Εξουσία και αλλοτρίωση

Σε προηγούμενα άρθρα μας είχαμε αναφερθεί στην προϊούσα αλλοτρίωση της ελληνικής κοινωνίας, εξουσιαστών και λαού. Το φαινόμενο δεν είναι ανεξήγητο, ούτε προέκυψε εν κενώ. Αρκεί να εμβαθύνουμε στα άνευ προηγουμένου τεκταινόμενα στην πατρίδα μας, και με ψυχρή ματιά να ερμηνεύσουμε την πλήρη απαξίωση της ελληνικότητας που μεθοδευμένα εξελίσσεται.

Μια ζωή οι Έλληνες ήταν χωρισμένοι σε στρατόπεδα. Αγγλόφιλα, γαλλόφιλα και ρωσόφιλα κόμματα σπαράσσονταν για το «γκουβέρνο» και τα προνόμια.

Ο λαός διαιρεμένος σε δεξιούς και συντηρητικούς, σε αριστερούς και προοδευτικούς, επιζητούσε τη δικαίωση μέσα από την ιδεολογία. Σήμερα, μια μερίδα υπεραμύνεται του ευρώ και της κοινής ευρωπαϊκής οικογένειας και άλλη αναζητά τρίτους δρόμους. Στην πραγματικότητα, οι έριδες και οι αντιμαχίες είναι «περί όνου σκιάς».

Ήδη από την Επανάσταση του ’21 βρισκόμαστε στον αστερισμό της Προστασίας. Ανατρέχοντας στο σύγγραμμα του αείμνηστου Κυριάκου Σιμόπουλου Η διαφθορά της εξουσίας, διαβάζουμε ότι «με τη βαυαροκρατία νομιμοποιούνται ο αυταρχισμός και η διαφθορά, η κομματική συναλλαγή, η δωροδοκία, η αργομισθία, η ατιμωρησία. Η φαυλότητα εγκαθίσταται οριστικά στη Διοίκηση και αποτελεί, ως την εποχή μας, το κυριώτερο χαρακτηριστικό του ανταγωνισμού για την κατάκτηση της εξουσίας».¹

Η φαυλοκρατία που διέπει την πολιτική μας ζωή εδώ και 180 χρόνια βρίσκει την ύπαρξή της μέσα σε ένα άνυδρο πνευματικό τοπίο. Αρκετοί στοχαστές, ελεύθερα πνεύματα αυτού του τόπου, διέσωσαν την πυξίδα ώστε να φτάσουμε στον προορισμό μας. Κατέδειξαν την εικόνα του «Έλληνος ανθρώπου», του δημιουργού, ανεξάρτητα αν αυτός είναι ξωμάχος της φύσης ή αστός των πόλεων. Όμως εμείς, αγνοώντας ή απορρίπτοντας τα γνήσια δημιουργήματα κατασκευάσαμε είδωλα, πλασματικά και εφήμερα στο βωμό της ευκολίας και των ανέσεων.

Αρνούμαστε να γνωρίσουμε τον Παπαδιαμάντη, γιατί τότε ακριβώς θα αποκαλυφθεί η ηθική μας γύμνια. Δεν εγκύψαμε ποτέ στον Γιώργο Θεοτοκά, τον Άγγελό Σικελιανό, τον Κωστή Παλαμά, τον Οδυσσέα Ελύτη (τυχαία η αναφορά των δημιουργών) διότι θα φανεί η πνευματική μας ένδεια. Κυριαρχεί ο «ωχαδελφισμός» ως η απόλυτη ιδεολογία, ως η κύρια έκφραση της αλλοτρίωσης.

Η εξουσία –αλλοτριωμένη και αυτή– υποθάλπει και συντηρεί αυτή την απάθεια, την αδιαφορία για τα κοινά, και τελικά την παραίτηση των κυριευμένων από την απογοήτευση ανθρώπων, διότι θέλει να διαιωνισθεί επί νεκρών ψυχών.

Ζούμε «ημέρες αποκάλυψης». Καθημερινά, είμαστε μάρτυρες ενός καταιγισμού παραπλανητικής πληροφόρησης, ενός κατακλυσμού ανησυχητικών και καταθλιπτικών ειδήσεων που ακυρώνουν κάθε αντίδραση. Με την άνοδο της «κυβέρνησης της Αριστεράς», τα προσωπεία έπεσαν. Οι μύθοι που συντηρούσαν οι εργολάβοι της εξουσίας και παραπλάνησαν με ψεύτικες ελπίδες το λαό κατέρρευσαν. Ανθρωπάκια –με όλη τη σημασία της λέξης– αναλαμβάνουν τα ηνία της εξουσίας. Ποιάς όμως εξουσίας; Αυτής ακριβώς που λυμαίνεται τη χώρα και θεωρεί το λαό της ως ανδράποδα εδώ και ενάμιση αιώνα.

Ποια εχέγγυα έχει η σημερινή κυβέρνηση να εξαλείψει την κατεστημένη διαφθορά, την αναξιοκρατία, τη φαυλότητα, και να εμφυσήσει αληθινό όραμα; Η απάντηση είναι δυστυχώς αρνητική. Από τη μια, ο λαός σε πλήρη σύγχυση νιώθει ηττημένος· και από την άλλη οι κυβερνώντες σε απόλυτη μακαριότητα, οχυρωμένοι στα εφήμερα προνόμιά τους, απλώς διαχειρίζονται ευκαιριακά τα πράγματα, κερδίζοντας χρόνο μέχρι την τελική καταστροφή.

Είναι τραγική η διαπίστωση ότι οδεύουμε στο σκοτάδι χωρίς ίχνος αναλαμπής. Όμως ας αποτελέσει την αφορμή για μια αληθινή αναγέννηση. Υποσχόμαστε να μη παραδώσουμε τα όπλα. Γιατί αυτός ο μαρτυρικός τόπος αξίζει μια διαφορετική μοίρα.

Ένα και δυο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας.
Ένα και δυο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς.
Οδυσσέας Ελύτης, Ήλιος ο πρώτος

______
1. Κυριάκος Σιμόπουλος, Η διαφθορά της εξουσίας, Αθήνα 1992, σ. 145.