…Ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ απ’ τα παλίμψηστα της γητευτικής θεογονίας και επιστημοσύνης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.
Το βιτρούβιο αριστοτελικό ον, ο ανυπόφορα ιδιοφυής Μιχάλης, ο μέγας τέκτονας με τον εξευγενισμένο ως τα μποζόνια πατριωτισμό του και τον αριστουργηματικό δημόσιο λόγο του έφυγε πρόωρα, αποστερώντας τις συνηγορίες μας από το ηθικό πλεονέκτημα κι ένα τέλειο άλλοθι.
Έφυγε άνοιξη, ταιριαστά της Ακριβής του στοχασμού του, ταιριαστά του έντιμου σοσιαλισμού του, ταιριαστά της περήφανης καταγωγής του, ταιριαστά της υπέροχης ηθολογίας του.
Έζησε υπάκουα στη νομοτέλεια των μοιραίων του είδους του, των σπάνιων μεταξύ των χαρισματικών του νου και των ενάρετων της ψυχής. Ένας μοναδιαίος πολίτης, ποιητής στην επιστήμη, στις κοινωνίες και στα πολίσματά του. Η απουσία του θα ρίχνει την ανηλεή σκιά της στα κοινά των Ποντίων σαδιστικά. Όπως των πρέπει.
Ήμασταν λίγοι ως ακροατές, ακόμη λιγότεροι ως συνεργάτες, απόντες ως μαθητές κι ανύπαρκτοι ως αναγνώστες του. Μας μοίραζε της επιστήμης του αστρολάβους κι εμείς τους κάναμε πρεσπαπιέ.
Μας δώριζε ελιξίρια νιότης κι εμείς τα θαρρούσαμε μούσκιο της εκ γενετής προγηρίας μας.
Μας έδινε ρόλους σε μπλοκμπάστερ κι εμείς ατακάραμε απ’ τα σχολικά μας σκετς.
Μας έραβε για γκαλά κι εμείς στο δρόμο φορούσαμε γαλότσες.
Μας έδειχνε αειθαλή δέντρα κι εμείς νοούσαμε πόσα κόσκινα φτιάχνει το ξύλο τους.
Μας δασκάλευε ψυχοτρόπα συνθήματα κι εμείς απαγγέλλαμε βουκολικά έπη.
Μας κάθιζε σ’ οράματα, μας φίλευε σε ξέφωτα κι εμείς παραγοντίζαμε σ’ ανήλια και λυκόφωτα.
Μας διερμήνευε τη βασική σκέψη του πολίτη κι εμείς αναρωτιόμασταν «τη ποπά τα πρόγατα άτσαπς που κεκά χορεύνε».
Αγκάλιαζε με στοργή και καρτερία την ανεπάρκειά μας, αγκαλιάζαμε μ’ αγνωμοσύνη κι αδιαφορία την Καινή Διαθήκη του.
Ο ένας που μπόλιαζε με Ρωμιοσύνη τα μανιφέστα του Ventotene, ο GOAT στη μεταπροσφυγική οντότητά μας, το ένα χελιδόνι που πάσχισε να γυρίσει τον Ήλιο, ο ανθ’ ημών στα μουχαπέτια του Ραφαηλίδη, της Αρβελέρ και του Καστοριάδη.
Ένας Κρόιφ σε εντεκάδα πιθήκων που όλο πάλευε να την βγάλει τσάμπιονς λιγκ. Μας εκχώρησε το Κάλλος, την Αρετή και τον Τρόπο του, κι εμείς ήμασταν σαν ΟΣΕΠΕ.
Ανάθεμα και αν καταλάβαμε τι μας έλεγε, δόξα τω Θεώ που δεν θα καταλάβουμε ποτέ τι έχασε το Affentheater σύμπαν των κοινών μας.
Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης Cardinal Bessario
(για λογαριασμό όσων ντρέπονται να τον αποχαιρετήσουν,
μήπως ακούσει και τους γυρέψει τη ματιά).
