Η ανολοκλήρωτη επανάσταση: Μια νέα στρατηγική για τον ελληνισμό

Τα πρώτα 200 χρόνια ήταν πράγματι πολύ δύσκολα για τον ελληνισμό. Το 1922 έφτασε στο όραμά του, αλλά δεν το εκπλήρωσε. Έφτασε σε στιγμές δόξας, αλλά και ήττας και παρακμής. Άφησε εκτός ελληνικής πολιτείας τμήματα του ελληνισμού, με χαρακτηριστικότερο τον κυπριακό ελληνισμό.

Η εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821 έμεινε ανολοκλήρωτη. Μια νέα στρατηγική χρειάζεται ο ελληνισμός για τα επόμενα 100 χρόνια. Θα μπορέσει να την βρει;

Η σημερινή εικόνα δεν δημιουργεί αισιοδοξία. Εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει μια συρρίκνωση, εδαφική, πολιτική, πολιτισμική, χωρίς να απασχολεί σοβαρά κανέναν. Η τελευταία έκρηξη του ελληνισμού συνέβη το 1940. Από τότε –αν εξαιρέσει κανείς την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων το 1948 λόγω της συμμετοχής στον πόλεμο με τις νικήτριες δυνάμεις–, υπάρχει μια προϊούσα παρακμή, αποκορύφωμα της οποίας είναι η αντίληψη ότι είμαστε απλώς πολίτες του κόσμου. Και ως τέτοιοι πρέπει να συμπεριφερόμαστε.

Βεβαίως και είμαστε πολίτες του κόσμου. Αλλά ο κόσμος συντίθεται από υποσύνολα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ο τονισμός της ιδιαιτερότητας δεν είναι επιθετικός. Είναι δυνατή και ευκταία η συνύπαρξη. Όσοι αμφισβητούν τις ιδιαιτερότητες ομάδων ανθρώπων που διαμορφώνονται από ιστορικούς, γλωσσικούς και περιβαλλοντικούς λόγους ας διαβάσουν το εξαιρετικό βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα Ταυτότητα.

Η χαρακτηριστικότερη αδυναμία του σύγχρονου ελληνισμού είναι ότι δεν ξέρει τι θέλει. Και ότι οι ελίτ που διαμορφώνουν τις επιλογές του δεν ενδιαφέρονται να αναζητήσουν ένα νέο όραμα. Χωρίς οράματα δεν μπορεί να ζήσουν κοινωνίες.

Αυτήν την έλλειψη οράματος και ηγεσίας την αισθάνεται περισσότερο η κοινωνία από τις ηγετικές ομάδες. Γι’ αυτό και υπάρχει μια διάσταση, ένας διχασμός μεταξύ ηγεσίας και πολιτών. Ένας διχασμός που πολλές φορές αγγίζει και ανορθολογικά όρια.

Παράλληλα με την οικονομική και πολιτισμική της ανάπτυξη η χώρα πρέπει να φροντίσει και την ασφάλειά της. Δεν είναι δεδομένη αυτή η ασφάλεια. Απειλείται από την Τουρκία. Όποιος πιστεύει πως με την Τουρκία μπορεί να συνδιαλλαγεί με ειρηνικούς όρους δεν έχει καταλάβει τίποτε από τη φύση του τουρκικού καθεστώτος.

Η Τουρκία δεν είναι μια σύγχρονη δημοκρατία όπως θα ήθελαν οι ελληνικές ηγεσίες, είναι ένα καθεστώς. Και ανεξαρτήτως ηγεσίας, εκείνο που προτάσσει είναι η δύναμη. Υπάρχουν ενδείξεις ότι τα δυτικά της παράλια μπορεί στην επόμενη εκατονταετία να εκδημοκρατιστούν, αλλά στον ορατό πολιτικό ορίζοντα η Τουρκία θα αποτελεί ένα μονολιθικό μόρφωμα με την ίδια βίαιη συμπεριφορά ανεξαρτήτως κυβερνήσεως.

Αυτή η απειλή δεν αντιμετωπίζεται μόνο με διπλωματία. Η Τουρκία σέβεται μόνο τη δύναμη της ισχύος. Η δημιουργία ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων επιθετικά διατεταγμένων απέναντι στη γειτονική χώρα, και μιας πολιτικής ηγεσίας αποφασισμένης να τις χρησιμοποιήσει, αποτελούν την πρώτη προτεραιότητα του νέου ελληνισμού. Τα περί δύναμης αποτροπής είναι φληναφήματα φοβισμένων πολιτικών. Η καλύτερη αποτροπή είναι η αίσθηση του αντιπάλου πως θα ηττηθεί κατά κράτος αν επιδιώξει το απονενοημένο.

Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο τους εξευτελισμούς των πολιτικών ικετών στις αυλές της Δύσης να ζητιανεύουν προστασία. Θα προστατευθούμε μόνοι μας. Για να μας σέβονται.

