Kάλαντα ‘ς σα ποντιακά του Ηλία Τσιρκινίδη

Όλεν τ’ οσπίτ’ με τ’ έμορφα κλαδία αρματώστεν
κ’ έναν τραπέζ’ να στρώνετεν, πέραν-πέρου γομάτον
με τη κοσμί’ τα νόστιμα φαΐα και απλώστεν
ολόερα με τα χρυσά τα φύλλα στολισμένα
μήλα και λεφτοκάρα και με τ’ αργυρά πιάτα
το πρωτομέλ’ το ξανθομέλ’ με τα καρυδοκάντσα
κουμουλωτά να φέρετεν και τα χρυσά ποτήρα
κ’ εκείν’ το κοκκινόξανθον κρασίν, τ’ ευλοημένον,
ντο έπιναν ’ς σα παλαιά τα χρόνα, τη Αθήνας
οι δοξασμέν’ ’ς σα Γράμματα κι οι πρώτ’ ’ς ση Πολιτείας
τα έργατα. Κι ας πίνωμε, εβίβα με τα γέλτα,
με την χαράν και με το κέιφ’ και καλοκαρδισμένοι.
Ακούτεν, ντο νουνίζω ’γω να λέω τραγωδίαν ατότε:

«Πάντα Κάλαντα και πάντα και τη χρόνου,
ευτυχισμέν’, πολύχρονοι και πανταχαρεμένοι
να ζούμε και να χαίρουμες. Και καλολαλεμένα
να είναι τα παιδόπα μουν. Και παρατιμημένοι
οι μειζοτέρ’, άμον ντο πρέπ’ ’ς σον κύρην και ’ς ση μάνναν,
κι οι συγγενοί κι οι φίλοι γλυκόστομοι, γλυκόλαλοι, αδέλφα αγαπημένοι.
Και η καρδία μουν να έν’, τόπος τσιτσεκωμένος,
άμον ντο στέκ’ αμάραντα και φύλλα και κλαδία
σκουντουλισμένα και με τ’ ήλ’ το φως και την θερμόταν,
γομάτος και πανέμνοστα τη παρχαρί’ εβόρας
και αερόπον ελαφρόν.

»Και η καρδία μουν να έν’ θρόνος  με τα τσιτσέκα,
με τα πρωτοτραντάφυλλα, με τα μανουσακόπα
κι ανθόκλαδος κι ανθόπλαστος και ανθομυριγμένος
κι έναν καλόν πουρνόπον απάν’ ασ’ ’ς άθθα τα πολλά, τα ανθονοταγμένα,
χρυσόν Εικόνα, ο Χριστόν, σίτ’ ευλογίζ’, να έρται
να έρται και να κάθεται ’ς σον Θρόνον». Και ατώρα
τ’ ετοιμασέας ’γρήγορα, χωρίς αργοπορίαν
να τελειώνετεν. Θα έρχουνταν οι καλεσμένοι.
Θα έρτ’ ο Πρωτολάλετον ο Πρωτολαλεμένον!
Πώς! ασ’ σην γην ’ς σον ουρανόν χαίρεται η καρδία μ’.

Ηλίας Α. Τσιρκινίδης

Ποντιακή Εστία – Μηνιαίον Λαογραφικόν Περιοδικόν.
Έτος 8ον, Απρίλιος, τεύχος 88ον, 1957.
Από της εκδόσεως τεύχος 4ον.