Μνήμη Γενοκτονίας στα χρόνια της παρακμής

Η παρακμή των τελευταίων ετών, που κορυφώθηκε με την οικονομική-πνευματική πτώχευση της πατρίδας μας, έχει συγκεκριμένες και σοβαρές επιπτώσεις στη μνήμη των πατρίδων της καθ’ ημάς Ανατολής, και βεβαίως στο ιερό ζήτημα αναγνώρισης της Γενοκτονίας. Ξεκίνησε με τις καταθέσεις στεφάνου στον υπεύθυνο της Γενοκτονίας Μουσταφά Κεμάλ από τους Έλληνες(!) πρωθυπουργούς και υπουργούς Εξωτερικών, την υπονόμευση και την κατανάλωση του θέματος με τις χυδαίες ενέργειες εξαφάνισης του αιτήματος για αναγνώριση, και κατέληξε στις προβλέψεις του λεγόμενου Αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και την αρθρογραφία του υπουργού Παιδείας.

Οι αντιδράσεις σε όλα αυτά ελάχιστες, ή κατευθυνόμενες. Οι μεν πρώτες γιατί χρειάζεται παιδεία και επεξεργασμένος πολιτικός λόγος που να έρχεται σε αντιπαράθεση με τις αντιδημοκρατικές, φασιστικές και ρατσιστικές πράξεις υπονόμευσης και κατάργησης της μνήμης, οι δε δεύτερες γιατί τα κομματικά και άλλα συμφέροντα υπαγορεύουν την ανάδειξη τέτοιων θεμάτων μόνο όταν εξυπηρετούν ανάλογες κινήσεις.

Είναι συγκλονιστικό όταν αναλογίζεσαι την παρακμή και την υπονόμευση και τη συγκρίνεις με άλλα παραδείγματα. Ποιος Αρμένιος στην Αρμενία και τη διασπορά θα μπορούσε να φανταστεί ότι οι θεσμικοί του φορείς, από το υπουργείο Εξωτερικών μέχρι το υπουργείο Παιδείας θα αρνούνταν τη δολοφονία των προγόνων τους;

Εδώ, δυστυχώς, ο λαός μας ανέχεται την ύβρη, παρακολουθώντας αμήχανος τους υβριστές να συνεχίζουν το έργο τους, παρότι το έγκλημα των Νεότουρκων και κεμαλικών ρατσιστών δεν σταμάτησε στη Σμύρνη, την Αδριανούπολη και την Τραπεζούντα, αλλά συνεχίστηκε στο Μεσόβουνο, στους Πύργους, στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο. Εκεί, που όπως σημειώνει για τη Σμύρνη ο πρόξενος των ΗΠΑ George Horton και προφητικά επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα, «δεν έλειπε τίποτε σχετικά με τη θηριωδία, την ακολασία, την σκληρότητα και όλη τη μανία του ανθρώπινου πάθους».

Είναι γεγονός ότι η επίσημη «ελληνική» θέση για το ζήτημα της Γενοκτονίας συμβαδίζει με τα χρόνια της παρακμής που διανύουμε. Δεν έχεις να περιμένεις τίποτα. Γι’ αυτό επαφίεται ο αγώνας σε όλους εμάς. Για να ξανακάνουμε τον τόπο μας, που είναι τώρα εφιάλτης, όπως γράφει ο Μικρασιάτης Γιώργος Σεφέρης, ξανά Ελλάδα.