Κράτος-κωμωδία

Τις τελευταίες ημέρες επανήλθε στη δημοσιότητα η υπόθεση της συμβίωσης του διπλωματικού συμβούλου του κ. Τσίπρα, είτε όταν ήταν πρωθυπουργός, είτε σήμερα που είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με Τουρκάλα «διπλωμάτη» η οποία υπηρετεί στην πρεσβεία της Τουρκίας στην Αθήνα. Το γεγονός είναι πολύ σοβαρό και άπτεται της ασφάλειας της χώρας.

Η κοινή γνώμη όπως εκφράζεται και από τις κοινωνικές αντιδράσεις αλλά και τα μέσα ενημέρωσης, δεν επέδειξε το ανάλογο ενδιαφέρον. Και, όμως, σε κανένα σοβαρό κράτος δεν θα γινόταν αποδεκτό ένα τέτοιο γεγονός. Γίνεται, όμως, στα κράτη κωμωδία.

Δυστυχώς, το ελληνικό κράτος το οποίο γιορτάζει φέτος τα 200στά γενέθλιά του είναι, ακόμη, ένα κράτος-κωμωδία.

Υπάρχουν ενδείξεις ότι η κυρία είναι κατ’ ευφημισμόν διπλωμάτης. Ο Απόστολος Δοξιάδης που επανέφερε το θέμα στην επικαιρότητα, έγραψε στο σχετικό σχόλιό του πως η συμβία του Έλληνα διπλωμάτη, συμβούλου του κ. Τσίπρα, απαίτησε από την σπιτονοικοκυρά  πρώην Τούρκου αξιωματούχου που διέφυγε στη Δύση και διέμενε στην Αθήνα να ανοίξει το διαμέρισμά του για να κάνει έλεγχο. Και την απείλησε ότι εάν δεν το κάνει θα θεωρηθεί  τρομοκράτης. Η γνωστή τακτική του ισλαμοφασιστικού τουρκικού καθεστώτος.

Είναι συμπεριφορά διπλωμάτη αυτή; Και αν όχι, γιατί η Αθήνα δεν ζητά την απέλασή της;

Διότι η Ελλάδα σε αυτά τα ζητήματα είναι κράτος δορυφοροποιημένο. Κράτος με ένα πολιτικό προσωπικό που χρησιμοποιεί την εξουσία για δόξα και πλουτισμό. Που δεν ενδιαφέρεται να δημιουργήσει σταθερές δομές κρατικής υπόστασης.

Θυμάμαι, όταν πρωτοδημοσιεύτηκε το θέμα, τις αντιδράσεις ενός συμπλεγματικού κοινωνικού μορφώματος που διατρέχει οριζόντια το πολιτικό φάσμα και τις κατηγορίες που απηύθυνε σε όσους ζητούσαν προσοχή από τον, τότε, πρωθυπουργό. Τους χαρακτήριζε εθνικιστές, κατά των γυναικών, κατά του δικαιώματος στην αγάπη και άλλα φαιδρά παρόμοια. Η εύλογη απορία είναι: είναι εθνικιστές και κατά των γυναικών όσοι επιζητούν την στοιχειώδη διαφύλαξη της ασφάλειας της χώρας στην οποία ζουν;

Ακόμη και αν υποθέσουμε πως η κυρία «διπλωμάτης» δεν είναι πράκτορας των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών, όπως διατείνεται ο κ. Δοξιάδης, πιστεύει κανείς πως οι διπλωμάτες δεν αξιοποιούνται από την MIT σε ό,τι επιθυμεί και επιδιώκει το βαθύ, ή και το ρηχό, τουρκικό κράτος;

Στην ιστοσελίδα www.anixneuseis.gr αναδημοσιεύθηκε, χθες, κείμενο από τη γαλλική Journal du Dimanche, όπου με πειστικά στοιχεία αναδεικνυόταν ο ρόλος του μέχρι πριν λίγες ημέρες Τούρκου πρέσβη στο Παρίσι Ismail Hakki Musa, στο συντονισμό δολοφονιών στην Ευρώπη και, κυρίως, στη δολοφονία των δύο Κουρδισσών στο Gare deNord στις Βρυξέλλες.

Ήταν ο Οτζαλάν που όταν καταδιωκόταν περιέγραψε με δύο λόγια την περιπέτειά του: από το κράτος-μαφία, στο κράτος-κωμωδία. Από την Τουρκία στην Ελλάδα.

Γνωρίζοντας με ποιον γείτονα έχει να κάνει και, κυρίως, γνωρίζοντας πως Ελλάδα και Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν φίλες χώρες παρά την αναγκαστική συμβίωσή τους, ήταν και είναι εγκληματική η αδιαφορία του ελληνικού κράτους να μην συγκροτείται με βάση τις απειλές που δέχεται. Και, μάλλον, μακράν της πραγματικότητας ο ωχαδερφισμός μερίδας της κοινής γνώμης που έχει την ψευδαίσθηση πως μπορεί να συνυπάρξει με το τουρκικό βαθύ κράτος.

Η ελπίδα που αχνοφέγγει δεν δημιουργήθηκε από την ελληνική πολιτική. Αλλά από τη δυναμική των πραγμάτων που έφερε την πολιτική του Τούρκου προέδρου σε αντίθεση με τους αμερικανικούς –και λοιπούς δυτικούς, σχεδιασμούς.

Αν και προς το παρόν είναι νωρίς να καταλήξει κανείς σε συμπεράσματα, υπάρχουν ενδείξεις πως οι αμερικανικοί σχεδιασμοί για γεωπολιτικό ανασχεδιασμό περιορίζουν το ρόλο και τη συμμετοχή της Τουρκίας. Το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν δικαιολογείται να φορά τέτοιου μεγέθους παρωπίδες ώστε να μην μπορεί να αντιληφθεί ότι η Τουρκία έχει τελειώσει για τη Δύση. Τα λόμπι της Τουρκίας και ο χρηματισμός υψηλά ιστάμενων αξιωματούχων έχουν φέρει το αμερικανικό σύστημα στο δίλημμα να προκρίνει το στρατηγικό συμφέρον της υπερδύναμης. Και, μπορεί, ως προς την συμπεριφορά απέναντι στον Ερντογάν ο Μπάιντεν να ακολουθεί πολύ διαφορετική τακτική από του Τραμπ, στην ουσία, όμως, οι κινήσεις ενός επαναπροσανατολισμού της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, έχουν γίνει από εποχής Τραμπ, ακόμη.

Ας μην αποκλειστεί, λοιπόν, το επόμενο διάστημα να δούμε να αναπτύσσεται μια νέα αμερικανική πολιτική με την Τουρκία εκτός παιχνιδιού.

Το νέο περιβάλλον, όμως, δεν ανέχεται και τον αθηναϊκό επαρχιωτισμό: λουφάρουμε και περιμένουμε μπας και κερδίσουμε κάποιο ψίχουλο.

Για να ευνοηθεί η Ελλάδα από τις ενδεχόμενες αλλαγές, πρέπει να προσαρμοστεί και η ίδια και, κυρίως, να δείξει αποφασιστικότητα.

Η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια να μείνει αδρανής. Η ενεργοποίησή της δεν είναι δικό της θέμα. Επιβάλλεται από τις εξελίξεις. Ή θα δραστηριοποιηθεί και θα διατηρήσει, τουλάχιστον, αυτά που κατέχει ή θα της αμφισβητηθεί, ακόμη και η ανεξάρτητη ύπαρξη. Θα περιθωριοποιηθεί και θα δορυφοροποιηθεί.