Σε ποσοστό 90% οι Έλληνες σήμερα παραδέχονται για θρησκεία τους την Ορθοδοξία και πιστεύουν ότι «ορθόδοξος σημαίνει Έλληνας». Μάλιστα, το 76% θεωρεί ότι το να είσαι ορθόδοξος χριστιανός είναι σημαντικό για να λέγεσαι «πραγματικός Έλληνας». Αυτά έδειξε πρόσφατη έρευνα του Pew Research Center των ΗΠΑ.
Βαστάει λοιπόν η ψυχή του Έλληνα. Και ό,τι έγραψε το αίμα των Αποστόλων, των Αγίων, των Μαρτύρων και των Ηρώων του γένους πάνω στις καρδιές μας, είναι ανεξίτηλο. Μπορεί να θαμπώνει, αλλά δεν σβήνει.
Δεν σβήνει ούτε με αμπελοφιλοσοφίες, ούτε με καλοπιάσματα, ούτε με απειλές κι εκβιασμούς. Ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του και δεν την παίρνει πίσω. Και με τη βοήθειά Του δεν την παίρνουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς οι ορθόδοξοι, όταν λέμε ότι ο Αθανάσιος Διάκος ή ο Παύλος Μελάς είναι αθάνατοι, δεν είναι τρόπος του λέγειν. Στην κυριολεξία το λέμε. «Ει δε ανάστασις νεκρών ουκ έστιν, ουδέ Χριστός εγήγερται· ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών». Ξεκάθαρος είναι ο θεόπνευστος Παύλος. Αν λέμε πως είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί, τότε έχουμε την απόλυτη σιγουριά πως η ύπαρξή μας δεν τελειώνει με το πέρας του γήινου βίου μας.
Γι’ αυτό κι είναι αμέτρητες οι εμπειρίες κι οι μαρτυρίες για τους Αγίους της ορθόδοξης πίστης μας που αν και αποχαιρέτησαν τον γήινο βίο εδώ και μήνες, χρόνια ή αιώνες, εμφανίζονται ολοζώντανοι μπροστά μας και θαυματουργούν. Ακόμα και η πιο αποστειρωμένη εκδοχή της λογικής δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει τις εμπειρίες και τις αναρίθμητες μαρτυρίες.
Ο Θεός ο δικός μας, λοιπόν, είναι Θεός των ζωντανών κι όχι των απονεκρωμένων. Και η Εκκλησία μας πάνω στον ουρανό και εδώ κάτω στη γη, μία και η αυτή.
Τα παλικάρια, λοιπόν, είναι στην πάνω Εκκλησία ολοζώντανα. Κι εμείς έχουμε το φιλότιμο και θέλουμε να τα αντικρίζουμε –με τα μάτια της ψυχής μας– στα μάτια. Να ’ρθει ο Διάκος κι ο Μελάς και να μας κοιτάξουν με παράπονο; Όχι Θεέ μου! Όχι! Ν’ ανοίξει η γης να μας καταπιεί.
Όπως μας το είπε, επομένως, ο Μέγας Κωνσταντίνος μας, αυτό και κάνουμε δίνοντας την ομολογία της Πίστης μας. Σαν ποιους να ακούσουμε, δηλαδή, τους χλεχλέδες; Τους άχρωμους και άοσμους; Σε τι να συγκριθούν αυτοί με αυτόν τον ηγέτη; Στη συγκρότηση, στην προσωπικότητα, στην αποφασιστικότητα, στο μυαλό, στις ηγετικές ικανότητες, στην παλικαριά ή στις εμπειρίες της ζωής – τι πέρασε κι αυτός ο άνθρωπος;… Αυτόν τον σηκώσανε οι στρατιώτες του στα χέρια και τον ανακήρυξαν αυτοκράτορα, όταν ήρθε η ώρα. Ξέρετε τι πάει να πει να σε αγαπάνε έτσι και να σε σηκώνουν στα χέρια οι ίδιοι σου οι στρατιώτες;
Διαβάζεις τη ζωή και τα έργα του και μένεις με το στόμα ανοιχτό και αναρωτιέσαι: τι έκανε ο άνθρωπος; Μας είπε λοιπόν να πάρουμε ο καθένας τον «όπλον» του, ήγουν την ασπίδα μας την πνευματική, και να φτιάξουμε απάνω το Σταυρό του Κυρίου μας.
«Εν Τούτω Νίκα», μας είπε. Κι εμείς οι Έλληνες αυτούς τους ανθρώπους, κι όχι κάτι άλλους, νομίζουμε πως είναι σοφό να τους ακούμε.
Αλλά η αλήθεια είναι πως δεν αρκεί μόνο να παραδεχόμαστε πως είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί για να γίνει πράξη το «Εν Τούτω Νίκα» στις μάχες που δίνουμε μέσα στη ζωή – προσωπικές, συλλογικές ή εθνικές. Κι αυτό καλό είναι, δεν το μηδενίζω… ίσα-ίσα! Αλλά δεν φτάνει…
Γιατί η ίδια έρευνα που αναφέραμε παραπάνω, λέει ότι μόνο το 17% των Ελλήνων πάει στην εκκλησία σε εβδομαδιαία βάση. Πώς γίνεται, λοιπόν, να λέμε ότι είμαστε ορθόδοξοι χριστιανοί και να μη μετέχουμε ουσιωδώς με το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μας ολόκληρη στο τεράστιο, στο ασύλληπτο μυστήριο και θαύμα που συντελείται κάθε Κυριακή στις εκκλησιές μας; Δεν είμαι θεολόγος, ούτε και σε θέση να κάνω κηρύγματα. Από γνήσια αγάπη κι ενδιαφέρον θα σας πω με το απλό μου το μυαλό δυο επιχειρήματα, κι εσείς κάντε ό,τι σας φωτίσει.
Νομίζω, λοιπόν, πως έξυπνος είναι ο άνθρωπος που ξέρει να διαλέγει σωστά ποιων ανθρώπων τις συμβουλές πρέπει να ακούει. Κανένας μας δε γεννιέται σοφός, αλλά «έτερος εξ ετέρου σοφός». Σε αυτό το ζήτημα νομίζω πως πρέπει να ακούσουμε τους Αγίους μας, που με τη χάρη του Θεού μας δείχνουν με τα έργα τους ότι είναι οι πιο έμπιστοί μας συμβουλάτορες. Ομόφωνα οι Άγιοι μάς λένε πως πρέπει να πηγαίνουμε στην εκκλησία.
Δεν είναι προς το συμφέρον μας να ακούσουμε τους ειδικούς και τους πετυχημένους από το να κάνουμε του κεφαλιού μας για έναν ψευτοεγωισμό;
Αυτό ήταν το ένα μου επιχείρημα. Το άλλο είναι ακόμα πιο απλό. Είπε γιά δεν είπε ο Χριστός ότι όπου είναι δυο και τρεις συναγμένοι στο όνομά Του, είναι κι Αυτός εκεί αυτοπροσώπως; Επειδή λοιπόν το στόμα του Κυρίου είναι αψευδές, ο Χριστός είναι κάθε Κυριακή στην εκκλησία και μας περιμένει. Όσο πιο αμαρτωλοί είμαστε τόσο πιο ανοιχτή είναι η αγκαλιά Του. Τι ορθόδοξοι είμαστε, λοιπόν, εάν δεν πάμε να Τον συναντήσουμε προσωπικά κάθε φορά σε αυτό το ραντεβού;