Οι Κινέζοι, παρότι εφηύραν την πυξίδα, έχτισαν το μεγαλύτερο τείχος του κόσμου και κλείστηκαν μέσα. Αντί δηλαδή να την χρησιμοποιήσουν για να ανακαλύψουν τον υπόλοιπο κόσμο, κλείστηκαν στο καβούκι τους αγνοώντας, τότε, πως ό,τι μένει κλειστό δεν αναπνέει και δεν αναπτύσσεται. Βεβαίως προστατεύεται αλλά δεν απλώνεται είτε πρόκειται για ιδέα είτε για είδος καταναλωτικό…
Από ιστορικής πλευράς τα τείχη ήταν ανέκαθεν στην υπηρεσία των πόλεων, αφού εντός αυτών ζούσαν οι βασιλιάδες. Οι ακροπόλεις ήταν χτισμένες σε ψηλά σημεία και ήταν περίκλειστες με τείχη.
Πριν από δύο δεκαετίες, και παραπάνω, οι Γερμανοί γκρέμισαν το «τείχος της ντροπής», αυτό που όριζε την τότε Δυτική από την Ανατολική Γερμανία και χώριζε τον ίδιο λαό στα δυο. Μετά την επανένωσή της η Γερμανία, μέσα σε λίγα χρόνια, έγινε και πάλι ισχυρή και σήμερα επιβάλλει την ισχύ της στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι μόνον.
Τα τείχη που υψώνονται στις μέρες μας εντός της Ενωμένης Ευρώπης είναι οικονομικά, αόρατα, και χωρίζουν τον πλούσιο Βορρά από τον φτωχό Νότο.
Ας θυμηθούμε, σχετικά με τα τείχη, τι λέει ο Καβάφης: «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ / μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έχτισαν τείχη. […] Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. / Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω».
Τείχη αθέατα υψώθηκαν στη χώρα μας, που στέκουν εμπόδια στο λαό, που δεν μπορεί να τα υπερβεί και να τα ξεπεράσει. Τείχη αόρατα που προσφέρουν προστασία στον δυνατό και φυλακίζουν σε αδιόρατα μπουντρούμια μέσα τον αγωνιζόμενο για την επιβίωσή του Έλληνα.
Η συνήθεια, όταν είναι κακή, είναι το πιο ανώδυνο δηλητήριο. Ό,τι ζεις καθημερινά, ό,τι έχει μπει στη ζωή σου, με τον καιρό εξοικειώνεσαι μ’ αυτό και δεν αντιδράς. Η συνήθεια υπνωτίζει και τον πιο μεγάλο επαναστάτη, όταν γίνεται φοβία που τον υποτάσσει.
Το βουνό κερδίζει σε ύψος για τον δειλό, ενώ χάνει σε ύψος για τον δυνατό.
Λαός που έχει απομακρυνθεί σταδιακά από την αλήθεια, δεν την αντιλαμβάνεται. Το βασίλειο του πόνου δεν το κατανοεί αυτός που δεν πόνεσε ποτέ. Το ποτάμι των λυγμών το αισθάνεται καλύτερα από όλους εκείνος που έχει και το δικό του δάκρυ μέσα. Τον ιδρώτα από τον κάματο δεν θα τον εκτιμήσει εκείνος που ίδρωσε μόνο από ηλιοθεραπεία σε καμιά παραλία τουριστικού νησιού.
Αυτός που αξιολογεί καλύτερα κάτι δεν είναι ο κατασκευαστής του, αλλά ο χρήστης του. Αν το παπούτσι σφίγγει ή όχι το ξέρει εκείνος που το φορά. Τη φτώχεια την καταλαβαίνει πιο καλά εκείνος που την ζει και την αντιμετωπίζει. Κατά τον ίδιο τρόπο κι εκείνος που κρίνει καλύτερα έναν πολιτικό δεν είναι ο συνάδελφός του από ένα άλλο κόμμα, αλλά ο πολίτης που βιώνει την πολιτική των μέτρων που αποφασίζονται γι’ αυτόν και μάλιστα ερήμην του.
Άλλωστε, και κάποιοι που άλλοτε μιλούσαν για «ψωμί, παιδεία, ελευθερία», καλοβολεμένοι και φτιαγμένοι τώρα δεν ενοχλούνται, γιατί είναι μέρος του συστήματος πλέον. Γι’ αυτό σου λέω: Τα πέτρινα τείχη μην τα φοβάσαι, εύκολα γκρεμίζονται κι εύκολα χτίζονται. Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ, υποσχέθηκε ότι θα χτίσει ένα τείχος που θα χωρίζει το Μεξικό από την Αμερική – πράγμα απίθανο, πιστεύω!
Οι κοινωνίες τις τελευταίες δεκαετίες άλλαξαν ραγδαία. Από την «ανελεύθερη ισότητα» του σοσιαλισμού περάσαμε στην «ίση ανελευθερία» του καπιταλισμού, με ένα μόνο σάλτο. Όπλο μας στη Δημοκρατία είναι η ψήφος.
Αυτοί που αποφασίζουν για την τύχη μας δεν εκλέγονται ερήμην μας. Δεν είμαστε άμοιροι στην πολιτική μας μοίρα.
Και μπορεί να αλλάζουν σχήμα και χρώμα τα μπουκάλια της εξουσίας, το κρασί όμως που υπάρχει μέσα σ’ αυτά είναι παλιάς σοδειάς. Και είναι μάλιστα τις περισσότερες φορές από τα ίδια χωράφια… Είπαμε, τα τείχη εύκολα γκρεμίζονται και εύκολα χτίζονται. Αυτά που μένουν δυστυχώς είναι τα «τούβλα», και χάρη σ’ αυτά θα υψώνονται πάντα τα τείχη…