Η Υπερδύναμη επιβάλλεται επειδή είναι σε θέση να «βλέπει» κάθε χώρα και περιοχή χωριστά, και ταυτόχρονα να καταρτίζει συνολική στρατηγική για όλες τις χώρες και περιοχές, ανάλογα με την ιδιομορφία της κάθε περίπτωσης. Η Υπερδύναμη ενορχηστρώνει τις εξελίξεις σε ένα σύνολο που μόνο αυτή η ίδια γνωρίζει ότι είναι ενιαίο, αρμονικό για τα συμφέροντά της, ενώ οι «απ’ έξω» μπορεί να βλέπουν μόνο χάος και αντιφάσεις. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό για μεγάλο χρονικό διάστημα, τότε η Υπερδύναμη οδηγείται στην παρακμή.
Το πιο χτυπητό παράδειγμα των ημερών μας είναι το χάος που δημιουργήθηκε στη Μέση Ανατολή.
Οι αναλυτές, διεθνώς, άργησαν να καταλάβουν ότι το χάος, αρχικά στη Λιβύη και μετά στο Ιράκ, ήταν σχέδιο και όχι αποτέλεσμα ανικανότητας της Υπερδύναμης, και τούτο παρά το γεγονός ότι η «πρόβα» της δημιουργίας ηθελημένου χάους με κατακερματισμό των υπαρχόντων κρατών είχε ήδη γίνει στη Γιουγκοσλαβία. Μέρος αυτού του σχεδίου είναι και η Ελλάδα, με όργανο τα μνημόνια, δηλαδή την οικονομική εξουθένωση αλλά όχι τον εδαφικό ακρωτηριασμό – τουλάχιστον προσώρας. Στο ίδιο ενιαίο στρατηγικό σχέδιο εντάσσονται και η Κύπρος και η Τουρκία. Η Ελλάδα να κρατηθεί χάμω χωρίς φωνή, η Κύπρος να χάσει κάθε ίχνος κρατικής οντότητας, η Τουρκία να μπει στη στρούγκα όπως παλιά.
Ο σχεδιασμός (των ΗΠΑ και των συνεπίκουρων Αγγλογάλλων) για την ανάπλαση/έλεγχο της ευρείας Μ. Ανατολής χάλασε όταν ο Άσαντ κάλεσε τη Ρωσία για βοήθεια. Ο Πούτιν ανταποκρίθηκε με αποτελέσματα υπεράνω πάσης προσδοκίας, και στρατιωτικά και πολιτικά, έτσι ώστε οι ΗΠΑ να βρεθούν αρχικά σε άμυνα και τελικά, σήμερα, σε πλήρη υποχώρηση σε πρώτης προτεραιότητας ζωτική περιοχή.
Η δολοφονία του Ρώσου πρεσβευτή δείχνει ότι παίζεται ήδη η πρώτη πράξη του επερχόμενου δράματος.
Κάτι σαν την κατάληψη της Σουδητίας (περιοχή της Τσεχοσλοβακίας) το 1939 από τον Χίτλερ, με τη συμφωνία του Μονάχου, προάγγελο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου την επόμενη χρονιά. Αφορμή είναι η αποφασιστική, ως φαίνεται, στροφή του Ερντογάν προς τη Μόσχα, ανατρέποντας πλήρως και ριζικά τις ισορροπίες ΗΠΑ-ΝΑΤΟ/Ρωσίας και κατ’ επέκταση Κίνας και Ιράν.
Σημασία στη δολοφονία έχει ότι Πούτιν και Ερντογάν μίλησαν αμέσως για προβοκάτσια ή τρομοκρατική ενέργεια, αποκλείοντας εντελώς κάθε εχθρότητα, επανάληψη της «κατάρριψης του αεροπλάνου» από την τουρκική πλευρά. Αν σκοπός της δολοφονίας ήταν να αντιπαρατεθούν εκ νέου Μόσχα και Άγκυρα, το κόλπο δεν έπιασε. Είναι πάντως περίεργο ότι από την εκδήλωση απουσίαζε και η ασφάλεια του πρέσβη και η τουρκική ασφάλεια. Το κενό ασφάλειας διευκόλυνε τον δολοφόνο, αλλά και την προσέγγιση Ρωσίας-Τουρκίας.
