«Σα χίλα εννακόσια και σα είκοσι έναν ‘σα στράτας απαγκέσ’ έκξιαν το σαντέτ’κον το αίμαν. Τα εξ χωρία εμάζεψαν, έγκαν σοι Πιστοφάντων και το βίον ελάλεσαν και έγκαν σοι Γλιτσάντων. Πρώτη φοράν εξόρτσανε τα εξ χωρίαν μίαν και ύστερα τοι Πιστοφάντ’ς… Ο λαός εμουρδούλιζεν ση Κρωμή τα ραχία κ’επεχωρίεν εκαίκα, μάννα ας σα παιδία.
»Κι όνταν έγκαν εμάς ση Κρώμ’, σο Καν’ είπαν θα πάτε, εκεί θα τελείται η κρισ’, θα τερούν’ ντο θα φτάτε. Εσέγκαν εμάς σην σειράν και από δύο-δύο, ερχίνεσαν γιαγμαλαεύν’ τ’ εμέτερον το βίον. Αρ’ ατότες εγροίκ’σαμε ντο πάμε εξορίαν… ντο είχαμε εινός μηνού εμείς οδοιπορίαν.»
Απόδοση στα νεοελληνικά
«Το 1921 στους δρόμους έτρεχε το σαντέικο το αίμα. Τα έξι χωριά τα μάζεψαν μέσα στο Πιστοφάντων. Τα ζώα όλα τα πήραν και τα πήγαν στο Γλιτσάντων. Πρώτη φορά εξόρισαν τα έξι χωριά μαζί και ύστερα τους κατοίκους του χωριού Πιστοφάντων. Ο λαός μοιρολογούσε στης Κρώμνης τα βουνά. Εκεί αποχωρίστηκε η μάνα απ’ τα παιδιά.
»Κι όταν ήρθαμε στην Κρώμνη, μας είπαν ότι “θα πάτε στο Καν, εκεί θα σας δικάσουν, θα δουν τι θα σας κάνουν”. Μας έβαλαν στη σειρά κι από δυο-δυο, κι άρχισαν να κλέβουν το βιος μας. Τότε το καταλάβαμε πως πάμε εξορία, πως θα είχαμε, οι άμοιροι, ένα μήνα οδοιπορία.»
