«Πύρρειος Νίκη» ή «Αγαθή Τύχη»;

Για πύρρειο νίκη του Τσίπρα μίλησε ο πάλαι ποτέ σύντροφός του, Παναγιώτης Λαφαζάνης. Δεν υπάρχει χειρότερη εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου από το να διατελέσει στέλεχος της ελληνικής Αριστεράς και να περιπέσει σε δυσμένεια. Τότε γίνεται ο χειρότερος εχθρός του λαού και κοσμείται με επίθετα εκπληκτικά σε ευρηματικότητα αλλά με τη μόνιμη επωδό της προδοσίας. Προδότες οι μεν, προδότες οι δε – φτάνει μια διαφωνία.

Η κρίση, αλλά και η άνοδος σεκτών της παραδοσιακής Αριστεράς, αποδόμησαν περαιτέρω το ήδη αποδομημένο ηθικοπολιτικό κλίμα της χώρας.

Η Κίρκη της εξουσίας και του χρήματος δελέασε ανθρώπους που ανάλωσαν τη ζωή τους στους αγώνες της Αριστεράς και μιλούσαν με περισσή ευκολία για ηθική, αξιοπρέπεια, περηφάνεια, εμμονή σε αρχές κτλ. Με την ίδια ευκολία απέδιδαν χαρακτηρισμούς σε πολιτικούς αντιπάλους τους, όπως γερμανοτσολιάδες, αναξιοπρεπείς και άλλα πολλά.

Το δικαστήριο της ιστορίας τούς εγκάλεσε πολύ γρήγορα στο εδώλιο της συνείδησής τους. Για τη δόξα και το χρήμα είδαν το φως το αληθινόν από τότε που αντιλήφθηκαν τη γοητεία των κοινοβουλευτικών εδράνων. Δεν έχουν καμιά σχέση με τους αριστερούς που γενναία αντιμετώπιζαν το εκτελεστικό απόσπασμα. Σήμερα προέχει το συμφέρον, έστω και αν χρειαστεί να καπηλευτούν ιερούς αγώνες. Αυτά τους φαίνονται λεπτομέρειες.

Το ποιος είναι προδότης στο χώρο της Αριστεράς είναι ένα ζήτημα που ας το λύσουν μόνοι τους. Το αντικείμενο της προδοσίας διερευνάται, και δεν είναι σαφές προς τα πού. Αλλά εκεί που έχει δίκαιο ο κ. Λαφαζάνης, και ενδιαφέρει όλους μας, είναι ο χαρακτηρισμός της νίκης του κ. Τσίπρα ως πύρρειας.

Ο Πύρρος ήταν ένας μεγάλος στρατηγικός νους, από τους μεγαλύτερους στην παγκόσμια ιστορία. Βασιλιάς των Μολοσσών, ελληνικού φύλου της Ηπείρου, εκστράτευσε στην Ιταλία, όπου σε μια μάχη στο Άσκλον το 279 π.Χ. αναδείχθηκε νικητής αλλά έχασε πολλούς άνδρες και τους καλύτερους αξιωματικούς του. Όταν τον πλησίασε ένας στρατιώτης για να τον συγχαρεί, του απάντησε αυτοσαρκαστικά: «Μια ακόμα νίκη επί των Ρωμαίων, και θα χαθούμε εντελώς».

Δεν ξέρω αν ο κ. Λαφαζάνης γνώριζε την ιστορική αυτή λεπτομέρεια όταν έκανε αναφορά στην «πύρρειο νίκη του Τσίπρα», αλλά η νίκη αυτή του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ ίσως είναι πράγματι πύρρειος. Η κεραμίδα στο κεφάλι του Πύρρου, προφανώς κατά τον κ. Λαφαζάνη θα είναι η λαϊκή οργή κατά του κ. Τσίπρα.

Το τραγικό είναι ότι η στιγμή αυτή είναι απολύτως προβλέψιμη. Και είναι τραγικό διότι ο κ. Τσίπρας συνέβαλε να βρεθούμε στην άκρη του γκρεμού, αλλά τώρα όλοι (μα όλοι) επιθυμούμε να πετύχει μήπως σωθεί η χώρα και μαζί με τη χώρα σωθούμε και εμείς.

Για πρώτη ίσως φορά, ελληνική κυβέρνηση έχει την ευχή όλων να πετύχει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα κέρδισε όλα και όπως ήθελε.

Κατήγαγε μια συντριπτική νίκη επί των αντιπάλων του και είδε την επιθυμία του, να αποκτήσουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες ικανή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση για κυβερνητική συνεργασία, να εκπληρούται.

Ο μόνος αντίπαλός του Τσίπρα είναι τα προβλήματα και το κόμμα του. Ήδη, από την επομένη της ορκωμοσίας, τα… αδιάφθορα μέλη του ζήτησαν την κεφαλήν επί πίνακι ενός στελέχους των συνεργαζόμενων Ανεξάρτητων Ελλήνων τον οποίο κατηγόρησαν για ρατσιστικά σχόλια στο διαδίκτυο. Χειρότερος ρατσισμός από το να θεωρείς τους ιδεολογικούς ή πολιτικούς αντιπάλους σου προδότες, δεν υπάρχει. Αλλά εξαγνίζεσαι εύκολα όταν μπεις στην κολυμβήθρα της Αριστεράς.

Δημοσίως εγκάλεσαν τον πρωθυπουργό για την υπουργοποίηση του Δ. Καμμένου. Και ζήτησαν την αποπομπή του. Ο κ. Τσίπρας υπάκουσε. Η νέα εσωκομματική αντιπολίτευση, η λεγόμενη και «ομάδα των 53», κατήγαγε την πρώτη της νίκη. Θα μπορούσε κάλλιστα, ενόσω διεξάγονταν οι διεργασίες για το σχηματισμό της κυβέρνησης, να εγείρουν τις ενστάσεις τους τις οποίες ο Τσίπρας θα λάμβανε υπόψη του. Προτίμησαν τη δημόσια αντιπαράθεση για να τονίσουν την παρουσία τους και να μετρήσουν τη δύναμή τους. Πράγματι, είναι υπαρκτή. Αλλά και η προεδρική φρουρά έχει το επιχείρημα της μοίρας των προδοτών. Για την αναγκαία ιδεολογική αναπαραγωγή στον ΣΥΡΙΖΑ, καλόν είναι να υπενθυμίζεται στα μέλη του –και κυρίως στις τάσεις του– το αβερώφειο «όποιος φεύγει από τη στρούγκα τον τρώει ο λύκος». Και η αδυναμία της Λαϊκής Ενότητας να εκπροσωπηθεί στη Βουλή, επισείεται ως σύγχρονο παράδειγμα φυγής από τη στάνη και αποτελεί μια ακόμη επιτυχία του κ. Τσίπρα.

Τώρα ο Έλληνας πρωθυπουργός βρίσκεται στον κολοφώνα της επιτυχίας του αλλά και στη μοναξιά των ευθυνών του. Δεν υπάρχει κανείς άλλος –πλην του κ. Καμμένου– με τον οποίο θα τις μοιραστεί.

Η μόνη ελπίδα του είναι η τύχη του.
Αν το άστρο της συνεχίσει να λάμπει,
ο κ. Τσίπρας θα σώσει, τουλάχιστον, τα προσχήματα.

Αν όχι, θα οδηγηθούμε όλοι μαζί σε μια παταγώδη αποτυχία. Η ταύτιση αυτή, της προσωπικής του επιτυχίας με τη μοίρα ενός λαού, ενέχει κάτι το τραγικό. Σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν, η μοίρα στάθηκε σκληρή για τον πολιτικό ηγέτη.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο, η υπόθεση της Volkswagen έχει άμεση σχέση με το ελληνικό πρόβλημα. Η πολιτική εκτίμηση είναι πως η αποκάλυψή της έχει να κάνει με τις αμερικανογερμανικές σχέσεις και την πορεία αυτονόμησης του Βερολίνου από την Ουάσινγκτον. Η ανάδειξη του σκανδάλου υπονομεύει τη γερμανική οικονομία, κυρίως τον κλάδο των εξαγωγών της, που συμβάλλει κατά 45% στο γερμανικό ΑΕΠ. Το μεγάλο πλεόνασμα της Γερμανίας προέρχεται από τις εξαγωγές της και είναι αυτό που της δίνει την ισχύ που διαθέτει. Και οι εξαγωγές αυτές γίνονται, κυρίως, σε χώρες εκτός Ευρώπης. Η Γερμανία, αφού αποστράγγισε τις χώρες της Ένωσης και αφού διαπίστωσε πως τα περιθώρια να συνεχίσει να κερδίζει από την εσωτερική αγορά έχουν στενέψει, στράφηκε στη διεθνή αγορά εκμεταλλευόμενη ότι ηγείται μιας Ένωσης 400 εκατ. ανθρώπων.

Το μήνυμα της Ουάσινγκτον προς το Βερολίνο είναι σαφές: Δείξτε πραγματικό ενδιαφέρον για την αντιμετώπιση της κρίσης της Ευρωζώνης με ένα κόστος που θα πρέπει να καταβληθεί. Το κόστος αυτό ίσως να είναι το κούρεμα του ελληνικού χρέους, ίσως κάτι άλλο το οποίο –όχι μόνο στην ελληνική περίπτωση αλλά σε όλες τις χώρες που περνούν κρίση– θα το επιβαρυνθεί η Γερμανία.

Ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών ζήτησε να συναντήσει τον κ. Τσίπρα στην Ουάσινγκτον στην οποία μετέβη ο Έλληνας πρωθυπουργός. Πιθανόν να υπάρξει άτυπη συνάντηση και με τον Μπαράκ Ομπάμα.

Γιατί να τα κάνουν όλα αυτά οι ΗΠΑ; Διότι έχουν ένα σαφές σχέδιο γεωπολιτικού και γεωοικονομικού επαναπροσδιορισμού στο οποίο, προφανώς, αποδίδουν κάποιο ρόλο και στην Ελλάδα. Βεβαίως, η οικονομία δεν είναι το μόνο θέμα που τους απασχολεί. Αλλά όλα θα τεθούν επί τάπητος. Ευκαιρίες υπάρχουν, αρκεί να μπορεί να τις εκμεταλλευτεί κανείς.