Η χώρα περιβάλλεται από γείτονες που δεν κρύβουν τον εθνικό φανατισμό τους και τον αρπακτικό επεκτατισμό τους. Σε νέες δηλώσεις του ο Τούρκος υπουργός Αμύνης Ουλουσί Ακάρ μίλησε για τη «Γαλάζια Τουρκική Πατρίδα», που εκτείνεται κατ’ αυτόν σε 462.000τ.χλμ., δεν λαμβάνει υπ’ όψιν το σύμπλεγμα του Καστελλόριζου, αφήνει στα νησιά μόνο χωρικά ύδατα, διεκδικεί το μεγαλύτερο μέρος της Κυπριακής ΑΟΖ και φτάνει μέχρι νότια της Κρήτης.
Ο Τούρκος υπουργός, με ιταμότητα, κάλεσε την Ελλάδα να μην κάνει καμιά κίνηση και άφησε να εννοηθεί ότι η Τουρκία θα πάρει, διά της ισχύος, ό,τι θέλει στη Μεσόγειο.
Την ίδια στιγμή, στα βόρεια σύνορά μας, ο Αλβανός πρωθυπουργός, ακολουθώντας το τουρκικό παράδειγμα, ανέλαβε εκστρατεία για τον ξεριζωμό της ελληνικής μειονότητας, αγνοώντας επιδεικτικά την Ελλάδα και πιστεύοντας ότι αυτή θα παραμείνει αδρανής και δεν θα απαντήσει στις Αλβανικές προκλήσεις με ουσιαστικά μέτρα και αντίποινα.
Βλέπουμε έτσι το πρωτοφανές, η Ελλάδα να έχει ανοίξει τα σύνορά της σε 700.000 Αλβανούς και να έχει δρομολογήσει γι’ αυτούς διαδικασίες μόνιμης παραμονής και παροχής Ιθαγένειας, όπως επίσης να έχει υποστηρίξει την ένταξη της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ και την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ίδια στιγμή να μην είναι σε θέση να προστατεύσει αποτελεσματικά την αυτόχθονη ελληνική μειονότητα στην Αλβανία.
Να ανέχεται επίσης τη μετατροπή της χώρας αυτής σε εχθρικό κράτος, όχι μόνο μέσα από την έξαλλη πολιτική ορισμένων, τουλάχιστον, ηγετών της αλλά και με τη σύναψη στρατηγικής συμμαχίας με την Τουρκία.
Ανατολικότερα, στα βόρεια σύνορά μας έχουμε άλλο πρόβλημα, με την ιστορική παραχάραξη και πλαστογραφία των Σκοπίων. Το περίεργο και παράδοξο είναι ότι ήρθε ελληνική κυβέρνηση να αναγνωρίσει σ’ αυτό το κράτος-μαϊμού μακεδονική δήθεν ταυτότητα και γλώσσα. Όπως κανείς θα ανέμενε, η κίνηση αυτή δεν έλυσε, βεβαίως, το πρόβλημα, όπως αφελώς ή εκ του πονηρού ισχυρίζονταν οι πρωτεργάτες της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αντιθέτως επανενεργοποίησε το πρόβλημα, σε βάρος, προφανώς, της Ελλάδος.
Οι συνέπειες είναι ήδη ορατές. Όχι μόνο στις επανειλημμένες, προκλητικές δηλώσεις Ζάεφ, αλλά και εντός των τειχών, στα βόρεια σύνορά μας, όπου άρχισαν να πληθαίνουν οι κινήσεις και οι διεκδικήσεις για τη διδασκαλία της δήθεν μακεδονικής γλώσσας και την αναγνώριση κατ’ επέκταση «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα. Αντιλαμβάνεται κανείς ποιές θα ήταν οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στην περίπτωση που επικυρωθεί τελικά από την ελληνική Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών.
Με όλα αυτά, θα ανέμενε κανείς η κυβερνητική πολιτική να έχει ως κύριο στόχο και προτεραιότητα την εθνική ενότητα και συνοχή, την ενίσχυση του εθνικού φρονήματος του ελληνικού λαού, την ενίσχυση της εθνικής άμυνας της χώρας. Αντ’ αυτού, διαπιστώνουμε τη συνέχιση ιδεοληπτικών πολιτικών που διχάζουν τον ελληνικό λαό, πολιτικών που στρέφονται κατά της ελληνικής παιδείας, της ελληνικής ιστορίας και της Ορθοδοξίας και γενικά κατά της ελληνικής ταυτότητας και πολιτιστικής ιδιοπροσωπίας.
Η πολιτική αυτή παρουσιάζεται ως δήθεν «προοδευτική» και εμπνεόμενη από τον πολύ παρεξηγημένο Γαλλικό Διαφωτισμό. Στην πραγματικότητα, εμπνέεται από την παγκοσμιοποίηση και τα φερέφωνά της, με πρώτο βιολί τον πολύ Σόρος.
Ο τελευταίος δεν κρύβει τις ιδέες του και τους στόχους του. Διακηρύσσει αλαζονικά και προκλητικά ότι θέλει να μεταλλάξει την Ευρώπη και τα εθνικά της κράτη σε «πολυπολιτισμικές» κοινωνίες, όπως τις ονομάζει κομψότερα, «πλήρως νεωτερικές κοινωνίες. Απαραίτητος μοχλός για τη μετάλλαξη αυτή είναι η ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση από χώρες του Τρίτου Κόσμου. Η εξέλιξη αυτή θεωρείται από την παγκοσμιοποίηση ως αναγκαία προϋπόθεση για τη δημιουργία ενιαίας παγκόσμιας αγοράς.
Η Ευρώπη, ταυτιζόμενη με την παγκοσμιοποίηση, έγινε προαγωγός των πολιτικών της, παρουσιαζόμενων ευσχήμως ως δήθεν αναγκαίων για την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των οικονομιών της.