Η δολοφονία αποκτά νόημα αν αποβλέπει άμεσα στη δημιουργία λαϊκού κινήματος κατά του Ερντογάν με πρόσχημα ότι στρέφεται κατά των ισλαμιστών αδελφών συμμαχώντας με τον Ρώσο άπιστο. Αν δηλαδή επιδιώκει εμφύλιο μεταξύ Τούρκων, πέραν των Κούρδων. Άσχετα από τις πιθανότητες να πετύχει ένα τέτοιο σχέδιο, ο Ερντογάν καλείται να πληρώσει τίμημα για τους ισλαμικούς προσανατολισμούς του προσαρμοσμένους, έως χθες, στην αμερικανική στρατηγική.
Πόσο ακριβό θα είναι το τίμημα θα το δούμε σύντομα, αλλά ούτε στους κεμαλικούς μπορεί να βασιστεί ούτε στο στρατό που σακάτεψε ο ίδιος.
Η μοίρα του Ερντογάν κρέμεται από μια κλωστή, αλλά και η τύχη του Τσίπρα δεν είναι καλύτερη, καθώς οι δυο χώρες, είπαμε, έχουν βίο και μοίρα κοινή στα μάτια της Υπερδύναμης. Ο Τσίπρας για να υπερκεράσει, υποτίθεται, την αδιαλλαξία των τεχνοκρατών της ΕΕ και του ΔΝΤ άρχισε τα ταξίδια και τις επαφές με στόχο τη διαπραγμάτευση και λύση σε πολιτικό επίπεδο. Η Μέρκελ τον απέπεμψε, όπως και στο παρελθόν, με ένα ξερό «δεν παίρνω εγώ αποφάσεις αλλά οι Θεσμοί».
Είναι αλήθεια ότι ο Τσίπρας πήγε τώρα στη Μέρκελ με το «τετελεσμένο» ότι υποσχέθηκε μερικά λεφτά στους πενόμενους συνταξιούχους. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι πηγές αμερικανικές (δημοσιογράφοι και όχι μόνο) ειδοποιούσαν φίλους στην Ελλάδα, όταν ο Τσίπρας ήταν ακόμα στην Κούβα, ότι μόλις επέστρεφε θα μοίραζε μερικά λεφτά και θα συγκρούονταν με τους Ευρωπαίους, οπότε ίσως πηγαίναμε σε εκλογές. Το σενάριο επαληθεύεται. Λογικό είναι ότι αφού το ήξεραν εκ των προτέρων οι Αμερικανοί, το ήξεραν από πριν και οι ΕΕ/Βερολίνο. Όλοι παίζουν με ανοιχτά χαρτιά και ο ρόλος του θύματος είναι προκαθορισμένος, του κορόιδου επίσης. Μόνο τη ΝΔ φαίνεται δεν είχε ενημερώσει κανείς, έτσι ώστε, χωρίς συμβουλή, δεν κατάλαβε το παιχνίδι οπότε τελικά έκανε λάθος. Πολλοί θα ήθελαν Οικουμενική (εθνική συνεννόηση!) αλλά ποιος θα αναλάβει την ευθύνη όταν ο διάδοχος ή παρτενέρ δεν μπορεί να καταλάβει από μόνος του τα στοιχειώδη;
Καμιά αντιπολίτευση δεν λέει όχι και στις πιο ασήμαντες αυξήσεις. Αντιθέτως, τις βρίσκει πάντα λίγες και μικρές….
Φωνές διαμαρτυρίας, υπέρ της Ελλάδας, ακούστηκαν περισσότερες από κάθε άλλη φορά, αλλά για την ώρα κυριαρχεί η «πολιτική Σόιμπλε» όχι επειδή η Μέρκελ έχει αδύναμο χαρακτήρα (όπως λένε μερικοί), αλλά επειδή η μερίδα της ΝΤΠ (Νέα Τάξη Πραγμάτων) που ισούται με την Κλίντον, τον Ρέντσι, τον Τσίπρα, τον Ραχόι κτλ. είναι ισχυρότερη παρά τις επιμέρους ήττες. Ο Τραμπ δεν είναι ο αγαθός γίγας (έγραφα στις 12/11), αλλά οι απερχόμενοι απέτυχαν άρα αλλαγές σε πρόσωπα και πολιτικές. Ίδωμεν.
ΥΓ.: Ταυτόχρονα με τη δολοφονία, τρομοκράτης στο Βερολίνο σκότωσε με φορτηγό 12 άτομα και τραυμάτισε 48. Αντιπερισπασμός;
Απόστολος Αποστολόπουλος
