη δουλειά του στο κρατικό γραφείο, βρίσκει πρώτα τον μεσάζοντά του, μαθαίνει το ποσό της δωροδοκίας που θα δώσει, και στη συνέχεια υποβάλλει το αίτημά του. Με άλλα λόγια, ο πολίτης τώρα αντιλαμβάνεται ότι έχει υποχρέωση να δωροδοκήσει, ότι αυτό είναι κάτι σαν ευθύνη του πολίτη έναντι του κράτους. Ο πολίτης που είναι υποχρεωμένος να δωροδοκήσει, πολλές φορές είναι ο ίδιος που απαιτεί δωροδοκία από άλλους πολίτες, για να τους εξυπηρετήσει από τη θέση του.
Όλο αυτό έχει γίνει πλέον το βασικό χαρακτηριστικό των θεσμών και των μηχανισμών που ονομάζονται τουρκικό κράτος.
Φυσικά, η δημιουργία αυτού του απέραντου δικτύου διαφθοράς δεν είναι αυθόρμητη και τυχαία. Σχηματίζεται από τους ανώτερους αξιωματούχους του κράτους. Αυτό το δίκτυο λειτουργεί με εντολές που δίνει η μυστική ιεραρχία που υπάρχει σε όλους τους θεσμούς του κράτους.
Το κράτος θεωρεί καθήκον του να καταστήσει αόρατη όλη αυτήν τη ληστεία, την κερδοσκοπία και τη λεηλασία που γίνεται σε όλους τους θεσμούς του. Έχει αρκετά όπλα γι’ αυτό. Οι πιο σημαντικοί είναι η θρησκεία και ο ρατσισμός. Ο θρησκευτικός και ρατσιστικός φασισμός μπορεί να παράγει αρκετούς εχθρούς στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
Στην πρόσφατη ιστορία, οι υποθέσεις διαφθοράς που αποκαλύφθηκαν, ως αποτέλεσμα του αγώνα εξουσίας των ηγετών του τουρκικού κράτους, ήταν ίσως τα πιο βρόμικα και γιγαντιαία εγκλήματα που έλαβαν χώρα στην ιστορία του τουρκικού κράτους. Όμως όλα ξεχάστηκαν λίγο καιρό αφότου αποκαλύφθηκαν. Το σύστημα συνεχίζει όπως είναι, σε έναν ακόμη πιο τέλειο ρόλο.
Ωστόσο, εάν αυτά που αποκαλύφθηκαν στην Τουρκία συνέβαιναν σε μια δημοκρατική χώρα, όλοι οι κρατικοί θεσμοί και τα στελέχη των υπηρεσιών θα είχαν οδηγηθεί στα δικαστήρια και θα ήταν υπόλογα ενώπιον του νόμου. Με άλλα λόγια, το κράτος δεν θα μπορούσε πλέον να παραμείνει όπως ήταν πριν.
Η σύγκρουση εξουσίας μεταξύ Φετουλάχ Γκιουλέν και Ερντογάν αποκάλυψε τις βρόμικες σχέσεις που είχαν αναπτύξει οι δύο πρώην εταίροι.
Εμφανίστηκαν στο διαδίκτυο ηχογραφημένες συνομιλίες του Ερντογάν, στις οποίες έδινε εντολές στον γιο του και σε συνεργάτες του να εξαφανίσουν μεγάλα χρηματικά ποσά που είχαν στην κατοχή τους (για να μην τα βρει η αστυνομία που έκανε μια τέτοια επιχείρηση την ώρα εκείνη). Η ληστεία και η κερδοσκοπία ήταν τόσο μεγάλη που όταν ο γιος του Ερντογάν Μπιλάλ, σ’ εκείνη τη συνομιλία, απάντησε στον πατέρα του «Έχω στα χέρια μου 30 εκατομμύρια ευρώ, τα κρατήσαμε μόνο και μόνο επειδή θα τα χρειαζόσουν», ο Ερντογάν λέει «εξαφάνισέ τα όλα». Αυτή είναι η μεγαλύτερη ληστεία που έχει γίνει από εκείνους που έχουν την εξουσία και κρατούν στα χέρια τους τα ηνία της Τουρκικής Δημοκρατίας. Όμως ακόμα κι αυτή η περίπτωση δεν ήταν ικανή να συνταράξει την τουρκική κοινωνία. […]
Διαβάστε τη συνέχεια εδώ.
Ali Çatakçın / ahvalnews.com.
Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης.
- Πηγή: infognomonpolitics.gr.
