Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν σημαδεύει το τέλος της αμερικανικής μονοκρατορίας. Οι ΗΠΑ του Τραμπ αποδέχτηκαν ότι η Ρωσία, μετά τη νίκη της στη Συρία, επανήλθε στο διεθνές προσκήνιο ως Μεγάλη Δύναμη. Ο Αμερικανός στρατηγός Κλαρκ σε τηλεοπτική του ομιλία το 2007 είχε δηλώσει ότι στόχος των ΗΠΑ ήταν να καταστρέψουν μέσα σε πέντε χρόνια –και με πρόσχημα την παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων– τη Συρία και άλλες έξι κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή: Ιράκ, Λίβανο, Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Ιράν. Η ρωσική παρέμβαση έσωσε τη Συρία και τον Λίβανο, ενώ το Ιράν είναι σκληρό καρύδι και χωρίς τους –απαραίτητους– Ρώσους. Ο Τραμπ δεν άλλαξε αυτή την πολιτική, αλλά οι ΗΠΑ ηττήθηκαν. Η μονοκρατορία τελείωσε. Το τελευταίο θύμα της αναβάθμισης της Ρωσίας και της προσέγγισης με τις ΗΠΑ είναι η ΕΕ, δηλαδή η Γερμανία.
Ταυτίζω τη Γερμανία με την ΕΕ επειδή είναι η μόνη χώρα που έχει την επιδίωξη και την ισχύ να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και το έχει πετύχει.
Εκτός από την ήττα των ΗΠΑ ως χώρας, η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν σφραγίζει την ήττα της ελίτ που κυβερνά τον Δυτικό Κόσμο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, με τη μορφή της Παγκοσμιοποίησης – συμβολικά, η «Ομάδα Κλίντον». Αυτή η ελίτ παραμένει ισχυρή στις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και υπερισχύει απολύτως στην Ευρώπη/Γερμανία – ο Ομπάμα, αποχωρώντας, έχρισε τη Μέρκελ ηγέτη της «Ομάδας Κλίντον», της Παγκοσμιοποίησης.
Γι’ αυτόν το λόγο ο Τραμπ έχει ορίσει την ΕΕ ως αντίπαλο, ενώ η Μέρκελ, ως ηγέτης της Παγκοσμιοποίησης, είναι ο δακτυλοδεικτούμενος εχθρός. Η ΕΕ προ Τραμπ ήταν προτεκτοράτο των ΗΠΑ, κατά τον Μπρεζίνσκι (Μεγάλη σκακιέρα). Η προσέγγιση Ρωσίας-ΗΠΑ καθηλώνει την ΕΕ στη θέση του υποτακτικού της Αμερικής. Σε όλες τις ζαριές η ΕΕ μένει αυτό που ήταν από την ίδρυσή της: Ένας πολύ πλούσιος γεροπαραλυμένος παίκτης. Η Γερμανία εμφανίζεται και πάλι ως ο μεγαλύτερος πολιτικά ηλίθιος του πλανήτη. Οι ΗΠΑ του Τραμπ αφού όξυναν τη ρήξη της ΕΕ/Βερολίνου με τη Ρωσία, τους άφησαν σύξυλους και πήγαν να τα βρουν με τον Πούτιν.
Ο Τραμπ έχει στόχο να αποδυναμώσει και, αν μπορεί, να διαλύσει τα έθνη-κράτη και κάθε σύμπραξη κρατών, π.χ. ΕΕ, εν δυνάμει ανταγωνιστών. Ο Τραμπ είναι υπέρ του έθνους-κράτους των ΗΠΑ. Δεν υποστηρίζει μια πολιτική, γενικώς, υπέρ του έθνους-κράτους, ως εναλλακτική της Παγκοσμιοποίησης.
Το «επεισόδιο Συρία» έδειξε ότι οι ΗΠΑ ή θα αυτοκτονήσουν αλά Σαμψών ή θα συμβιβαστούν. Δεν μπορούν να νικήσουν ούτε καν μικρά κράτη, όπως η Συρία, αν αυτά έχουν τη στήριξη της Ρωσίας και της Κίνας, π.χ. Β. Κορέα. Οι αντίπαλοι του Τραμπ φοβούνται ότι αν τον ανατρέψουν πραξικοπηματικά μπορεί να προκαλέσουν ανεξέλεγκτη εξέγερση της φτωχής –λευκής και έγχρωμης– λαϊκής πλειοψηφίας που τον στηρίζει για να ξεφύγει από τη μιζέρια.
Το πειθήνιο και άβουλο δίδυμο «Τσίπρας-Κοτζιάς» έγινε σημαιοφόρος του αντιρωσικού αγώνα – χωρίς κέρδος κέρατα, λέει ο λαός.
Η κυβέρνηση είναι άθυρμα του ανταγωνισμού ΗΠΑ-Γερμανίας για τον έλεγχο της χώρας. Οδηγείται σε εκλογές, σύντομα, μέσα στις χειρότερες δυνατές συνθήκες και ορατή προοπτική τη συντριβή της.
