Είνας νύφε, επέμ’νεν μοναχέσα σ’ οσπίτ’. Τα πεθερικά τ’ς έφυγαν πουρνό-πουρνό σην πόλιν να ψωνίζ’νε λώματα. Η ψ’χή τη νύφες έσυρεν να τρώει τα φαΐα π’ είχεν ο πεθερός ατ’ς. Αέτς πα ασ’ σο ταρέζ’ εκατήβασεν κι ερχίνεσε να τρώει τα σαλάμε και την παστουρμά. Έφα’εν παστουρμά κι εκάεν!
Σο μεσημέρ’ απάν’, έρθαν τα πεθερικά, έστρωσεν το τραπέζ’, ε’είν’ τρώνε, ατέμοναχάπίν’ νερόν.
Σίτε έπινεν, έλε’εν: «Γουρζούλ’ νερόν, αγνέστηκα μέρ’ πας». Και η πεθερά τ’ς (ψύλλον εκαλύβωνε) εγροίξεν ντο εποίκεν η νύφε και λέει: «Εξέρ’ μέρ’ πάει. Ας’ σην παστουρμά απ’ οπίσ’ πάει!».
[επέμ’νεν= έμεινε | λώματα = ρούχα | η ψ’χή = η ψυχή | έσυρε = τράβηξε, ορέχτηκε | αέτς πα = έτσι λοιπόν | ταρέζ’ = ντουλάπι | σίτε = όταν | γουρζούλ’ = αναθεματισμένο | αγνέστηκα = νηστικά | εκαλύβωνε = πετάλωνε | εγροίξεν = κατάλαβε | εποίκεν = έκανε | μέρ’ = που]
Παρουσίαση: Τάσος Κοντογιαννίδης
