Αητέντς επαραπέτανεν

Αητέντς επαραπέτανεν ψηλά ’ς σα επουράνια
και τα τζαγκία ατ’ κόκκινα και το τσαρκούλ’ν ατ’ μαύρον,
εκράτ’νεν και ’ς σα κάρτζα του, παλληκαρί’ βραχιόνας.
–Αητέ μ’ για δώσ’ με ασό κρατείς, για πε με όθεν κείται.
–Ασό κρατώ ’κί δίγω σε, άρ’ όθεν κείται λέγω.
Γιά ποίσον σιδερέν ραβδίν και χάλκινα τσαρούχια
κι έπαρ’ ’σ σο χέρι σ’ το στρατίν κι όλιον το μονοπάτιν.
Ακεί ’ς σο πέραν το ραχίν, ’ς σ’ ελάτ’ επεκεί μέρος,
μαύρα πουλία τρώγ’ν ατον και άσπρα τριγυλίσκουν.
–Φατέστεν πουλία μ’ φατέστεν, φατέστεν τον καρίπην,
’σ σην θάλασσαν κολυμπετής, σ’ ομάλια πεχληβάνος.
’σ σον πόλεμον τραντέλλενας, ρωμαίικον παλικάρι.

Στάθη Ι. Ευσταθιάδη, Τα τραγούδια του ποντιακού λαού, εκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1992.