Αυτοί που έχουν βάλει το Σχέδιο Ανάν στον αναπνευστήρα, και απελπισμένα επιχειρούν την νεκρανάστασή του την τελευταία δεκαετία, προτάσσουν τη σοφιστεία της ΔΔΟ έως τον μόνον υπαρκτό τίτλο της λύσης. Αυτό που έντεχνα αποσιωπούν, είτε επειδή θέλουν να αυτοεξιλεωθούν για τις επιλογές τους είτε γιατί η πολιτική τους μυωπία δεν τους αφήνει να δουν την πραγματικότητα, είναι ότι η ΔΔΟ, όπως μας την περιγράφει το Σχέδιο Ανάν, και όπως την διαπραγματεύτηκαν την τελευταία δεκαετία οι Χριστόφιας και Αναστασιάδης, οδηγεί όχι απλά στην συγκεκαλυμμένη διχοτόμηση, αλλά στην πλήρη παράδοση.
Θα συμφωνήσουμε ότι στη φιλολογία ο τίτλος περιγράφει το περιεχόμενο. Στην πολιτική όχι.
Ο τίτλος μπορεί να είναι παραπλανητικός, και το περιεχόμενο, ελέω εποικοδομητικών πλην εσκεμμένων και κακόβουλων ασαφειών, σε πλήρη αντίθεση με αυτό που αφήνει να νοηθεί από τον τίτλο.
Υπάρχει κανείς που θα αρνιόταν μια λύση ΔΔΟ εάν δεν οδηγούσε στη ρατσιστική διχοτόμηση της πατρίδας μας, Τούρκοι στον Βορρά και χριστιανοί στον Νότο; Υπάρχει κανείς που θα αρνιόταν μια λύση ΔΔΟ που θα διασφάλιζε την επιστροφή όλων των προσφύγων, την αποχώρηση όλων των εποίκων και των κατοχικών στρατευμάτων, την κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων, την πλήρη ελευθερία στην διακίνηση, εγκατάσταση, εργασία και αγορά περιουσίας, στην αναζήτηση της ευτυχίας κάτω από συνθήκες ασφάλειας και δημοκρατίας, οπουδήποτε στην πατρίδα μας χωρίς κανέναν ρατσιστικό περιορισμό; Από την άλλη, ποιος θα δεχόταν μια λύση Ενιαίου Κράτους που θα τα αναιρούσε όλα αυτά;
Ο τίτλος δεν καθορίζει τη λύση. Το περιεχόμενο είναι αυτό που την καθορίζει. Και το περιεχόμενο πρέπει να είναι απλό και κατανοητό και να μην σηκώνει περισσότερες από μία ερμηνείες. Ο στόχος της «Νέας Στρατηγικής» δεν είναι η αλλαγή του τίτλου της λύσης αλλά η λύση αυτή καθ’ εαυτήν. Γι’ αυτό άλλωστε οι πατριωτικές δυνάμεις συσπειρωθήκαν πίσω από την υποψηφιότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου και απευθύνονται στο σύνολο των πατριωτικών δυνάμεων του κυπριακού λαού, από την άκρα Δεξιά μέχρι και την άκρα Αριστερά, να συσπειρωθούν πίσω από αυτήν.
Και έχει αποδείξει αυτός ο λαός επανειλημμένα τον πατριωτισμό του, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης. Και το ’55-’59, και το ’63-’64, και το ’74, και το 2004.
Η πεπατημένη οδός του καλού παιδιού, του η Τουρκία θέλει λύση που δεν θέλουν οι εθνικιστές, μαξιμαλιστές, λυσοφοβικοί Ε/Κ, μας έχει φέρει την εκ περιτροπής προεδρία, τα δικαιώματα των καταχραστών αντί των νόμιμων ιδιοκτητών, την παραμονή όλων των εποίκων, τη διατήρηση των εγγυήσεων και στρατευμάτων, την αριθμητική ισότητα σε όλους τους θεσμούς, τα βέτο σε όλα τα επίπεδα λήψης αποφάσεων, και τις τέσσερις ελευθερίες στα 80 εκατ. Τούρκων της Τουρκίας.
Η απαλλαγή μας από αυτές τις τραγικές υποχωρήσεις δεν είναι όνειρο απατηλό, ούτε και η επιτυχία πολιτικού και οικονομικού κόστους στην Τουρκία ακατόρθωτη. Αντίθετα, οι συγκυρίες μας ευνοούν: η Τουρκία έχει αναδειχθεί ως η πλέον αλλοπρόσαλλη σύμμαχος Ανατολής και Δύσης, οι σημερινές συγκυρίες καθιστούν την Κύπρο ασφαλές λιμάνι για ξένους επενδυτές, η ιδιότητα του πλήρους μέλους της ΕΕ μας παρέχει το βέτο στη χρηματοδότηση της Τουρκίας, η ανακάλυψη υδρογονανθράκων μας καθιστά στρατηγικό παίχτη στον ενεργειακό χάρτη, η κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου EAST-MED αυξάνει την αξία της στρατηγικής τοποθεσίας της Κύπρου.
Αυτά μας καθιστούν στρατηγικό εταίρο για διεθνείς ενεργειακούς κολοσσούς και τα κράτη πίσω από αυτούς.
Όλα αυτά μας δίνουν το μοχλό να εξασκήσουμε την πίεση που θα φέρει το πολιτικό αλλά και το οικονομικό κόστος στην Τουρκία. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια «Νέα Στρατηγική» από «Νέους Ανθρώπους», με «Νέα Μυαλά», η οποία θα διεκδικεί αυτά που θέλουμε και αξίζουμε ως κυπριακός ελληνισμός και ως κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Καιρός είναι να αλλάξουμε ρότα και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, χωρίς ηττοπάθεια και μισαλλοδοξία.
Αντώνης Κ. Σιβιτανίδης, M.Sc., B.Sc.
Εκπρόσωπος Τύπου, Ε.Ε. ΔΗ.ΚΟ. Πάφου
