Είνας κουμπάρος εποίκεν τραπέζ’ σον σύντεκνόν ατ’ και σο τραπέζ’ έφερεν και μαύρον χαβιάρ’.
Ο σύντεκνον ερχίνεσεν να κουβαλή ατο σο στόμαν ατ’ και σα κάθαν βούκαν έλεγεν:
– Κουμπάρε, νόστιμον και καλόν εν’.
Ο κουμπάρος ατ’ για να εφτιάγ ατον να μη τρώη άλλο, είπεν ατον:
– Κουμπάρε, καλόν εν’, άμα ακριβόν εν’.
Εκείνος την καϊτέν ατ’. Εκουβάλνεν σο στόμαν ατ’ βούκας-βούκας και έλεγεν:
– Σωστά λες, κουμπάρε.
Ετότες ο κουμπάρος ατ’ λέει ατον:
– Κουμπάρε, πολλά μη τρως, πονεί η καρδία σ’.
Κι ο σύντεκνον είπεν ατον:
– Για τ’ εμόν πονεί, για τ’ εσόν.
⇒ Πηγή: Ποντιακά Φύλλα, τεύχος 12, 1937.
