Ρακίν ή ρακούν στον Πόντο ονόμαζαν το τσίπουρο και τη ρακή. Ήταν ίσως το πλέον συνηθισμένο ποτό στα ποντιακά γλέντια. Στο πλαίσιο του γάμου, με ρακίν γιορτάζονταν το ψαλάφεμαν (η αίτηση γάμου), τα σουμάδεμαν (οι αρραβώνες), το λογόπαρμαν (το ότι δίνανε λόγο), τα γαμπροκαλέσματα. Με ρακίν γιορτάζονταν και τα βαφτίσια.
Ρακέα έλεγαν τη μυρωδιά του ρακιού. Το ρακοστούπ(ιν), ένα πανί βρεγμένο με ούζο/ρακί και καμένο λάδι, χρησιμοποιούσαν ως έμπλαστρο στα κρυολογήματα. Με ρακί επίσης έτριβαν τους κρυωμένους. Σχετικό είναι το παρακάτω δίστιχο:
Το ρακίν απες σο πατήρ’
λαλώ α’ ‘κί λαλεί με.
‘Κχύν’ ατο ‘ς σο γουλόπο μ’
αρχίνα, κελαηδεί με.
Το ρακί μες στο ποτήρι,
του μιλώ, δε μου μιλάει.
Το χύνω στο λαιμό μου,
αρχινά να μου κελαηδάει.
- Πηγή: Εγκυκλοπαίδεια ποντιακού ελληνισμού, εκδ. Μαλλιάρης-Παιδεία, Θεσσαλονίκη.
