Δύο επίκαιρα θέματα σημάδεψαν τις πρόσφατες μέρες: Το ένα είναι η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στην Αμερική και το άλλο η απαίτηση 116 πρώην βουλευτών να λάβουν 15 εκατομμύρια ευρώ ως αναδρομικά.
Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η επίσκεψη του Τσίπρα στην Αμερική ήταν μια επίσκεψη που τίποτα δεν είχε από τα στοιχεία εκείνα που χαρακτήριζαν την Αριστερά ως τα σήμερα. Τίποτα από τα αλλοτινά συνθήματά της: Από το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» κι από το «έξω οι βάσεις του θανάτου». Αντίθετα, η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στον πρόεδρο της Αμερικής Ντόναλτ Τραμπ είχε όλα τα στοιχεία μιας φτωχής και δανειζόμενης χώρας που εκλιπαρεί για βοήθεια από την ισχυρότερη χώρα του κόσμου. Είχε, επιπλέον, στοιχεία υποκριτικής μετανοίας σε χώρα σύμμαχο.
Ιστορικά, από τη συμφωνία της Γιάλτας (4 Φεβρουαρίου 1945) ανήκουμε στη Δυτική σφαίρα επιρροής. Κι από το 1952 γίναμε μέλος του ΝΑΤΟ, επί Νικολάου Πλαστήρα. Ούτε και ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου, παρά την αντιαμερικανική του πολιτική και τα μεγάλα εκλογικά του ποσοστά δεν τόλμησε να συγκρουστεί με την Αμερική. Ο μόνος που έβγαλε την Ελλάδα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974, μετά την εισβολή των Τούρκων στη Κύπρο, αλλά δίχως ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Στη συνάντηση που είχε ο Αλέξης Τσίπρας με τον Ντόναλτ Τραμπ πήγε η Αριστερά άοπλη, δίχως την ιδεολογική της πανοπλία.
Δεν πήγε να εκφράσει διαμαρτυρία και διαφωνία. Δεν πήγε να ζητήσει να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις, αλλά να διαφημίσει το αβύθιστο ελληνικό αεροπλανοφόρο της Μεσογείου, που το λένε Σούδα. Ακόμη, να δώσει δουλειά σε εταιρείες κατασκευής αεροπλάνων των ΗΠΑ, ως συνήθως.
Πήγε να δικαιολογήσει και τις πιο διαβολικές σκέψεις του προέδρου Τραμπ, θυμίζοντας εκείνο που είπε ο Χαρίλαος Φλωράκης το 1989 για να δικαιολογήσει τη συγκυβέρνηση του ΚΚΕ με τη ΝΔ: «Στην πολιτική κάνεις συνεργασία και με τον διάβολο». Κάτι ανάλογο έκανε και ο Τσίπρας.
Το κλίμα της επίσκεψης ήταν ταπεινωτικό για την Αριστερά. Ξεπέρασε όλες τις ιδεολογικές της θέσεις. Αντιθέτως η ΝΔ δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται δυσαρεστημένη, καθότι διαχρονικά είναι πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ. Εξάλλου είναι αντιφατικό, αυτό για το οποίο μεμφόταν την Αριστερά η Δεξιά, τώρα που το έκανε καλύτερα κι από την ίδια, να την επικρίνει. Την κατηγορεί γιατί είναι αναντίστοιχη με την ιδεολογία της, την οποία ωστόσο απορρίπτει.
Η πολιτική της σημερινής Αριστεράς υπακούει στη λογική πως «όταν αλλάζει θέση ο λαγός, αλλάζει και ο κυνηγός». Αλλιώς θα μένει μεν στη θέση της πιστή, αλλά θα παραμονεύει σε λάθος θάμνο.
Τίποτα στις μέρες μας, και σε διεθνές επίπεδο, δεν είναι πιο ρευστό από την πολιτική. Νέες συμμαχίες γίνονται –λόγω και Συρίας– και οι παλιές διαλύονται. Κι είναι αυτό που πρέπει να μελετήσουμε σ’ έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει. Θέλει μια άλλη διπλωματική ευελιξία, προσαρμοσμένη στις διεθνείς εξελίξεις.
Ποτέ δεν θα άφηνε το ΝΑΤΟ την Ελλάδα να ασκήσει δική της πολιτική. Πήγε να το κάνει ο Καραμανλής ο νεότερος με τη Ρωσία και βρήκε τον μπελά του! Μακάρι να ήταν η Ελλάδα αυτάρκης όπως η Ελβετία ή η Σουηδία…
Το δεύτερο θέμα σχετίζεται με την απαίτηση 116 πρώην βουλευτών (από τους οποίους οι 61 είναι της ΝΔ και οι 52 του ΠΑΣΟΚ) να λάβουν 15 εκατ. ευρώ ως αναδρομικά, ωσάν να μην έχουν τρεις και τέσσερις συντάξεις ο καθένας τους!
Την ώρα που η ελληνική κοινωνία βογκά, αυτοί έχουν το δικό τους το χαβά. Απαιτούν παντελώς αδιάντροπα χρήματα από μια χρεοκοπημένη πατρίδα, που δεν έχει ούτε ανταλλακτικά για τα ασθενοφόρα της. Απαιτούν να πάρουν, αναδρομικά, λεφτά που αντιστοιχούν σε δέκα χρόνια εργασίας για έναν νέο εργαζόμενο, αυτοί που είναι οι κατεξοχήν υπαίτιοι της χρεοκοπίας της. Που πρόδωσαν, πούλησαν και παρέδωσαν σε τοκογλύφους δανειστές την ανεξαρτησία της.
Η συμπεριφορά τους δείχνει πως είναι άνθρωποι δίχως ήθος και ντροπή. Το μόνο που δικαιούνται να ζητήσουν είναι μια μεγάλη συγνώμη και τίποτα παραπάνω.
Λέγεται πως κάθε εποχή έχει τη λογική της. Όμως η σημερινή πολιτική εποχή στερείται παντελώς λογικής. Τα ατομικά πολιτικά οφέλη κατάστρεψαν τα συλλογικά. Οι άνθρωποι που διέλυσαν την υγεία και τα δημόσια ταμεία ζητούν ανερυθρίαστα και αναδρομικά! Ντροπή τους!