Η αναμέτρηση ΗΠΑ-Ρωσίας στη Συρία σε θέματα τεχνολογίας, οπλικών συστημάτων, τακτικής και στρατηγικής έληξε με πλήρη υπεροχή των Ρώσων. Ωστόσο η Ρωσία είναι ασφυκτικά περικυκλωμένη, με μόνη ανοιχτή πόρτα την Τουρκία, μια διέξοδο αμφίβολης αξιοπιστίας και σταθερότητας. Αν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, η μόνη λύση της Ρωσίας θα είναι να προσφύγει στο πρώτο αιφνιδιαστικό καίριο χτύπημα για να αφαιρέσει κάθε πρωτοβουλία από τον εχθρό. Ο Πούτιν έχει ήδη προειδοποιήσει ότι δεν θα διστάσει για πρώτο πυρηνικό χτύπημα.
Ο κόσμος είναι πλέον πολυπολικός, αλλά λειτουργεί όχι με βάση την ισχύ των πρωταγωνιστών αλλά την αδυναμία τους να επιβληθούν. Δεν πάμε σε νέα Γιάλτα, έναν κόσμο οροθετημένο και σταθερό, αλλά σε έναν κόσμο ασταθή και αβέβαιο. Ο Πούτιν δεν έχει την ισχύ του Στάλιν ούτε ο Τραμπ συγκρίνεται με το κύρος και την ισχύ του Ρούζβελτ και των επόμενων προέδρων. Ο «κομμουνισμός» (ο υπαρκτός σοσιαλισμός) νικήθηκε, και με αυτήν τη μορφή δεν πρόκειται να επανέλθει στη ζωή. Αλλά ο νικητής ιμπεριαλισμός πάσχει από ανίατη ασθένεια.
Οι Δυτικές ελίτ, υπό τον μανδύα της Παγκοσμιοποίησης, μοιάζουν με ηλικιωμένους που πάσχουν από γεροντική άνοια. Θυμούνται τις παλιές ένδοξες μέρες ανεπιστρεπτί περασμένες.
Η Τουρκία
Οι διεθνείς αναλυτές είπαν τα πάντα για τη συνάντηση Τραμπ-Πούτιν, αλλά το δυσεπίλυτο «τουρκικό ζήτημα» του Ερντογάν ούτε καν το άγγιξαν.
Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν επί αιώνες ο «ασθενής της Ευρώπης», μήλον της έριδος μεταξύ των Δυτικών αλλά και της Ρωσίας – τσαρικής, «κομμουνιστικής» και τώρα καπιταλιστικής. Οι Δυτικοί αδυνατούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους και ταυτοχρόνως να βρουν αποδεκτή λύση με τη Ρωσία για την Τουρκία. Το Ανατολικό Ζήτημα, δηλαδή η τύχη της Τουρκίας, εκκρεμεί και δεν θα λυθεί αύριο.
Η Τουρκία διεκδικεί το Αιγαίο. Όχι επειδή είναι «σύνορο της καρδιάς» του Ερντογάν, αλλά επειδή έχει αέριο και πετρέλαιο. Και είναι επιπλέον, ως προέκταση των Στενών, ο συμπληρωματικός αλλά πολύτιμος θαλάσσιος, φράχτης απέναντι στη Ρωσία. Αν η Τουρκία ελέγξει και το Αιγαίο, θα γίνει πανίσχυρη. Ούτε οι Δυτικοί ούτε η Ρωσία θέλουν να ενδυναμωθεί η Τουρκία και ο Ερντογάν. Η Ελλάδα θα μπορούσε να γίνει σημείο εξισορρόπησης της τουρκικής ισχύος. Αν υπήρχαν στην Αθήνα κυβερνήτες διορατικοί, με σοβαρότητα, ικανοί να διεκδικήσουν ρόλο και να επωμισθούν ευθύνες.
Η Ελλάδα έχει ακόμα κάποια περιθώρια άμυνας (διπλωματικής, στρατιωτικής και οικονομικής) επειδή το Αιγαίο είναι τμήμα της συνολικής «εκκρεμότητας Τουρκία».
Ο Ερντογάν είναι αναμενόμενο να θέλει να λύσει το «πρόβλημα Αιγαίο» όπως με τη δεύτερη φάση της εισβολής στην Κύπρο, ντε φάκτο. Αλλά αν δεν έχει άδεια να ορμήσει, ίσως το Αιγαίο γίνει ο τάφος του.
Το πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα δεν εμπνέει ωριμότητα και ετοιμότητα. Εμφανίζονται διάφορες γελοιογραφίες μάρκας «Ρουβίκωνας», ο κακόγουστα φιλόδοξος Κοτζιάς, που νομίζει ότι φαίνεται ψηλότερος όταν βγάζει γλώσσα στη Ρωσία με τις αμερικάνικες πλάτες. Τους βλέπει κάθε νουνεχής πολίτης περίλυπος για τα θλιβερά καμώματά τους.
Απόστολος Αποστολόπουλος
