Πριν από λίγες μέρες παρακάλεσα τον παλιό φίλο Θόδωρο Τσιτσεκίδη να μου γνωρίσει τον υπεραιωνόβιο θείο του, που ήταν ίσως ο μοναδικός επιζών από την εποχή της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Εδώ και χρόνια συγκεντρώνω μαρτυρίες επιζώντων για να κάνω ένα ντοκιμαντέρ ή να βγάλω ένα βιβλίο-ντοκουμέντο που θα βοηθήσει πιθανόν να σωπάσουν επιτέλους οι αρνητές της Γενοκτονίας.
Ο Κυριάκος Τσιτσεκίδης, 104 ετών, ζούσε στην Κατερίνη με τη γυναίκα και την κόρη του και είχε πλήρη διάυγεια. Καταγόταν απο τον Άγιο Αντώνιο της Έπασας, το χωριό της Θία Χάλο. Πατέρα δεν γνώρισε γιατί οι Τούρκοι τον δολοφόνησαν λίγες μέρες πριν από τη γέννησή του. Σε ηλικία 6 ετών γνώρισε την εξορία και τις «πορείες του λευκού θανάτου».
Μου διηγήθηκε με λεπτομέρειες πώς έγινε η Γενοκτονία, τα δικά του βάσανα και πώς κατάφερε να γλιτώσει ως εκ θαύματος… Ζούσε σε μια περιοχή όπου υπήρχαν 19 χωριά, ποντιακά, με συνολικό πληθυσμό πάνω απο 5.000 άτομα. Από αυτούς το 90% άφησαν τα κόκκαλα τους στο δρόμο προς τα σύνορα της Συρίας.
Φεύγοντας, κάλεσε τον Θόδωρο και του είπε: «Νομίζω ότι δεν θα σε ξαναδώ…». Μου τηλεφώνησε ο Θόδωρος και μου έκανε γνωστό ότι το προαίσθημα του θείου του βγήκε αληθινό… Ο τελευταίος επιζών έπεσε να κοιμηθεί προχθές το βράδυ και δεν ξύπνησε.
Μαζί του φεύγει μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων, που ήταν οι αυτόπτες μάρτυρες της Γενοκτονίας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι πήραν μαζί τους την τραγική τους ιστορία και δεν θα την μάθουμε ποτέ.
Κείμενο-φωτογραφίες: Νίκος Ασλανίδης
