H ζοφερή επικαιρότητα με τη σεξουαλική εκμετάλλευση νεαρού παιδιού, και τη χυδαιότητα των πρωταγωνιστών της, όπως και ο παρεπόμενος κανιβαλισμός των ΜΜΕ, εγκαλεί πάραυτα την αναθεώρηση του υπαρξιακού άλλοθι των εθιμοτοπικών μας σωματείων. Των τμημάτων νεολαίας δηλαδή.
Αυτό είναι το υπαρξιακό μας άλλοθι. Τα ανήλικα μέλη των συλλόγων μας. Δόκιμοι πολίτες, όπως κάθε παιδί της ηλικίας τους.
Ανοχύρωτο στις στρεβλώσεις των ΜΚΔ, υπερεκτεθειμένο στη μαλακία (κατά Θουκυδίδη) των πρωινάδικων, κηδεμονευόμενο από ψευδεπίγραφα πρότυπα ομορφιάς, ψυχαναγκασμένο σε tele-trends και tele-icons, εθισμένο σε στερεότυπα για το σώμα, σε τσιτάτα για τον έρωτα και τη δια/ομόφυλη σχέση, εκβιάζεται με εγκληματική αμετροέπεια σε πρόωρη ενηλικίωση.
Ευεπίφορα πλέον, τα εγκαταλελειμμένα πολλάκις στην τύχη και σε ανύπαρκτα αξιακά συστήματα του γονικού τους περιβάλλοντος, τα παιδιά είναι δυνητικά θύματα κάθε ψυχικής νοσηρότητας, κάθε πνευματικής παρακμής και κοινωνικής εξάμβλωσης.
Χιλιάδες νεαροί και νεαρές σχολικής και εφηβικής ηλικίας προσέρχονται στις δραστηριότητες των εθιμοτοπικών μας σωματείων. Έστω και με απουσία χρήσης παιδαγωγικών εργαλείων και σύγχρονης ρητορικής για το μέτρο, το όραμα, την αγάπη, την αρετή, το θαύμα της φύσης και ηλικίας τους, τα παιδιά συμμετέχουν σε μηχανιστικούς συγχρωτισμούς προκάτ δράσεων στα σωματεία μας. Έστω.
- Πόσα απ’ αυτά άραγε βιώνουν μαρτύρια καταπίεσης, ενδοοικογενειακής ή σεξουαλικής βίας;
- Πόσα απ’ αυτά άραγε βιώνουν σιωπηρά, με άγνοια των δικαιωμάτων τους, τη θυματοποίησή τους από φίλους ή συγγενείς – όπως το δύστυχο πλάσμα της επικαιρότητας;
- Πόσα απ’ αυτά άραγε συμμετέχουν στα χορευτικά τμήματα των ποντιακών συλλόγων σαν απέλπιδά τους ευκαιρία να κραυγάσουν, έστω βουβά, την απόγνωση στο βασανιστήριό τους;
- Για πόσα απ’ αυτά άραγε ο χορός είναι η μοναδική στιγμή στοργής και αλληλεγγύης στη ζωή τους;
Να το αναρωτηθούμε έστω και αργά. Να ενεργήσουμε έστω και αργά. Να τα διασώσουμε από τα κολαστήριά τους. Να προστατέψουμε τα υπόλοιπα.
Διαπλάστες κοινωνικής νοημοσύνης, κριτικής σκέψης, προστάτες και παιδαγωγοί των νεαρών μελών μας να γίνουμε.
- Τώρα, καμπάνιες ενημέρωσης.
- Τώρα, πίσω από το μπλουζάκι με το τυπωμένο G, να τυπωθεί το σύνθημα ΜΙΛΗΣΤΕ.
- Τώρα, διαρκείς συνάψεις των σωματείων με γονείς, σχολεία, θεσμούς, δομές στήριξης θυμάτων.
Τα σωματεία μας οφείλουν να είναι πολιτικοί οργανισμοί. Όχι μόνο ξεναγοί λαογραφίας και εργοδότες καλλιτεχνών.
Ανάμεσα στις πολύωρες (φευ!) πρόβες χορών, οφείλουμε σημάνσεις για τη γενετήσια αξιοπρέπεια των ανήλικων χορευτών. Ανάμεσα σε συνέδρια λαογραφίας οφείλουμε άλλα τόσα για τη σεξουαλικότητα, τη διαπαιδαγώγησή της, την επιστημοσύνη της, τους ορισμούς και τις διαστάσεις της. Ανάμεσα σε χαριεντισμούς με «καλλιτέχνες» και κρυπτολάγνα βλέμματα ενηλίκων, οφείλουμε αναχώματα και συμβουλές σεξουαλικής υγείας στους νέους.
