Η ανάμιξη της πολιτικής και της ιστορίας είναι επικίνδυνη. Ο David Rieff, συγγραφέας του βιβλίου Επαινώντας τη λήθη, υποστηρίζει ότι ο εορτασμός παρελθόντων αδικημάτων μπορεί να γίνει ένα ηθικό στήριγμα, κυνικά εξοπλισμένο ξανά και ξανά για πολιτικούς σκοπούς. Έτσι ακριβώς αισθάνεται η κυβέρνηση της Τουρκίας όταν οι ξένοι χαρακτηρίζουν ως γενοκτονία το θάνατο ενός και πλέον εκατομμυρίου Αρμενίων στα χέρια των οθωμανικών δυνάμεων το 1915.
Στις 29 Οκτωβρίου, η Βουλή των Αντιπροσώπων της Αμερικής ψήφισε να κάνει ακριβώς αυτό. Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ήταν εξοργισμένος.
«Οι χώρες η ιστορία των οποίων κηλιδώνεται από γενοκτονία, δουλεία και εκμετάλλευση, δεν έχουν το δικαίωμα να δίνουν μαθήματα στην Τουρκία», ανέφερε. Ανέφερε επίσης ότι μπορεί να ανακαλέσει ταξίδι στην Ουάσινγκτον που έχει προγραμματιστεί για τις 13 Νοεμβρίου, ωστόσο καθώς ο Economist πήγαινε για εκτύπωση, το σχέδιο για το ταξίδι φαίνεται να επέστρεψε.
Η συντριπτική πλειονότητα των μελετητών, καθώς επίσης 30 χώρες, συμφωνούν ότι οι σφαγές και οι αναγκαστικές απελάσεις των Αρμενίων ισοδυναμούν με γενοκτονία. Ωστόσο, το ψήφισμα του Σώματος φάνηκε να υποκινείται περισσότερο από την επιθυμία επίπληξης του Ερντογάν παρά από τη δέσμευση για την ιστορική αλήθεια. Για δεκαετίες οι Αμερικανοί νομοθέτες δεν είχαν αναγνωρίσει τη γενοκτονία για να αποφύγουν τις βλαπτικές σχέσεις με την Τουρκία, καίριο σύμμαχο του ΝΑΤΟ. Αυτή τη φορά, οι σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ. […]
Όπως θα συνειδητοποιήσει η Τουρκία κάποια μέρα, η γενοκτονία δεν είναι η μοναδική κηλίδα στην ιστορία της. Ήταν και ο αιώνας της άρνησης της γενοκτονίας που ακολούθησε.
Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου.
Μετάφραση: Wan Wert.
