Αν δεχθούμε τη θεωρία της δημιουργίας του ανθρώπου σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται στο βιβλίο της «Γένεσης», ο Θεός έπλασε την Εύα από την πλευρά του Αδάμ. Δεν την ξεχώρισε από τον άνδρα, αφού στην ουσία είναι σάρκα από την σάρκα του. Αν δούμε τώρα το θέμα της ισότητας των φύλων κοινωνικά, θα διαπιστώσουμε ότι η γυναίκα, στη μέχρι τώρα πορεία της πάνω στον πλανήτη Γη, σε πολλά θέματα υπολείπεται του άνδρα. Αν δούμε όμως το θέμα της ισότητας των φύλων γλωσσικά, και τότε ακόμη θα μπορούμε να πούμε ότι η γυναίκα είναι η μεγάλη αδικημένη και από την εθνική μας γλώσσα.
Διότι και ηρωίδα να είναι, αν πρόκειται να φιλοτεχνηθεί σε αγαλμάτινη μορφή, θα μιλούσαμε για έναν γυναικείο ανδριάντα!
Μια όμως που αναφέρθηκα στο επίθετο γυναικείος, πρέπει να πω ότι κι από εννοιολογικής πλευράς δεν έχει την ίδια σημασία με το επίθετο ανδρείος. Μιλάμε για επανδρωμένο διαστημόπλοιο ακόμη κι όταν στο πλήρωμά του υπάρχει γυναίκα. Λέμε «οι Έλληνες» και εννοούμε συγχρόνως και τις Ελληνίδες. Επομένως, το θηλυκό γένος από γραμματικής και νοηματικής πλευράς είναι ασθενέστερο από το αρσενικό.
Αλλά και στην περίπτωση που ξεχωρίζαμε τα θέματα σε ανδρικά και γυναικεία, θα αδικούσαμε και τότε πολλές γυναίκες, γιατί ούτε κι αυτές είναι όλες τους ίδιες, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τους άνδρες αντίστοιχα. Έτσι, το να αφιερώσουμε στη γυναίκα κάποια κολακευτικά λόγια στην παγκόσμια μέρα της, είναι ανέξοδο και εύκολο. Το δύσκολο είναι να μην την ξεχνούμε τις υπόλοιπες μέρες και νύχτες του χρόνου. Να μην την κοιτούμε από τη γωνία ή από ψηλά, αλλά από την ανοιχτωσιά κι από το ίδιο ύψος.
Γιατί η γυναίκα είναι από μόνη της ένας κόσμος ολόκληρος. Είναι όλα αυτά που την κάνουν ξεχωριστή – ως μάνα, ως σύζυγο, ως αδερφή, ως ερωμένη κι ως άνθρωπο.
Διότι είναι το παν και το άπαν στο απόλυτο μεγαλείο του. Το ζενίθ και το ναδίρ. Η τροφός και η σύντροφος. Η λέξη και η έλξη του άνδρα. Το βάθος και ο βυθός. Το φάρμακο και το φαρμάκι του. Είναι ο ήλιος και η σκιά του. Το νοητό και το απερινόητο. Το εμφατικό και το αντιφατικό μαζί. Είναι η ελευθερία του και η σκλαβιά του. Γι’ αυτήν σκλαβώνεται και γι’ αυτήν απελευθερώνεται. Αυτή τον ολοκληρώνει κι αυτή τον «τελειώνει». Αυτή τον χτίζει κι αυτή τον γκρεμίζει. Είναι το πάθος και ο πόθος του. Το βλέμμα και το δάκρυ του μαζί. Το θαύμα αλλά και το τραύμα του. Στο πρόσωπό της βρίσκουν έκφραση όλα τα επίθετα σε βαθμό υπερθετικό. Γι’ αυτό θα αδικούσαμε πολλές, αν λέγαμε πως όλες οι γυναίκες είναι το ίδιο.
Η γυναίκα είναι η πνοή και η αναπνοή του κόσμου. Ένας ολόκληρος γαλαξίας στο πρόσωπο της Ανδρομέδας. Το πιο λαμπρό αστέρι στο φορτίο των αναμνήσεων του άνδρα. Είναι ο άλλος μισός του εαυτός. Η ύπαρξη που κάνει πιο όμορφη τη συνύπαρξη.
Είναι η αδικημένη αλλά και η δικαιωμένη της ζωής. Από τη μυθολογία ως την ιστορία και τη θρησκεία. Που άλλοτε την θέλουν ως Μήδεια και άλλοτε ως Ιφιγένεια. Που πότε την θέλουν ως Εύα και πότε ως Πανδώρα. Πότε ως Πηνελόπη και πότε ως Παναγία. Ως μάνα του σύμπαντος κόσμου.
Γι’ αυτό και αδικείται η γυναίκα αν τιμάται μόνο μια μέρα το χρόνο. Αν έχει μία και μόνη ημερομηνία στο ημερολόγιο. Γιατί δικαιούται την ίδια θέση με τον άνδρα για κάθε μέρα, για κάθε ώρα και για κάθε στιγμή σε όλη τη ζωή.
Άλλωστε, στα ημερολόγια μπαίνουν οι ημερομηνίες που δεν κάνει να τις λησμονούμε. Αντίθετα, ό,τι γίνεται συνήθεια, ό,τι εκφράζεται και καταγράφεται καθημερινά ως συμπεριφορά, δεν ξεχνιέται κι ας μην εορτάζεται. Δεν είναι διόλου τυχαία η γυναίκα γένους θηλυκού…