Χριστέ μ’, όθεν επάτεσες τραντάφυλλα ο τόπος
κι όθεν εστάθες μάραντα κι όθεν εδέβες άθα.
Τη κοσμί’ όλα τα καλά και τ’ έμορφα ευλόησες
κι όλα μυρίζ’νε θύμπιρα και όλα ευωδίας –
τα κρένερα τ’ απόμακρα και τα ψηλά ραχία,
τα δέντρα τα πυκνόκλαδα, τα πυκνοφυλλωμένα
και τα ποτάμα τ’ έρημα κι όλα τα ποταμάκρα,
τη θάλασσαν με τ’ έμορφα καράβα, θαλασσάκρα,
ορμάνα, τσαϊρόπα, παρχάρα και λιβάδα.
Ευλόησον και τ’ οσπίτα μουν – καλά και καλωσύνας
και τ’ Αβραάμ και τ’ Ισαάκ τα χίλα ευλοΐας πάντα να είν’ γομάτα!
’Σ σα πόρτας και ’ς σ’ αυλία μουν λαλόπα χαρεμένα
και τραγωδίας έμορφα παιδίων να βοΐζ’νε,
λεγνόκλαδα, παντέμορφα δεντρόπα φυλλωμένα,
άθα γομάτα και τη ψης φως και παρηγορία
και η γλυκέσσα η χαρά και τη καρδάς εβόρα!
Ευλόησον και τον Έλλενον τον τόπον, χαρεμένα
πάντα να ζούμε! Στέρεα, ψηλά και δοξασμένα
να στέκ’νε τ’υπερήφανα τ’ ελλενικά σημαίας!
Κ’ εκείνα τα παντέρημα τ’ εμέτερα τα κόσμα,
τ’ ανέσπαλτα, ντ’ επέμνανε μακραπορφανιγμένα,
κι όλα τα μέρα τ’ έρημα ’ς σα ξένα ντ’ αναμέν’νε, Χριστέ μ’, τη Ρωμανίαν!
Κάστρεν ψηλόν, παντέμορφον, θεοστερεωμένον
και ουρανός παράκλητος, ηλφώταγμαν και ήλες,
χρυσέσσα ρίζα και χαρά ’ς σ’ ελληνικά καρδίας!
