Η δια τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, για το ποια πολιτική να ακολουθήσει ενταύθα αμερικανική πρεσβεία, δεν στερείται σημασίας. Στη θετική της πλευρά καταχωρίζονται η αναγνώριση –δια πρώτη φορά από της εποχής του Δόγματος Τρούμαν– της γεωπολιτικής υπεραξίας της χώρας μας μέσα στη διελκυστίνδα που διεξάγεται με τα ρωσικά και κινεζικά ενδιαφέροντα για πολιτική και οικονομική διείσδυση στην περιοχή, την περίοδο αυτή.
Ορθώς επισημαίνεται η ανάγκη επενδύσεων στη ρημαγμένη από τους Ευρωπαίους «εταίρους» και ιθαγενείς Κουίσλιγκ οικονομία της χώρας, όχι με δανεικά αλλά με παραγωγικές θέσεις απασχολήσεως που θα καταπολεμήσουν την τεραστία ανεργία του ευρώ, την τελευταία δεκαετία.
Θυμίζουμε ότι το Σχέδιο Μάρσαλ που δαπάνησε άνω των 9 δισ. δολαρίων (εις τιμάς 1947, δηλαδή τριπλάσιο ποσόν σήμερα) δεν εβασίζετο εις όρους αποπληρωμής και τόκων, αλλά ήταν δωρεάν οικονομική και πολεμική βοήθεια, στην οποία εστηρίχθη το ελληνικό οικονομικό θαύμα της περιόδου 1950-70.
Θα ήταν βεβαίως «αναχρονισμός» η επανάληψή του μετά μίαν εβδομηκονταετία, όπου έχουν μεταβληθεί οι προτεραιότητες: Τότε η ανάσχεση του κομμουνιστικού κινδύνου, σήμερα η ισχυρά και ισότιμος συμμαχία των λαών της θαλάσσης στους οποίους εντάσσεται αναμφιβόλως και ο ελληνικός με τη δευτέρα εις μέγεθος εμπορική ναυτιλία, μαζί με το αμερικανικό ναυτικό, οι αγγλοσαξονικές χώρες, η Ιαπωνία και η Ινδία.
Καλή είναι επίσης η υποβοήθηση της Ελλάδος να γίνει ενεργειακός παράγων και κόμβος στην Ευρασία, να εκσυγχρονίσει την απιστεύτως βραδυπορούσα δημοσία α-παιδεία της και να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη της Μακεδονίας, που φυλλοροεί από την απίσχναση του ελληνικού πληθυσμού.
Ιστορικό λάθος
Κάνει όμως τεράστιο γεωπολιτικό και ιστορικό λάθος, η στερουμένη κλασικής παιδείας αμερικανική διακυβέρνηση, όταν υποστηρίζει την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών, ήδη από την εποχή του Μπους του μικρού και του Αφροαμερικανού Ομπάμα.
Διότι, όπως είπε πολύ σωστά ο Χένρι Κίσινγκερ, όστις εκχωρεί τη Μακεδονία στους Σλάβους δεν κάνει μόνο ένα ιστορικό λάθος αλλά συντόμως θα το βρει μπροστά του, ως διεθνές πολιτικό πρόβλημα.
Γι’ αυτό άλλωστε οι Ρώσοι αναγνώρισαν ενωρίτερον των Αμερικανών το κρατίδιο των Σκοπίων ως «Μακεδονία» και σήμερα κλαυθμυρίζουν ότι η «πρεσπική αφωνία» παρακάμπτει τις απόψεις των πολιτών τόσο στην Ελλάδα όσο και στα Σκόπια. Όσοι είδαν τις ημέρες αυτές τη βιογραφία του πρώην αντιπροέδρου των ΗΠΑ ΝτΙκ Τσέινι στους αθηναϊκούς κινηματογράφους, θα εννόησαν τον τίτλο της Vice, ως την απόλυτο διαστροφή της δημοκρατίας, όπου ένας αδίστακτος πολιτικάντης, στηριζόμενος σε συνταγματολόγους και δικηγόρους, κατήργησε ουσιαστικώς το Κογκρέσο, τον πρόεδρο και αυτήν τη διάκριση των εξουσιών στη δημοκρατία.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο, εξυπηρέτησε συμφέροντα του στρατιωτικοβιομηχανικού κατεστημένου, για να θυμηθούμε προσώρας και τον πρόεδρο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Εάν η μεγάλη Αμερική εξακολουθήσει την πρακτική αυτή, τότε το τέλος της θα είναι συντομότερο εκείνου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Κωνσταντίνος Κόλμερ
