(Τραγούδι)
Τον Μάραντον χαρτίν έρθεν, θα πάγει σην στρατείαν
την νύχταν πάει σον μάστοραν, την νύχταν μαστορεύει
κόφτ’ ας τ’ ασήμι πέταλα, κι ας το χρυσάφ’ καρφία
τον μαύρον ατ’ καλίβωνεν, κατάντικρυ ‘ς σον φέγγον.
(Αφήγηση)
Κι η κάλ’ ατ’ παραστέκει ατόν, με το χρυσόν μαντήλιν
τα δάκρα τς εκατήβαιναν, καλομηνά χαλάζια
καρφίν-καρφίν απλώνει ατόν, την γην δάκρα γομώνει.
Πού πας, πού πας, νε Μάραντε, κι εμέν’ σ’ίναν αφίνεις;
Αφίνω σε σον κύρη μου, σον άεν Κωνσταντίνον.
Αφίνω σε σην μάνα μου, την Αΐαν Ελένην.
Αφίνω σε σ’ αδέλφια μου, τους δώδεκ’ Αποστόλους.
(Τραγούδι)
Πού πας, πού πας, νε Μάραντε, κι εμέναν ντό αφίνεις;
Αφίνω σίλια πρόατα και πεντακόσια αρνόπα.
Αφίνω σε τον κρίαρον, τον χρυσοκωδωνάτεν.
Αφίνω σε χρυσόν Σταυρόν, κι αργυροδαχτυλίδι.
Το δαχτυλίδ’ πούλ’τσον και φα, και το σταυρόν προσκύνα.
(Αφήγηση)
Εφτά χρόνα εδέβανε κι ο Μάραντον ‘κ εφάνθεν.
Τα πέντε εποίκεν εκατόν, τα δεκαπέντε χίλια
Κι ας εφτά χρόνα κι άλλ’ απάν’, σε μήνους υστερναίους
καβαλλάρην επέντεσεν, απαγκές σα ψηλά ραχία.
Κάτσεν κι ατέν ερώτεσεν, – Και τίνος νύφε είσαι;
Και τίνος είν’ τα πρόατα; Και τίνος είν’ τ’ αρνόπα;
Και τίνος έν’ ο κρίαρον ο χουσοκωδωνάτες;
–Οπίσ’, οπίσ’ ναι ξένε μου, οπίσ’ κι απ’ όθεν έρθες
Θα ποίγω τα σκυλίτσια μου,κι εσέν παραλεαύνε.
Τη Μάραντ’ είν’ τα πρόατα, τη Μάραντ’ είν’ τ’ αρνόπα,
τη Μάραντ’ έν ο κρίαρον ο χρυσοκωδωνάτες.
Εφτά χρόνα ενέμν’ ατόν, κι άλλ’ εφτά θ’ αναμένω.
Αν έρται έρτ’ ο Μάραντον, κι αν κι έν, καλογερεύω!
–Ο Μάραντο σ’ επέθανεν, εκείνος ‘περτς ετάφεν.
Σην ταφήν ατ παρέστεκα κι ασ’ άσπρον ατ επέρα.
Κι εμέναν εδατάχτε με την κάλη μ’ δέβα έπαρ’.
–Οπίσ’ οπίσ’ νε ξένε, οπίσ’ κι απ’ όθεν έρθες
Ο Μάραντον επέθανεν… Εγώ εσέν θα παίρω;
Εγώ καλόγρα γίνουμε, σο μοναστήρ’ εμπαίνω.
–Καλόγερος θα γίνουμαι κι εγώ εσέν θα παίρω.
–Εγώ πέρδικα γίνουμαι και σα καφούλα εμπαίνω.
–Κ’ εγώ αητός θα γίνουμαι κι εσέναν θα αρπάζω.
–Ατό το στιμνοδέσιμον τη Μάραντου μ’ ομοιάζει.
