Πολιτική είναι η επιστήμη που σχετίζεται περισσότερο από κάθε άλλη με τη ζωή του ανθρώπου. Στηρίζεται σε ιδεολογικές αρχές, αλλά και σε πρακτικές που συχνά την αμαυρώνουν. Στον τομέα αυόν η χώρα μας έχει να επιδείξει μια παγκόσμια πρωτιά, καθόσον οι σημαντικότεροι όροι στην πολιτική είναι ελληνικοί, με πρώτο και κύριο αυτόν της Δημοκρατίας.
Εκεί που τα πράγματα δεν είναι καλά, είναι η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη.
Είναι αλήθεια πως σε μια δίκαιη κοινωνία η δημοκρατία πρέπει να συμβαδίζει με την αξιοκρατία. Η πλειοψηφία δεν διασφαλίζει από μόνη της την αξιοκρατία όταν στην εκλογική διαδικασία συμμετέχουν ψηφοφόροι με ελλιπή πολιτική παιδεία, των οποίων η στάση μοιάζει με εκκρεμές, καθώς μετακινούνται μεταξύ δύο πόλων.
Στην ουσία το κακό αρχίζει νωρίς, από το σχολείο. Ας υποθέσουμε ότι μια τάξη Λυκείου έχει διαγώνισμα και κάποιος μαθητής αντιγράφει. Αν κάποιος άλλος θεωρήσει ότι αυτό που κάνει είναι άδικο και το καταγγείλει, θα χαρακτηρισθεί από τους συμμαθητές του ως «καρφί». Η μαθητική νοοτροπία στο συγκεκριμένο θέμα επιβραβεύει την κλοπή κι ενοχοποιεί εκείνον που την καταγγέλλει. Αν το διαγώνισμα γινόταν σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης, σύμπασα η τάξη θα αποδοκίμαζε τον αντιγραφέα, γιατί δεν τηρεί τους κανόνες του διαγωνίσματος. Και επιπλέον η πράξη αυτή καθαυτή αδικεί τους άλλους διαγωνιζόμενους.
Αν ένας τροχονόμος «γράψει» κάποιον οδηγό για παράνομη στάθμευση, για την πλατιά κοινωνία δεν είναι καλός. Αν όμως δεν πράξει το καθήκον του και δεν τον «γράψει», είναι ο καλύτερος.
Για να αλλάξει η Ελλάδα, πρέπει πρώτα να αλλάξει ο Έλληνας – σε παιδεία και σε νοοτροπία. Να αλλάξει τη συμπεριφορά του που ακυρώνει το νόμο κι ευνοεί το παράνομο. Παρόμοια φαινόμενα υπάρχουν παντού στην ελληνική κοινωνία.
Με τούτα και με τ’ άλλα εμπεδώσαμε μια νοοτροπία που διαιωνίζεται από γενεά σε γενεά, ανεξάρτητα από ποιο κόμμα κυβερνά τη χώρα. Τα μορφωμένα παιδιά με ήθος μένουν χωρίς δουλειά, γιατί οι θέσεις προορίζονται για τους επιτήδειους που συντηρούν το σκοτάδι. Εδώ είναι που δένουν απόλυτα τα λόγια του Βίλχελμ Ράιχ: «Όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου».
Η αρχαία Σπάρτη αρνήθηκε να δεχθεί τα λεφτά που πήρε ο Εφιάλτης από τον Ξέρξη, επειδή τα θεωρούσε μιασμένα. Στην εποχή μας το λάδωμα συμβαίνει πιο συχνά στο Δημόσιο από ό,τι στα συνεργεία αυτοκινήτων.
Στην Ελλάδα αβρός δεν είναι ο πλούσιος, αλλά ο φτωχός. Ο άπορος που για να εξυπηρετηθεί «λαδώνει» και τις πιο καθαρές ποδιές. Μιάναμε ως και το ιερό δέντρο της θεάς Αθηνάς, την ελιά. Κάναμε το λάδι από φάρμακο φαρμάκι, με τις διάφορες προσμίξεις.
Ο Έλληνας, αν κι έχει ταυτισθεί με τη Δύση, η ζωή του σε όλα θυμίζει Ανατολή. Τη Δύση την συνδυάζει περισσότερο με το ευρώ και την κατανάλωση. Ας δούμε τι γράφει σχετικά ο Νίκος Καζαντζάκης:
«Ο νεοέλληνας αγαπάει την πατρίδα και συνάμα είναι ατομικιστής. Κολακεύει σαν Βυζαντινός τον ανώτερο, τυραννεί σαν αγάς τον κατώτερο, και συνάμα μπορεί να σκοτωθεί για το φιλότιμο. Είναι έξυπνος και άβαθος χωρίς μεταφυσική αγωνία… κι όταν τραγουδάει, μια πίκρα παγκόσμια σπάει την κρούστα της ελληνικής λογικής, κι ανεβαίνει από τα σπλάχνα του, όλο μυστήριο και σκοτάδι, η Ανατολή».
Η Ανατολή που μάς έδωσε το τσιφτετέλι αλλά και το μπαξίσι. Εμείς όμως επιμένουμε ότι ανήκουμε στη Δύση. Άλλωστε, και τώρα, η γερμανική Δύση αποφασίζει για τα μέτρα που παίρνει η χώρα μας… Για να σωθούμε, πρέπει να βρούμε τον Έλληνα που υπάρχει μέσα μας. Τον Έλληνα πρόγονό μας που τίμησε την Ελλάδα.