Ο θόρυβος για την τουρκική απειλή καθημερινά γιγαντώνεται, αλλά για την ώρα ακούμε μόνο τις βροντές χωρίς να πέφτουν κεραυνοί. Θα ήταν αφελής όποιος υποτιμούσε την «απειλή Ερντογάν». Αλλά είναι ανόητος όποιος (παριστάνει ότι) δεν βλέπει πως το «θέμα Λιβύη» είναι περίπλοκο, ότι συνδέεται με τα δικά μας, ότι ο Ερντογάν απειλεί – αλλά άλλο να του ζητάει βοήθεια ο περικυκλωμένος Λίβυος πρωθυπουργός και άλλο να φτάσουν τα τουρκικά στρατεύματα για να τον σώσουν – ότι η Μέρκελ ζήτησε από τον Πούτιν να μην ανατρέψει τον «πρωθυπουργό της Τρίπολης» (τη Λιβύη την ελέγχει ο Χάφταρ), και ότι ο άρχοντας του Κρεμλίνου έκανε δηλώσεις υπέρ της ειρήνης και της συνδιαλλαγής, δηλαδή υπέρ της «δίκαιης» μοιρασιάς.
Το παιχνίδι στη Λιβύη είναι διεθνές και η εξέλιξή του επηρεάζει την Ελλάδα.
Τα πετρέλαια της Λιβύης και τη στρατηγική της θέση υποβλέπουν Ρώσοι, Αμερικάνοι, Γερμανοί, Ιταλοί, Γάλλοι και τελευταίος στη σειρά ο Ερντογάν, χώρια η Αίγυπτος. Και ότι ο Ερντογάν – δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω – είναι εξαρτημένος, δεν είναι αυτεξούσιος κι ας παριστάνει τον παλικαρά του διεθνούς καφενείου. Οι λάθος εκτιμήσεις, οι παλινωδίες, οι δισταγμοί, είναι συνήθεις στο διεθνές πόκερ, αλλά κάποιος πρέπει να εξηγήσει γιατί ΗΠΑ και Πούτιν θα αφήσουν ανενόχλητο τον Ερντογάν και θα μοιραστούν τον πλούτο της Λιβύης μαζί του. Και γιατί θα κάνουν, επί πλέον, το ίδιο με μας. Τελικά το κλίμα ότι όπου να ‘ναι μας την πέφτει ο Ερντογάν, χρησιμεύει αυτή τη στιγμή περισσότερο ως εκφοβισμός ώστε να κάνουμε τις υποχωρήσεις που απαιτεί ο Σουλτάνος χωρίς αντιδράσεις από τον κόσμο. Να γονατίσουμε εδώ και τώρα. Και ο Ερντογάν κρατάει άψογο ακόρντο σ’ αυτή τη συμφωνία τρόμου.
Μου θυμίζουν όλα αυτά την «κρίση του Μαρτίου 1987» που οργανώθηκε, σύμφωνα με υπόδειξη του Κίσινγκερ, μόνο και μόνο για να φοβηθεί ο κόσμος και να μπορέσουν Παπανδρέου και Οζάλ να συναντηθούν με στόχο ένα συμβιβασμό. Ο Παπανδρέου έκανε γι’ αυτό αυτοκριτική μέσα στη Βουλή. Η απειλή πολέμου χρησιμοποιήθηκε μετά στα Ίμια (Σημίτης). Είναι το σταθερό όπλο για να υποχωρούμε στην τουρκική πίεση. Τελεία.
Ο Κ. Σημίτης παραμένει ο πρωταγωνιστής του ενδοτισμού έως σήμερα, με πρόσφατη αρθρογραφία του. Χωρίς ποτέ, με διακεκριμένη δειλία, να υποδείξει τα όρια υποχωρήσεων. Ο Τσίπρας, με τις Πρέσπες, συμπρωταγωνιστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί το πιο ώριμο κομμάτι του ενδοτισμού, χωρίς εσωτερικές διαφωνίες. Η οικονομική ελίτ στηρίζει την ενδοτική πολιτική προεξοφλώντας τις επιθυμίες των επικυρίαρχων γιατί σ’ αυτούς οφείλει την ύπαρξή της. Το τελευταίο εύρημα του ενδοτισμού είναι η επαναφορά της ιδέας για προσφυγή στη Χάγη, οπότε οι ίδιοι δεν θα είχαν ευθύνη για όσα κατακύρωνε το Δικαστήριο υπέρ της Τουρκίας. Ευτυχώς την απορρίπτουν οι Τούρκοι, επειδή έχουν αυξήσει τόσο τις παράνομες και παράλογες απαιτήσεις τους, ώστε καμία Χάγη δεν μπορεί να τις καλύψει. Τελικά το ζητούμενο για τους ιθύνοντες είναι να βρεθεί τρόπος να δώσουν στην Τουρκία όσα ζητάει αλλά να μην κατηγορηθούν οι ίδιοι.