Ανάμεσα σε μουχαπέτια οφείλουμε ενθάρρυνση της νεολαίας στη γνώμη, στη διαμαρτυρία, στην αποκάλυψη, στην καταγγελία και στην επίκληση δικαιοσύνης. Ανάμεσα στις πλειοδοσίες μουσικού και συγγραφικού οίστρου προσώπων και εφαρμογών των κοινών μας, οφείλουμε στροφή στις ανάγκες των παιδιών με πρωταγωνισμό της γνώμης και των δικαιωμάτων τους.
Ανάμεσα στα προσκλητήρια του Μαΐου και σε επιμνημόσυνες πορείες οφείλουμε έγνοια της ενεστώσας ζωής. Της νέας γενιάς. Της Ανάστασης δηλαδή.
♦
Κατά τα άλλα…
Ήταν ωραία το Σάββατο στη Νυρεμβέργη, στο Συναπάντημα Νεολαίας της ΟΣΕΠΕ. Είχε ειλικρίνεια, προσπάθεια πρωτοτυπίας, ζήλο στη οργάνωση, χριστιανική αγάπη, ξενάγηση στην αγαπημένη πόλη του Βησσαρίωνα το πρωί και κάτι σαν ελπίδα μ’ ένα απροσποίητο «ουφ!» στο τέλος της ημερίδας.
Στις φιλόξενες αίθουσες τoυ κτηρίου NHG της Νυρεμβέργης συναντήθηκαν νέοι από το Μόναχο, το Άουγκσμπουργκ, το Ντίσελντορφ, το Ρούσελσχαϊμ, το Λούντβιχσχάφεν, το Χάγκεν, το Λάουφ, το Χερμπρέχτιγκεν, το Βερολίνο, το Έχινγκεν και τη Νυρεμβέργη.
Είπανε και κάνανε τα δικά τους, είπαμε και κάναμε τα δικά μας, και μαζί κουβεντιάσαμε για των ολωνών.
Λίγο παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε γερμανόγλωσσα, λίγο παραπάνω απ’ ότι έπρεπε αυτοαναφορικά. Άτολμες πολιτικά οι κουβέντες – δεν φταίνε τα παιδιά για τη γαλουχία τους σε απολιτίκ σωματεία και οικογένειες, ψιθύριζαν οριζόντιους προβληματισμούς και κάθετα αδιέξοδα της επιλογής τους να «μορμονιστούν» στα (πλείστα) αναχρονιστικά σωματεία της ΟΣΕΠΕ.
Γκροτέσκ αναζητήσεις από πιτσιρικάδες φυσικής πολυγλωσσίας, Ευρωπαίους συμπολίτες και serfers ακαδημαϊκών τοπίων, χιπστεράδες των data με ορατότητα σε απίθανες αγορές, υποψήφιους πολίτες του metaverse, πυρηνικές συντήξεις που στο παραπέντε αδρανοποιεί η σουρεάλ υπαγωγή σε αταβιστικές έξεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση και σύνδρομα Στοκχόλμης.
Η τρίτη μεταναστευτική-μεταπροσφυγική γενιά αναζητά απεγνωσμένα θηλύκια της στα ευρωπαϊκά μανιφέστα!
Δύσκολα τα πράματα, σαν ακατόρθωτα. Πώς να βγεις απ’ τις ροδιές των καρικατουρίστικων σωματείων ενόσω είσαι εποχούμενος σε αυτά; Το καινούργιο θέλει αυτογνωσία, συγχρονισμό, πολιτική νοημοσύνη, ετεροπροσδιορισμό, αχαλίνωτη ματιά, αχαλίνωτη συνουσία, πόνο, σύγκρουση, ανατροπή, αυτονόμηση και αυταπάρνηση 7/24.
Εμείς απολαύσαμε:
- Ένα πράγματι ενδιαφέρον και ευγενέστατο μισαφιρλίκι, εδώ και χρόνια.
- Toν Βασίλη, τον Βασίλη, την Αναστασία, την Παρθένα, τη Χριστίνα, την Αλεξάνδρα, τη Μαρία, τον Ισαάκ, την Κατερίνα και το ευγενικό ζεν του βετεράνου Χρήστου. Τη συντονιστική επιτροπή νεολαίας ΟΣΕΠΕ δηλαδή, που περισώζει τη γελοιοποίηση της Ομοσπονδίας από την πιο αποτυχημένη συγκρότηση ενηλίκων της ever!
- Το μπρίο της Μαρίας Ιωαννίδου από το τμήμα νεολαίας του ΣΠΝ – άξια οικοδέσποινα!
- Την ομάδα γυναικών του ΣΠΝ που… ceterings και logistics σκατόν φαΐζ’νε!
- Τη δρ Ελένη Κασφίκη ως δημοτική σύμβουλο Δήμου Νυρεμβέργης, τον Rolf Engelmann ως επικεφαλής του συμβουλίου NHG Kulturamt Nürnberg και τον Θεοχάρη Σακελλαρίου, εκπρόσωπο του συμβουλίου ενσωμάτωσης αλλοδαπών του Δήμου Νυρεμβέργης, με τους ευγενικούς τους χαιρετισμούς.
e.V Cardinal Bessario Nürnberg
