Μόνο θλίψη προκαλούν τα φαινόμενα που παρακολουθούμε στον δημόσιο βίο μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για το νομοσχέδιο που «ρύθμιζε» το τηλεοπτικό τοπίο, το οποίο χαρακτηρίστηκε αντισυνταγματικό.
Κυβερνητικοί παράγοντες προβαίνουν σε απαξιωτικές δηλώσεις για το δικαστήριο, τους δικαστές, και γενικότερα για το σύστημα δικαιοσύνης της χώρας, χωρίς να αντιλαμβάνονται το κακό που προκαλούν.
Αν η κυβέρνηση αντιδρά με αυτόν τον τρόπο στην απόφαση του ΣτΕ, τι θα πρέπει να κάνει ο απλός πολίτης όταν θίγεται από μια δικαστική ετυμηγορία; Γιατί η κυβέρνηση νομιμοποιείται να αμφισβητεί την κρίση των δικαστών και όχι οι πολίτες; Γιατί η κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να πιστεύει πως βυσσοδομεί εναντίον της το «βαθύ ελληνικό κράτος» (εδώ κράτος δεν υπάρχει, υπάρχει η βαθιά εκδοχή του;), και να μην έχει το ίδιο δικαίωμα ο Έλληνας πολίτης;
Γιατί η κυβερνητική εκπρόσωπος μπορεί να αφήνει υπονοούμενα για το χαρακτηρισμό των μνημονίων ως συνταγματικών από το ανώτατο δικαστήριο (ένα από αυτά, το τρίτο και χειρότερο μνημόνιο, το διαπραγματεύθηκε και το υλοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ) και να μην δικαιούται ο κόσμος να αντιδρά και να διακόπτει με τη βία διαδικασίες πλειστηριασμών; Δεν αντιλαμβάνεται ο πρωθυπουργός ότι με τη συμπεριφορά του και τη συμπεριφορά των στελεχών του, ρίχνουν λάδι στη φωτιά;
Εκτός και αν πιστεύουν ότι ο ευνουχισμός που επέβαλαν στην κοινωνία θα κρατήσει για πάντα. Τότε, είναι ανιστόρητοι και επικίνδυνοι.
Οι ημέρες που διανύουμε, με την εορταστική επέτειο της αντίστασης κατά του φασισμού και του ναζισμού, μας δίνουν την ευκαιρία να συγκρίνουμε το πολιτικό δέμας των σύγχρονων κυβερνητών με τις προσωπικότητες που κράτησαν το τιμόνι της χώρας και την οδήγησαν από τις τραγικές της στιγμές σε στιγμές δόξας.
Ούτε με απλούς μαθητές δεν μοιάζουν οι σημερινοί κυβερνώντες –και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης– συγκρινόμενοι με τις πολιτικές προσωπικότητες του παρελθόντος. Και αυτό αποκαλύπτει μια προϊούσα παρακμή, την οποία επιτείνει η παρωχημένη ιδεοληψία του κυβερνώντος, σήμερα, κόμματος.
Διότι τα κυβερνητικά στελέχη είναι ιδεοληπτικά, χωρίς ιδεολογία. Ποια είναι η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα;
Οι συνιστώσες του, γενικώς, αναφέρονται σε κάποια Αριστερά, αλλά τα χαρακτηριστικά αυτής της Αριστεράς είναι απροσδιόριστα.
Οι συνιστώσες του κυβερνώντος κόμματος έχουν ρίζες σε υπαρκτά στο παρελθόν αριστερά ρεύματα, αλλά η Κίρκη της εξουσίας έχει αμβλύνει τις ιδεολογικές τους αρχές. Πως μπορεί να εξηγήσει κανείς το πρωτοσέλιδο της Αυγής της 26ης Οκτωβρίου με τίτλο: «Στήριξη Οπάμα»; Πού είναι οι τροτσκιστές, που είναι οι λενινιστές, πού είναι οι αναρχοκομουνιστές ή οι αντιεξουσιαστές της κυβέρνησης; Που όλη τους τη ζωή την πέρασαν σε διαδηλώσεις κατά των Αμερικανών και της πολιτικής τους; Τι είναι αυτό που αμβλύνει τις αντιδράσεις τους; Μήπως η νομή της εξουσίας;
Η χώρα καθημερινά βυθίζεται σε ένα βαθύ τέλμα, και η κυβερνητική παράταξη επιχειρεί να διχάσει το λαό για να διατηρήσει μια κοινωνική βάση που ακόμη την έχει.
Στη σύντομη ιστορία του νεοελληνικού έθνους, ο διχασμός αποτέλεσε την κύρια αιτία της καχεξίας του. Την αιτία των τραγωδιών που βίωσε. Η τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής είχε μέσα της το μικρόβιο της διαίρεσης. Στη δόξα του 1940 ο λαός οδηγήθηκε επειδή ο ίδιος και η ηγεσία του στάθηκαν ενωμένοι.
Αν έχουν κάποιο νόημα οι εθνικές επέτειοι, είναι για να γνωρίζουν πολίτες και ηγεσία τα λάθη του παρελθόντος και να τα αποφεύγουν.
Στις μέρες μας παρακολουθούμε μια εμφυλιοπολεμική δημαγωγία που κουρελιάζει τη δημοκρατία, τον κοινοβουλευτισμό και το κράτος δικαίου.
Ό,τι κατέκτησε ο ελληνικός λαός στον επίπονο αγώνα του για ανεξαρτησία και δημιουργία κράτους, δεν μπορεί να το αποδομήσει μια δράκα εξουσιομανών που προέκυψαν σαν καινοφανείς αστέρες από ό,τι παρακμιακό διέθετε η ελληνική κοινωνία.