Η Ελλάδα δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο λόγο να πρωτοστατεί υπέρ της παγκοσμιοποιήσεως, γιατί δεν έχει διεθνώς ανταγωνιστική εξαγωγική οικονομία, όπως π.χ., η Γερμανία και ορισμένες άλλες χώρες. Αντιθέτως, έχει μια οικονομία εύθραυστη, η οποία απειλείται με καταστροφή από το άκριτο άνοιγμα των συνόρων προς όλο τον κόσμο. Ειδικότερα όμως σε ό,τι αφορά την παράνομη μετανάστευση, η Ελλάδα βρίσκεται λόγω της γεωγραφίας της στην πιο επικίνδυνη θέση.
Παρατηρείται όμως πάλι το παράδοξο, η χώρα που βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη θέση να συμπεριφέρεται με άγνοια κινδύνου και να πρωτοστατεί στην Ευρώπη στην πολιτική των ανοικτών συνόρων στην παράνομη μετανάστευση. Το άλλοθι των δήθεν προσφύγων έχει αναιρεθεί από την πραγματικότητα, με βάση την οποία το 90% των εισερχομένων, που δηλώνουν πρόσφυγες, προέρχεται από χώρες για τις οποίες δεν δικαιολογείται ο προσδιορισμός αυτός. Γιατί π.χ. οι Πακιστανοί, οι Μπαγκλαντεσιανοί, οι Μαροκινοί, οι Αλγερινοί, οι Τυνήσιοι είναι πρόσφυγες;
Η ύποπτη ανοχή προς όλους αδιακρίτως υποδεικνύει σαφώς μια ανομολόγητη πολιτική προαγωγής, για άλλους λόγους, της παράνομης μεταναστεύσεως. Η Ελλάδα, λόγω του ρόλου της ως μια από τις κύριες χώρες εισόδου, προσέλκυσε από νωρίς το ενδιαφέρον και την προσοχή των διεθνών κέντρων που προωθούν τη λαθρομετανάστευση. Με την ίδια λογική, προσέλκυσε το προνομιακό ενδιαφέρον αυτών που προωθούν την εθνική αποδόμηση, για λόγους που συνδέονται με την παγκοσμιοποίηση αλλά και την γεωπολιτική των Βαλκανίων. Με βάση την τελευταία, η ελληνική εθνική συνοχή και η Ορθοδοξία αντιμετωπίζονται με μεγάλη καχυποψία από αυτούς που επιδιώκουν δομικές γεωπολιτικές αλλαγές στα Βαλκάνια αλλά, ως γνωστόν, και από την εχθρική Τουρκία.
Από την άποψη αυτή, δεν είναι καθόλου τυχαία η πολυπραγμοσύνη του γνωστού Σόρος στην Ελλάδα, που εκφράσθηκε με τη δημιουργία πλήθους Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, που επιτελούν δήθεν ανθρωπιστικό έργο. Πώς επιτρέπεται τέτοιου είδους παρακρατική δραστηριότητα σ’ ένα άτομο γνωστό για τις ιδέες και τα σχέδιά του; Πώς επιτρέπεται γενικότερα η δραστηριοποίηση στη χώρα εκατοντάδων ΜΚΟ, μερικές από τις οποίες χρηματοδοτούνται άμεσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση για να «διασώζουν» δήθεν, στην πραγματικότητα να «εισάγουν», παράνομους μετανάστες στην Ελλάδα;
Αντί η πολιτική αυτή να επανεξεταστεί και να αναθεωρηθεί, στο πνεύμα της περιοριστικής και αυστηρής πολιτικής που υιοθετούν σταδιακά όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα της σημερινής κυβερνήσεως συνεχίζει και επαυξάνει την πολιτική της «πρωτοπορίας» στη λαθρομετανάστευση.
Δύο τελευταία δείγματα της πολιτικής αυτής είναι η εξαγγελία για απλούστευση των διαδικασιών και για συντόμευση του απαιτούμενου χρόνου για την απονομή ιθαγένειας. Προετοιμάζεται, συγκεκριμένα, εν όψει εκλογών, η απονομή ιθαγένειας σε 300.000 αλλοδαπούς. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πού οδηγεί τη χώρα η ανεύθυνη και αυτοκαταστροφική αυτή πολιτική.
Στο ίδιο πνεύμα είναι και το δεύτερο δείγμα της ακολουθούμενης πολιτικής: Η προσυπογραφή στο Μαρακές από τον Έλληνα πρωθυπουργό, χωρίς καμία επιφύλαξη, του περιβόητου Διεθνούς Συμφώνου του ΟΗΕ για τη Μετανάστευση. Το Σύμφωνο αυτό ισχυρίζεται ότι θέλει δήθεν να βάλει τάξη στη διεθνή μετανάστευση. Στην πραγματικότητα όμως προωθεί τη διεθνή μετανάστευση ως «δικαίωμα» και καλεί τις χώρες που το προσυπογράφουν να συνεργαστούν και να πάρουν μέτρα για την εφαρμογή του «δικαιώματος» αυτού.
Για το Σύμφωνο, που θα μπορούσε να έχει καταλυτικές συνέπειες για τη χώρα, δεν έγινε καμιά συζήτηση ούτε στη Βουλή, ούτε στα ΜΜΕ. Η πολιτική αυτή έφτασε κυριολεκτικά στα όριά της. Ο ελληνικός λαός είναι αντιμέτωπος με έναν απροκάλυπτο εποικισμό της χώρας, ο οποίος εφαρμόζεται ως κυβερνητική πολιτική, ερήμην του ελληνικού λαού.
- Πηγή: paron.gr.
