Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης

Στην προσπάθειά μας να αναλύσουμε και να εντοπίσουμε τις αιτίες που οδήγησαν την πατρίδα μας σ’ αυτό το τραγικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζουμε τα τελευταία πέντε χρόνια και το οποίο έχει κορυφωθεί τους τελευταίους μήνες, έχουμε επισημάνει αρκετές φορές σε προηγούμενα άρθρα μας τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε ο λαϊκισμός πολιτικών τε και πολιτών, γιατί ως γνωστόν η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη.

Κι αυτό γιατί για να υπάρχουν λαϊκιστές πολιτικοί, πρέπει να υπάρχουν ευήκοα ώτα να ακούσουν τις ανεύθυνες κορώνες τους, οι οποίες ανεβαίνουν σε τόνους, όσο ανεβαίνει και η ένταση της κρίσης.

Τα προηγούμενα χρόνια, όταν εμφανίστηκε η κρίση, αντί πολιτικό σύστημα, πολιτικοί, κράτος και πολίτες να συσπειρωθούμε για να την αντιμετωπίσουμε με το μικρότερο δυνατό κόστος, όπως έκαναν και οι άλλες χώρες της Ευρώπης που αντιμετώπισαν ανάλογες κρίσεις, εμείς διχαστήκαμε με βάση ένα ανύπαρκτο δίλημμα, μνημόνιο-αντιμνημόνιο και εκτός της πολιτικής, σκοτώσαμε και την απλή λογική.

Έτσι, εκτός του ότι οι λαϊκιστές κατόρθωσαν να καταλάβουν την εξουσία, χωρίς καν να έχουν όχι εναλλακτικό αλλά ούτε καν κύριο σχέδιο, εκτός του ότι με απίθανους ερασιτεχνισμούς και λάθη, κατόρθωσαν μέσα σε έξι μήνες να γκρεμίσουν τα πάντα -ό,τι δηλαδή είχε μείνει όρθιο από τους προηγούμενους- τώρα είναι οι ίδιοι πάλι που στην ουσία τινάζουν στον αέρα το κλίμα εθνικής συναίνεσης το οποίο επιτεύχθηκε σε κάποιο βαθμό, όταν ο πρωθυπουργός είδε το… χάρο με τα μάτια του και εννοούμε την εικόνα της πλήρους καταστροφής που έφερε στη χώρα με τα εγκληματικά του λάθη.

Ενώ λοιπόν όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου, πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής, προ του τεράστιου κινδύνου που απειλεί τη χώρα, έφθασαν στο σημείο να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν σε έναν κοινό τόπο, για τη σωτηρία της χώρας, τότε έκανε την εμφάνισή του ο απόλυτος πολιτικός παραλογισμός.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης να τηρούν τους συμφωνηθέντες όρους της εθνικής συναίνεσης και τα κόμματα της συμπολίτευσης να την τορπιλίζουν, μοιάζοντας αδύναμα να απεκδυθούν τον… ελαφρύ μανδύα του λαϊκισμού και να φορέσουν το βαρύ κουστούμι της υπευθυνότητας, έστω και χωρίς γραβάτα!!!

Έτσι βλέπουμε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να καταψηφίζουν νομοσχέδια μείζονος σημασίας για την σωτηρία της χώρας, να μην τεκμηριώνουν τη στάση τους παρουσιάζοντας την εναλλακτική τους πρόταση και την ίδια στιγμή να αρνούνται να παραιτηθούν και να παραδώσουν την έδρα τους, δηλώνοντας με υπερηφάνεια ότι με τη στάση τους στηρίζουν την κυβέρνηση και ενισχύουν την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ.
Μετά από αυτά είναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς, αν δεν στήριζαν την κυβέρνηση και αν ήθελαν να διαλύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ τι θα έκαναν, θα υπερψήφιζαν τα νομοσχέδια, γιατί άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Το θέατρο του παραλόγου και ο βιασμός της κοινής λογικής συνεχίζεται και στο επίπεδο της Προέδρου της Βουλής, όμως το ζήτημα αυτό καλό είναι να μην το θίξουμε, γιατί μπορεί να σπάσουν τα… κοντέρ.

Τέλος, το ρεσιτάλ του παραλογισμού συνεχίζεται με τις ονειρώξεις των βουλευτών αλλά και των υπουργών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, οι οποίοι παρότι ψηφίζουν τα πάντα για να οδηγηθούμε στο τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο, συνεχίζουν τις αντιμνημονιακές κορώνες, αποδεικνύοντας δυο τινά. Είτε ότι έχουν το ακαταλόγιστο, είτε ότι θεωρούν πως έχουν ακόμα περιθώρια να λένε τερατώδη ψεύδη και να συνεχίσουν να εμπαίζουν τους πολίτες.

Όμως επιτέλους όλοι θα πρέπει να αντιληφθούν ότι τελείωσαν τα ψέματα. Η εποχή του ψεύδους και του λαϊκισμού κράτησε πέντε χρόνια και τώρα ήλθε η ώρα της αλήθειας.
Οι πολιτικοί θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η χώρα είναι ήδη σε ακήρυκτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και ότι με βάση αυτό θα πρέπει να κινηθούν από τούδε και στο εξής.

Από τη στιγμή που με βάση σχεδόν όλες τις δημοσκοπήσεις το 70% των πολιτών θέλουν να εφαρμοστεί η συμφωνία της 12ης Ιουλίου, ένα ποσοστό που εκφράζεται και μέσα στο Κοινοβούλιο, από τους βουλευτές που ψηφίζουν «ΝΑΙ» στην εφαρμογή της συμφωνίας, θα πρέπει όλοι να βάλουν το εθνικό πάνω από το κομματικό και το ιδεολογικό και να βρουν τρόπους η διαπίστωση αυτή να μετατραπεί σε κοινοβουλευτική και κυβερνητική φόρμουλα, για να αποφύγουμε τις περιπέτειες μιας ακόμα προσφυγής στις κάλπες, της πέμπτης σε ένα διάστημα 19 ή 20 μηνών.

Ας σταματήσουν οι πολιτικοί να παίζουν με τη δημοκρατία, αρκετά την ταλαιπώρησαν!

Και επειδή, όπως είπαμε παραπάνω, οι πολιτικοί και τα κόμματα έσπασαν το κοντέρ του παραλογισμού, σε τέτοιες στιγμές ο μόνος που θα πρέπει να δώσει τη λύση, είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αυτός θα πρέπει να πάρει τις τύχες του έθνους στα χέρια του, να θέσει με σαφήνεια τα όρια και το πλαίσιο της εθνικής συναίνεσης και να αναλάβει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να υλοποιηθεί και να γίνει πράξη και νομοθετικό και κυβερνητικό έργο.

Το έχουμε ξαναγράψει. Δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο που να βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, χωρίς δίχτυ ασφαλείας, σε έναν γκρεμό στο βάθος του οποίου καραδοκούν οι γύπες και οι ύαινες. Από τη στιγμή που κανείς δεν διαθέτει και αν διαθέτει δεν έχει το θάρρος να παρουσιάσει εναλλακτικό σχέδιο, από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός φαίνεται να μην είναι σε θέση αντιμετωπίσει αποτελεσματικά φαινόμενα τύπου Λαφαζάνη, Λαπαβίτσα και Ζωής, και από τη στιγμή που δεν υπάρχει άλλο… δίχτυ ασφαλείας πλην του έστω και με συμβολικές αρμοδιότητες ανωτάτου άρχοντος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα πρέπει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να αναλάβει πρωτοβουλίες, που θα εξασφαλίσουν την αποτελεσματική λειτουργία της εθνικής συναίνεσης, που τουλάχιστον τύποις φαίνεται ότι υπάρχει.

Η Ελλάδα είναι σε ακήρυκτη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Ας το πράξει τώρα, γιατί οι καιροί ου μενετοί.