Ήδη φθάσαμε στο Πάσχα του 2017 και ταυτόχρονα κλείνουμε τον έβδομο χρόνο των μνημονίων. Τα μνημόνια, ξέχωρα από τα λάθη τακτικής του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αποτελούν και το συσσωρευμένο αποτέλεσμα μιας ερμαφρόδιτης οικονομίας σ’ ένα διεφθαρμένο κράτος, με έναν λαό που αρέσκεται σε παρά φύση συμπεριφορές, αδιαφορώντας για τις πρακτικές και τις ηθικές διαστάσεις της κοινωνικής και πολιτικής του συμπεριφοράς.
Δυστυχώς ο Έλληνας ουδέποτε πίστεψε στις δυνάμεις του, ουδέποτε απέκτησε εθνική αυτοπεποίθηση και ουδέποτε συνέδεσε τον αντίκτυπο των καθημερινών του συνηθειών με τον πατριωτισμό του.
Έτσι, ενώ συχνά επαίρεται για τα πατριωτικά του αισθήματα, ταυτόχρονα καυχιέται για τα εισαγόμενα είδη που φέρει ή χρησιμοποιεί, προσποιούμενος άγνοια των συνεπειών που επιφέρει η εκροή συναλλάγματος στην ελληνική οικονομία. Δυστυχώς η ψυχολογική του ανάγκη για κοινωνική «προβολή και αναγνώριση» υπερισχύει της δυνατότητάς του να ενεργήσει ακτιβιστικά και να υπερβεί τη λεκτική του αγάπη προς την πατρίδα.
Κάθε χρόνο εκρέουν στο εξωτερικό περισσότερα από 40 δισ. για την εισαγωγή διαφόρων καταναλωτικών αγαθών. Δυστυχώς τα εισαγόμενα είδη δεν αφορούν μόνο αυτοκίνητα, μηχανήματα, Η/Υ, προϊόντα υψηλής τεχνολογίας κτλ., αλλά και γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα, είδη ένδυσης και υπόδησης, τσιγάρα, ποτά, και γενικά πολλά είδη καθημερινής χρήσης και κατανάλωσης. Ο Έλληνας καμαρώνει για τα 80 -100 ευρώ που πλήρωσε για να αγοράσει ένα «επώνυμο» τζιν ή ένα μπλουζάκι, το οποίο στην Αμερική μπορεί να πωλείται στα «πανέρια» 20-30 δολάρια. Επίσης έχει γίνει παράδοση, αποδίδοντας μάλιστα και επιπλέον χαρακτηριστικά στην εθνική του ταυτότητα του Έλληνα, η κατανάλωση εισαγόμενων ποτών με τη συνοδεία οπωσδήποτε εισαγόμενων τσιγάρων και φυσικά σε δημόσιους χώρους.
Είναι τελείως διαφορετικό να είσαι χώρα παραγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και να πουλάς στο εξωτερικό ένα μαχητικό αεροσκάφος με το οποίο μπορείς να εισάγεις ένα καράβι μπλουζάκια, από το πρέπει να εξάγεις ένα λεκανοπέδιο πατάτες (εάν ποτέ τις εξάγεις) ή έναν κάμπο ελιές, για να εισάγεις ένα μαχητικό αεροσκάφος.
Από το 2004 –που η χώρα ζούσε στη μέθη της ευτυχίας– μέχρι και το 2016, το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο έφτασε στα 376 δισ., καθώς σ’ αυτό το διάστημα οι εισαγωγές ανήλθαν στα 659 δισ. ευρώ, με τις εξαγωγές να περιορίζονται στα 283 δισ.
Στην αφελή διαπίστωση και ερώτηση ορισμένων «τι παράγει αυτή η χώρα», απαντάμε «πολλά», και θα μπορούσε να παράγει ακόμα περισσότερα εάν ως καταναλωτές επιδεικνύαμε καθημερινά την προτίμηση μας στα ελληνικά προϊόντα.
Αποτελεί ευθεία προσβολή προς την παραγωγική Ελλάδα η προκλητική συμπεριφορά ορισμένων υψηλών πολιτικών και πολιτειακών παραγόντων, με την αγορά και χρήση εισαγόμενων και κάποιες φορές πανάκριβων προϊόντων με χρήματα (των μισθών τους) που προέρχονται από τα δάνεια του χρεοκοπημένου κράτους, τη στιγμή μάλιστα που μέρος της κοινωνίας δεν μπορεί να εξασφαλίσει τις στοιχειώδεις καθημερινές του ανάγκες.
Τώρα που πλησιάζει το Πάσχα και αφού πρώτα επιτελέσουμε το χριστιανικό μας καθήκον, να συνειδητοποιήσουμε πως το πνεύμα της Ανάστασης δεν εξαντλείται στα σοκολατένια λαγουδάκια, στα καλαθάκια με τα πολύχρωμα αυγά, στα «ευλογημένα» ζωντανά, στις στάμνες και στις λαμπάδες, στις κροτίδες και στα βαρελότα κτλ. (δυστυχώς μεγάλο μέρος και αυτών εισαγόμενα)… Ας προσπαθήσουμε να αντιληφθούμε και τη σπουδαιότητα της συμβολής στην ελληνική οικονομία, στην επιχειρηματικότητα, στις θέσεις εργασίας και γενικότερα στην ανάσταση της παραγωγικής και δημιουργικής Ελλάδας, της αλλαγής των καταναλωτικών μας συνηθειών με την αναζήτηση και την προτίμηση των ελληνικών προϊόντων.
Η ανάπτυξη της χώρας είναι επιβεβλημένη για το μέλλον της ύπαρξής της, και η χρήση των ελληνικών προϊόντων θα πρέπει να είναι δεδομένη για το σκοπό αυτόν.
Γεώργιος Μουρουζίδης
Ταξίαρχος ε.α.