Μέσα στο πλαίσιο αυτής της προστασίας η Κύπρος κατέχει εξέχουσα θέση. Είναι το μόνο μέρος ενός πολυάριθμου και συνεκτικού ελληνισμού που βρίσκεται εκτός ελληνικής πολιτείας. Υπάρχει και η Βόρειος Ήπειρος, αλλά είναι μια άλλη υπόθεση με την οποία θα ασχοληθούμε αναλυτικά σε άλλο κείμενο.

Το σχέδιο που προωθείται με την πενταμερή είναι καταστρεπτικό. Παραδίδει την Κύπρο στην Τουρκία. Ολόκληρη την Κύπρο. Οι επιλογές είναι δύο, με την κύρωση όλων όσων οδήγησαν στην σημερινή αιχμαλωσία με τις σταδιακές υποχωρήσεις: Ή δημιουργία μιας ομοσπονδίας με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και τις αρχές των δυτικών δημοκρατιών όπου όλοι οι πολίτες έχουν τα ίδια δικαιώματα, ή ενσωμάτωση του ελεύθερου τμήματος της Κύπρου στην Ελλάδα και δημιουργία μιας Ομόσπονδης Ελληνικής Δημοκρατίας, με δύο συνιστώντα μέρη. Την Ελλάδα όπως την γνωρίζουμε σήμερα και την Κύπρο.

Η ομόσπονδη αυτή δημοκρατία δεν εγκαταλείπει τον αγώνα για απελευθέρωση από τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής των κατεχόμενων εδαφών. Καμιά σπιθαμή κυπριακής γης δεν χαρίζεται στους Τούρκους. Τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας επιλογής είναι προφανή. Η Ελλάδα εγκαθίσταται ως κρατική οντότητα σε ένα από τα ομόσπονδα μέρη της και αναπτύσσει πολιτική στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Η απελευθέρωση των Κατεχομένων θα αποτελεί πρώτη προτεραιότητα της εξωτερικής πολιτικής της.

Ο τρίτος οραματικός άξονας είναι η ανάπτυξη. Η χώρα πρέπει να μπει στην επιστημονική και εκπαιδευτική πρωτοπορία. Μικρές κοινωνίες όπως η ελληνική δεν έχουν επιλογές μετριοκρατίας. Είναι κοινωνίες ανοιχτές, ειρηνικές, αλλά αγωνιζόμενες. Αν σταματήσουν τον αγώνα θα έχουν εκλείψει.

Φαινόμενα διάλυσης των πανεπιστημίων, τα οποία πρέπει να βρεθούν στην παγκόσμια πρωτοπορία, είναι ανάγκη να περάσουν στην πρόσφατη ιστορία της χώρας. Όποιος θέλει να υλοποιήσει το αναρχικό ή αριστερό του όραμα υπάρχουν δημοκρατικοί τρόποι να το κάνει. Αλλά, αλλού.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι το αθηναϊκό κράτος που δημιουργήθηκε τα 200 αυτά χρόνια από την ηρωική εξέγερση του 1821 να γίνει ελληνικό.

Η πολιτεία πρέπει να φροντίσει για την ισομερή ανάπτυξη όλων των γεωγραφικών διαμερισμάτων της χώρας. Η επαρχιακή αντίληψη του πολιτικού κατεστημένου ότι αναπτύσσεται μόνο η πρωτεύουσα και τα αποφάγια διαμοιράζονται στην λοιπή επικράτεια, η οποία χρησιμοποιείται και ως εσωτερική αποικία, πρέπει να αναθεωρηθεί.

Προσωπικότητες που έλαμψαν διεθνώς, όπως ο Αλβέρτος Μπουρλά ή ο Μαργαρίτης Σχοινάς, πρέπει να ενθαρρυνθούν να προσφέρουν και στη χώρα και στις πόλεις που αποτελούν τη βάση τους. Ο ομογενειακός ελληνισμός έχει πολλές προσωπικότητες που μπορεί να βοηθήσουν. Και θέλουν να το κάνουν. Φτάνει οι ελίτ της χώρας να απαλλαγούν από τον επαρχιωτισμό τους.

Οι πόλεις της χώρας να αναπτύξουν τη δική τους εξωστρέφεια και να ενθαρρυνθούν από την Πολιτεία. Όχι να υπονομεύονται.

Υπάρχει και κάτι τελευταίο το οποίο θα αναπτύξω σε άλλη ευκαιρία: Ο εκδημοκρατισμός της Τουρκίας πρέπει να αποτελέσει ελληνικό στόχο. Οι Τούρκοι και η Τουρκία είναι ψευδεπίγραφες οντότητες, όταν δημιούργησαν την αυτοκρατορία τους ήταν μικρή μειονότητα. Οι βίαιοι εκμουσουλμανισμοί και εκτουρκισμοί δημιούργησαν το σημερινό αυταρχικό μόρφωμα.

Πρέπει να βοηθηθούν οι λαοί που συγκροτούν τη σημερινή Τουρκία να ενεργοποιήσουν την εθνική και πολιτισμική αίσθηση που έχουν κρυμμένη στο υποσυνείδητό τους.