Στην πατρίδα μας το 2019 κληρονομεί από το 2018 τεράστια βάρη, που δύσκολα μπορεί να αποποιηθεί. Μόνο μια εξαιρετικά ικανή στη διαχείριση των κρίσιμων προβλημάτων νέα κυβέρνηση θα μπορούσε να δώσει κάποια ελπίδα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το χρέος, που στο τέλος του 2018 αυξήθηκε στο 192,4% του ΑΕΠ, από 182,4% που ήταν το 2017; Το ιδιωτικό χρέος, που μπορεί να φθάνει τα 200 δισ. ευρώ; Τη φυγή της εκλεκτής νεολαίας μας; Μετά έρχεται η κυβέρνηση και διατυμπανίζει ότι μείωσε την ανεργία… Είναι το ανέκδοτο με τον Χότζα, που χαιρόταν πως δεν υπήρχαν πια θάνατοι στο χωριό του, αφού όλοι οι κάτοικοι είχαν φύγει, ή πεθάνει… Μήπως δεν βιώνει ο λαός μας τα ελλείμματα δημοκρατίας, με τις διώξεις δημοσιογράφων, με την καλλιέργεια ενός διχαστικού φανατισμού, με την προώθηση ενός αριστεροδεξιού λαϊκιστικού μοντέλου κατακτήσεως και διατηρήσεως της εξουσίας;
Όμως τα επαχθέστερα βάρη για το 2019 είναι όσα αφορούν την αυτοσυνειδησία μας.
Η συμφωνία των Πρεσπών είναι μια μαχαιριά στην πλάτη της Ελλάδας. Ορθότατα όλοι οι μητροπολίτες της Μακεδονίας μας στην επιστολή τους προς τον πολιτικό κόσμο της χώρας επισημαίνουν ότι μια επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών από τη Βουλή των Ελλήνων όχι μόνο δεν θα αποτελέσει βάση για ειρηνική συμβίωση με το λαό της γειτονικής χώρας, αλλά θα προκαλέσει μόνιμη καλλιέργεια αλυτρωτισμού και εχθρότητας. Γιατί, όπως σωστά αναφέρουν, «καμία συμφωνία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει εάν δεν βασίζεται στην αλήθεια».
Η άμβλυνση της ιδιοπροσωπίας των Ελλήνων είναι το άλλο κολοσσιαίο ζήτημα που κληρονομεί το 2019. Αυτό καλλιεργείται με τα ιδεολογικώς φορτισμένα προπαγανδιστικά υπέρ της παγκοσμιοποίησης σχολικά βιβλία. Κυρίως οι αλλαγές αφορούν τα βιβλία όπου μπορεί να προωθηθεί η αλλοίωση της αυτοσυνειδησίας των παιδιών: Γλώσσας, Θρησκευτικών, Ιστορίας.
Όμως το 2019 κληρονομεί από το 2018 και τις συνέπειες των πράξεων των ηγητόρων της Εκκλησίας. Ο Αρχιεπίσκοπος από νέος ιεράρχης δείχνει μια έντονη ενεργητικότητα στα οικονομικά της Εκκλησίας, όπου όμως ήρθε σε συμφωνία με τον Αλ. Τσίπρα, βλαπτική στη ζωή των ιερέων και ζημιογόνα ως προς την εκκλησιαστική περιουσία. Παράλληλα δείχνει μιαν ακατανόητη αβελτηρία στο Μακεδονικό ζήτημα. Ως προκαθήμενος, δεν έπρεπε να υποστηρίξει την επιστολή των ιεραρχών της Μακεδονίας μας; Γιατί τους αφήνει μόνους; Επίσης στο Άρθρο 3, γιατί δημοσίως συνεχάρη τον πρωθυπουργό για τη διατήρηση του Προοιμίου και άφησε το περί «ουδετερόθρησκου κράτους» να το συζητήσουν «σε άλλη ευκαιρία»; Μα αυτός ο επιθετικός προσδιορισμός υπονομεύει την πορεία του ελληνισμού.
Επιβλαβείς για την Εκκλησία και τον ελληνισμό είναι οι ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου στην Ουκρανία.
Η Εκκλησία της Ελλάδος και –εμμέσως– η Ελληνική Δημοκρατία, το 2019 θα κληθούν να λάβουν θέση επί της απονομής αυτοκεφαλίας στους σχισματικούς της Ουκρανίας, όπου εμπλέκονται γεωπολιτικοί ανταγωνισμοί και πολιτικές σκοπιμότητες. Η όποια απόφαση θα έχει επιπτώσεις στις σχέσεις της Ελλάδος με τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, και της Ελλαδικής Εκκλησίας με τις άλλες Εκκλησίες, κυρίως με το Πατριαρχείο της Μόσχας ή/και το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Μεταξύ Φαναρίου και Αθηνών υπάρχουν για το 2019 επιπλέον ανοικτά ζητήματα, λόγω της εκ μέρους του Αρχιεπισκόπου παραγνωρίσεως του Πατριαρχείου στη συμφωνία του με τον Αλ. Τσίπρα και του διορισμού του εκλεκτού του Κ. Δήμτσα ως διοικητού του Αγίου Όρους, χωρίς το Φανάρι να ενημερωθεί και να εκφράσει την άποψή του. Για όλα αυτά τα επαχθή πολιτικά, οικονομικά, ταυτοτικά, εθνικά, εκκλησιαστικά ζητήματα που κληρονομεί η Ελλάδα το 2019, οι ευχές δεν φτάνουν για να ξεπεραστούν. Χρειάζεται πίστη και δουλειά πολλή.
Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος
