Πρέπει κανείς να βιώσει την Ορθόδοξη Πίστη μας και να συμμετάσχει στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, για να αρχίσει να αντιλαμβάνεται την πληρότητα και την τελειότητά της. Όταν λοιπόν κάποιος το πάρει απόφαση να περπατήσει την Αληθινή Οδό, έρχεται η Χάρις του Θεού κι ο νους φωτίζεται κι αρχίζει να καταλαβαίνει πράγματα, τα οποία πιο πριν ούτε που να τα φανταστεί μπορούσε.
Από έξω από το χορό, κοιτώντας την Οδό από μακριά, έχει κανείς την παρόρμηση να ανακαλύπτει παντού αντιφάσεις, ασυμβατότητες και αμφισημίες.
Αυτά όμως είναι δικαιολογίες και προφάσεις, για να κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας και να μην κάνουμε το πρώτο βήμα σε αυτόν τον ευλογημένο δρόμο. Αν τελικά το πάρουμε απόφαση και μπούμε στο δρόμο του Χριστού, τότε με τον καιρό καταλαβαίνουμε πόσο ασήμαντα κι αβάσιμα ήταν αυτά που πρότερα βάζαμε με το μυαλό μας.
Καταλαβαίνουμε πως και σε αυτό αλλά και σε άλλα ζητήματα μέναμε στο εξώφυλλο και όχι στο περιεχόμενο του βιβλίου. Κρίναμε επιφανειακά το φαίνεσθαι και όχι την ουσία. Όταν λειτουργείς έτσι, είσαι έρμαιο όχι μόνο της δικής σου θολής κρίσης, αλλά και της κάθε είδους ψευδολογίας και προπαγάνδας. Μπερδεμένο μυαλό, ανερμάτιστη σκέψη.
Μια ζωή μέσα σ’ ένα δωμάτιο με παραμορφωτικούς καθρέφτες που όλα τα αντικατοπτρίζουν αλλοιωμένα και παράταιρα.
Αλλά σαν μπεις με ελεύθερη βούληση στην Οδό της Σωτηρίας, έρχεται ο Χριστός και σου λέει «καλώς ήλθες στην Αλήθεια». Πάρε τώρα για δώρο μια ράβδο οδοιπορική και σπάσε αυτούς τους παραμορφωτικούς καθρέφτες, για να βλέπεις τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως ψευτοφαίνονται. Για να βλέπεις κι Εμένα όπως Είμαι κι όχι όπως νόμιζες. Γιατί Εγώ είμαι ο ίδιος, απαράλλακτος χτες, σήμερα και στους αιώνες των αιώνων. Σπάσε τους παραμορφωτικούς καθρέφτες που κοντεύουν να σε τρελάνουν. Εγώ πρέπει να είμαι ο καθρέφτης σου.
Σε μια παραβολή μάς είπε ο Κύριος για έναν πατέρα που είχε δυο παιδιά. Ζήτησε, λοιπόν, ο πατέρας από τα παιδιά να πάνε δουλέψουν στο αμπέλι. Ο ένας γιος τού απάντησε πως δεν θέλει να πάει. «Άσε ρε πατέρα τώρα… βαριέμαι… πού να τρέχουμε τώρα». Αλλά το σκέφτηκε μετά καλύτερα, μετάνιωσε και πήγε και ξεπατώθηκε στη δουλειά. Ο άλλος ο γιος απάντησε ότι «ναι, θα πάω». «Μάλιστα καλέ μου πατέρα. Ό,τι πεις. Η επιθυμία σου διαταγή. Έφυγα κιόλας!». Αλλά μετά τον έγραψε, που λένε, τον πατέρα του, και δεν πήγε.
Εμείς, με τα μυαλά που έχουμε τώρα, ξέρετε με ποιον γιο θα ήμασταν ευχαριστημένοι; Με τον δεύτερο! Και για τον πρώτο θα λέγαμε: «άκου να μου πει έτσι το παλιόπαιδο»!
