Αυτά που ζει σήμερα η Ελλάδα θυμίζουν αποικία αλλοτινού αιώνα. «Αν ήταν δίκαιο να μεγαλώσει αυτός ο τόπος, δεν ήταν για να έχουμε περισσότερους βουλευτές, νομάρχες ή χωροφύλακες. Ήταν για να μπορέσει ν’ αναπτυχθεί σε μια γωνιά της γης ο ελληνισμός, αυτή η ιδέα της ανθρώπινης αξιοσύνης και της ελευθερίας, όχι αυτή η αρχαιολογική ιδέα. Δεν πιστεύω σ’ αυτούς τους ανθρώπους που φλυαρούν, ή στους άλλους που δεν ξέρουν τι κάνουν».
Τα παραπάνω λόγια είναι του Σεφέρη από το 1938.
Και συμπληρώνει ο ποιητής αλλού: «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότατο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά δεν είναι ο τόπος μας αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου, ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό…».
Ρωτήθηκε μερικά χρόνια μετά κι ο έτερος βραβευμένος με νομπέλ λογοτεχνίας ποιητής της χώρας: «“Ζητείται η γνώμη σας κύριε Ελύτη, επάνω σε ό,τι θεωρείτε ως την πιο κεφαλαιώδη κακοδαιμονία του τόπου. Από τι πάσχουμε κυρίως;” “Θα σας το πω αμέσως: Από μία μόνιμο, πλήρη και κακοήθη ασυμφωνία μεταξύ του πνεύματος της εκάστοτε ηγεσίας μας και του ήθους που χαρακτηρίζει τον βαθύτερο ψυχικό πολιτισμό του ελληνικού λαού στο σύνολό του! Όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα, αρχής γενομένης από τους Βαυαρούς, πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο… κόπηκαν και ράφτηκαν επάνω σ’ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής… Από την ημέρα που έγινε η Ελλάδα κράτος, οι πολιτικές πράξεις αποφασίζονται ερήμην… σχεδιάζονται και εκτελούνται ερήμην των αντιλήψεων για τη ζωή, και γενικότερα των ιδανικών που είχε διαμορφώσει ο Ελληνισμός”».
Η Αριστερά –και λέγοντας Αριστερά εννοώ την αληθινή–, αν θέλει να ανταποκριθεί ιδεολογικά στο νόημα που πρεσβεύει το όνομά της χρειάζεται να κάνει στροφή 180 μοιρών.
Να αποδείξει στην πράξη ότι η σχέση της με το λαό είναι όπως και η σχέση του ποταμού με την κοίτη του: Να την διαμορφώνει και να διαμορφώνεται από αυτήν…
Παλιά λέγανε οι βασιλικοί: «Ψωμί κι ελιά και Κώτσο βασιλιά». Τώρα λένε οι μνημονιακοί: «Μνημόνιο κι ευρώ και με την τρόικα αρχηγό». Μιλούν για την Ευρώπη, αλλά δεν λένε για ποια Ευρώπη: Για την Ευρώπη των πολιτών ή για την Ευρώπη των αποικιοκρατών; Γιατί αυτές οι δύο Ευρώπες ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους!
Η ανδρεία έχει κατοικία της την ψυχή. Δεν ζει ούτε στη χλιδή ούτε και σε σάπια κουφάρια. Ο πρωθυπουργός Πλαστήρας είχε στο κορμί του είκοσι επτά σπαθιές κι εννιά σημάδια από βλήματα, όταν πέθανε. Παράσημα κάθε ανδρειωμένου είναι τα τραύματά του. Οι πολιτικές «βδέλλες» δεν γίνονται ήρωες ποτέ.
Η πείνα πλάκωσε στις μέρες μας. Ο χορτάτος, αυτός που τρώει χόρτο, τον νηστικό δεν τον καταλαβαίνει.
Ο Πλαστήρας, που πέθανε μέσα σ’ ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον πολιτικό που έχει δεκάδες ακίνητα ούτε με εκείνον που βγάζει τα λεφτά του στο εξωτερικό για να μην πληρώνει φόρο στην πατρίδα. Οι λαθρόβιοι της ζωής και οι λαθρεπιβάτες της πολιτικής δεν πείθουν κανέναν.
Την πολιτική δεν την τίμησαν ούτε οι τρόφιμοι του Κορυδαλλού, ούτε κι εκείνοι που δεν πήγαν «μέσα» χάρη του νόμου περί «ευθύνης» υπουργών, που τους προστατεύει. Αν δεν υπήρχαν οι «ειδικοί νόμοι» τότε θα λέγαμε ότι η Δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους…
«Άκουσε, γεράκι, το καημένο το αηδόνι», λέει ο Σολωμός… «Άφησέ με να ζήσω μια στιγμή μόνο, όσο για να βγάλω στον αιθέρα… το θησαυρό που αισθάνομαι μέσα μου. Μη σκοτώσεις αυτό που πρέπει να γεννηθεί!». Το αηδόνι πράγματι πεθαίνει. Όχι όμως και το τραγούδι. Τα όνειρα δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν για να πάρουν εκδίκηση.