Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν’ από την Πόλιν,
ουδέ ’ς σ’ αμπέλια ’κόνεψεν, ουδέ ’ς σα περιβόλια,
επήγεν και ν’ εκόνεψεν ’ς σ’ Αγια-Σοφιάς την Πόρταν.
Έδειξεν τ’ έναν το φτερόν, ’ς σο αίμαν βουτεμένον.
Και ’ς σ’ άλλο το φτερόν αθε, χαρτίν βαστά γραμμένον.
Ατό κανείς ’κί αναγνώθ’, κανείς ξέρει ντο λέγει,
μηδέ κι ο Πατριάρχης μου με όλους τους παπάδες.
Κι έναν παιδίν, καλόν παιδίν, πάει και αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθει, σίτια κλαίει, σίτια κρούει την καρδίαν:
— Ν’ αηλί εμάς και βάι εμάς, ’πάρθεν η Ρωμανία!
Επαίραν το Βασιλοσκάμ’ κι ελλάεν Αφεντία.
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μαναστήρια
κι Αϊ-Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπισκάται.
— Μη κλαις, μη κλαις Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι.
Η Ρωμανία αν ’πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο…