Τέτοια είναι η βλάβη που έχουμε στον εγκέφαλό μας. Σκέτα ζόμπι καταντήσαμε… Τα λόγια μετράνε, τα έργα όχι. Τρώμε παραμύθι, λοιπόν, που πάει σύννεφο… Ό,τι και να μας σερβίρουν, αμάσητο το κατεβάζουμε. Βλέπουμε τον Φαρισαίο και λέμε πω πω… τι ενάρετος άνθρωπος! Και βλέπουμε τον φτωχό Λάζαρο και λέμε κοίτα αυτόν τον ελεεινό, τον αμαρτωλό και ποταπό άνθρωπο.
Κι άλλο παράδειγμα, όμως, μας έδωσε ο καλός Θεός, για να μην κρίνουμε τα βιβλία από τα εξώφυλλα. Είναι εκείνοι οι Άγιοι που ονομάζονται «διά Χριστόν σαλοί». Αυτοί, όπως εκείνος ο σπουδαίος Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, προσποιούνται τον παλαβό. Και κάνουν κάθε είδους τρέλα και σκανδαλιές που φαινομενικά δεν συνταιριάζουν μ’ έναν καθωσπρέπει άνθρωπο. Ο κόσμος τούς κοροϊδεύει, τους λυπάται, τους σιχαίνεται, τους αποφεύγει, τους κακομεταχειρίζεται, τους έχει για παράδειγμα προς αποφυγή.
Κανένας δεν φαντάζεται ότι αυτοί το παίζουν τρελοί, αλλά είναι Άγιοι και μάλιστα τεράστιου διαμετρήματος, και κάνουν στα κρυφά θαύματα απίστευτα και τεράστιες ευεργεσίες στον κοσμάκη. Ότι ζουν μια μυστική ζωή άμεμπτη και γεμάτη παράδεισο.
Πώς γίνεται λοιπόν αυτό το παράδοξο; Κι εκείνος ο σεβάσμιος, ο μειλίχιος, ο μετρημένος παππούλης Άγιος – αλλά κι ο άλλος ο παλαβός, ο ανακατωσούρας, ο αμετροεπής… Άγιος επίσης; Μάλιστα, Άγιοι και οι δύο! Γιατί αν και το εξώφυλλο του βίου τους είναι διαφορετικό, το περιεχόμενο, όταν το διαβάσει κανείς, βλέπει και στις δυο περιπτώσεις εξίσου καθαρά και παντού τον Χριστό.
Έτσι είναι τα πράγματα. Γι’ αυτό στην πολυσήμαντη και εξαιρετική συνέντευξή του στην εκπομπή «Ιστορίες» του καναλιού ΣΚΑΪ, ο Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας μας δεν βρήκε τίποτε το περίεργο στις τοποθετήσεις κάποιων ιεραρχών μας που έχουν βαλθεί μερικοί, είτε από άγνοια είτε εξεπίτηδες (δεν μπορώ να ξέρω) να τους λένε «ακραίους». «Γιατί, ψέματα είναι αυτά που λένε;» είπε πάνω-κάτω ο Αρχιεπίσκοπος. Την αλήθεια λένε. Επειδή το ύφος, ο τρόπος κι ο χαρακτήρας τους είναι διαφορετικός; Δείτε την ουσία, αφήστε κατά μέρος το φαίνεσθαι!
Μάθαμε τώρα κι έχουμε γίνει σοφοί όλοι και μειλίχιοι «Νέστορες»! Αν κάποιος βάλει τις φωνές λίγο αγριεμένα «Εεε! Πού πάτε βρε από κει… Είναι γκρεμός… Αλλάξτε ρότα!», πέφτει πάνω του το «σύστημα».
«Σσσς… ησυχία! Μη φωνάζεις… ακραίε, υπερβολικέ, γραφικέ!». Ναι… μη φωνάζεις… Άσ’ τους να κοιμούνται, για να τους κουμαντάρουμε όπως θέλουμε και να τους οδηγούμε εκεί που θέλουμε…
Τους αμαρτωλούς ο Χριστός τους αγαπάει κι ανοίγει την αγκαλιά Του και τους καλεί κοντά Του, για να τους θεραπεύσει. Με τους υποκριτές έχει θέμα… Και μάλιστα μεγάλο…