Οι ελληνικές ελίτ φοβούνται και την Τουρκία και τον ελληνικό λαό.
Ζούμε σε μια κλειστή και κλειστοφοβική κοινωνία, σαν να είμαστε σε απομόνωση. Τα ΜΜΕ ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με τα ασήμαντα δευτερεύοντα. Δημιουργούν την τέλεια ευνοϊκή συνθήκη για προβατοποίηση της κοινής γνώμης. Αχνά και που φτάνουν πληροφορίες που ξαφνιάζουν, πχ ότι ο κ. Δένδιας είπε, μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι «έχω δώσει όρκο να υπερασπίζομαι τα συμφέροντα της χώρας», όρκο που «έχετε δώσει όλοι», πρόσθεσε απευθυνόμενος στους συναδέλφους του υπουργούς. Υπενθυμίζοντας έτσι ότι όλοι είναι συνυπεύθυνοι για την πορεία της χώρας και επομένως δεν μπορεί να υπάρξουν αποδιοπομπαίοι τράγοι.
Ο αρχηγός ΓΕΝ προ ημερών διακήρυξε ότι αν τουρκικό πλοίο παραβιάσει τα θαλάσσια σύνορά μας θα το βουλιάξει με ή χωρίς εντολή και προκάλεσε αντιδράσεις και διαρροές περί άμεσης αντικατάστασής του (πολεμοχαρής!), αλλά το θέμα εξόκειλε στα ρηχά επειδή η πρόωρη αντικατάστασή του θα προκαλούσε – φαίνεται – μεγαλύτερες φουρτούνες. Άλλοι πάλι είδαν ευκαιρία να επωφεληθούν και βάλθηκαν να υποδεικνύουν εξοπλιστικά προγράμματα αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής. Λησμονώντας να σημειώσουν ότι από την παραγγελία ως την παραλαβή και μετά ως την ένταξη και αφομοίωση του νέου οπλισμού από το αμυντικό σύστημα μεσολαβεί χρόνος ικανός για να φτάσουμε εμείς στην Άγκυρα ή οι Τούρκοι στην Πάτρα.
Με δυο λόγια, τα πολλά χρόνια αδιαφορίας και επανάπαυσης των ιθυνόντων ότι οι ξένοι μας έβαλαν μνημόνια «για να μας βάλουν τάξη», αλλά τουλάχιστον θα μας σώσουν από την τουρκική απειλή, καταλήγουν σήμερα σε ένα σύστημα αποδιαρθρωμένο, αλλά ικανό ακόμα να προβάλλει τόση αντίσταση, ώστε να χαλάσει τη σούπα αν αφεθεί να λειτουργήσει απερίσπαστο. Διαφαίνεται ότι υπάρχουν διεργασίες στον πολιτικό κόσμο για το αν θα αφεθεί απερίσπαστο το σύστημα των Ενόπλων Δυνάμεων. Κάτι που μεταφράζεται αν θα επικρατήσει η γραμμή του ενδοτισμού ή όχι.
Σε κάθε περίπτωση είναι εύκολο να καταλάβει ο καθένας ποιοι θα είναι οι αποδιοπομπαίοι.
Άμεση συνέπεια είναι ότι οι ενδιαφερόμενοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να παίξουν την Ιφιγένεια. Συνεπώς έχει αποφασιστική σημασία το αν πρόσωπα της μιας ή της άλλης άποψης κατέχουν κρίσιμες θέσεις λήψης αποφάσεων. Το σύνολο τελεί υπό τη δαμόκλειο σπάθη της κατηγορίας περί προδοσίας, την οποία, ως γνωστόν, πολλοί αγάπησαν, αλλά τον προδότη ουδείς.
Απόστολος Αποστολόπουλος
