Υπάρχει μια άκρως προβληματική χώρα στα ευρωπαϊκά σύνορα η οποία από τότε που ο (κυρίαρχος, υποτίθεται) λαός που την αποτελεί εμφανίστηκε στην περιοχή, «πουλάει νταηλίκι». Δεν χρειάζονται μαντικές ικανότητες: είναι η Τουρκία. Έχει αναστατώσει τη Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, την Ανατολική Μεσόγειο και το Αιγαίο. Και η διεθνής κοινότητα την παρακολουθεί χωρίς να την θεωρεί παρία του διεθνούς συστήματος, και χωρίς να της επιβάλει διεθνείς κυρώσεις.
Το κράτος αυτό έχει υποπέσει και στο έγκλημα της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής, και εδώ και μερικά χρόνια κρατά υπό κατοχή τη μισή, σχεδόν, Κύπρο.
Το πρώτο ζήτημα που τίθεται είναι μήπως ήρθε η ώρα να υπάρξει συντονισμένη διεθνής προσπάθεια όλων των λαών της περιοχής που απειλούνται από τον τουρκικό «τσαμπουκά», προς τον ΟΗΕ, όπου υποτίθεται εκφράζεται η νόμιμη βούληση της διεθνούς κοινότητας.
Η Τουρκία όμως δεν καταλαβαίνει και πολλά από συμπεριφορές στο πλαίσιο της διεθνούς νομιμότητας. Η μόνη γλώσσα που αντιλαμβάνεται και στην οποία υποχωρεί είναι η ισχύς των όπλων. Μια τέτοια ισχύ συνάντησε από αποφασισμένους ανθρώπους στη Συρία (ανεξαρτήτως ποιοι είναι) και σκέφτεται την υποχώρηση.
Τουρκικά F-16 στο Αιγαίο
Έχει συνειδητοποιήσει όμως πως δίπλα της, και στα δυτικά της, έχει έναν λαό που η ευμάρεια των τελευταίων σαράντα χρόνων τον κατέστησε μαλθακό και φοβισμένο. Έναν λαό που, λόγω των αντιλήψεων της πολιτικής του ηγεσίας, αντικατέστησε τη διαχρονική –από τότε που υπάρχει ο άνθρωπος– αρχή πως ο καθένας κρατά ό,τι μπορεί, με την αίσθηση πως «τώρα που είμαστε στο ευρωπαϊκό μαντρί, μπορούμε να τα εγκαταλείψουμε όλα».
Ήταν η ομάδα Σημίτη που από τότε που ανέλαβε την εξουσία άλλαξε το δόγμα της χώρας. Μέχρι τότε, μαζί με τις ευρωπαϊκές προσπάθειες η χώρα φρόντιζε την άμυνά της. Από εποχής Σημίτη και μετά, κυριάρχησε η αντίληψη ότι η αντιμετώπιση της τουρκικής προκλητικότητας θα είναι πιο αποτελεσματική –και πιο συμφέρουσα– μέσα στην Ευρώπη και με τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Έτσι, θα υπήρχαν και οι οικονομικές δυνατότητες για την προσαρμογή της χώρας στην ευρωπαϊκή οικονομική ενοποίηση.
Τα χρόνια πέρασαν και η πολιτική αυτή απέτυχε και στις δύο επιλογές της. Οικονομικά η χώρα κατέρρευσε, και αμυντικά βρίσκεται στα πρόθυρα μιας πολύ επικίνδυνης ανατροπής της ισορροπίας δυνάμεων.
Η τουρκική πρόκληση με την παρουσία, την Κυριακή, του συνόλου της στρατιωτικής ηγεσίας της στα Ίμια, είναι σαφής ως προς το τι θέλει να διαμηνύσει. Η γειτονική χώρα δηλώνει με τον πλέον σαφή τρόπο πως αμφισβητεί ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και τα διεκδικεί στρατιωτικά. Και το διαχρονικά αποτυχημένο πολιτικό απαράτ της Αθήνας, χάνει τον ύπνο του. Γιατί γνωρίζει πως διέλυσε τη χώρα (οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, δομικά), και με τη συμπεριφορά του έχει διαμορφώσει έναν λαό καθ’ εικόνα και ομοίωσιν.
Ο Τούρκος αρχηγός Χουλουσί Ακάρ ήταν επικεφαλής των κομάντο που προσέγγισαν τα Ίμια (φωτ.: haberturk.com)
Περιορίζεται στο να κάνει ακαδημαϊκού τύπου δηλώσεις, σαν και αυτές του προέδρου της Δημοκρατίας, ή του υπουργείου Άμυνας που νιώθει ικανοποιημένο επειδή γνώριζε την τουρκική προκλητική διάθεση από το Σάββατο (λες και πρόκειται για δημοσιογραφικό οργανισμό) και έστειλε στην περιοχή πολεμικό πλοίο. Ε, και;
Θα αναρωτηθείτε, τι θα μπορούσε να γίνει; Εδώ που έφθασαν τα πράγματα, η μόνη επιλογή είναι η περίφημη «αθηναϊκή ψυχραιμία». Για να δικαιολογήσουν την αδυναμία τους να κάνουν οτιδήποτε μιλούν για ψυχραιμία, κατακεραυνώνοντας, έτσι, τους… θερμόαιμους. Όσους, δηλαδή, νιώθουν πως η αξιοπρέπειά τους ως πολιτών μιας χώρας θίγεται.
Η αλήθεια είναι ότι τώρα δύσκολα μπορεί να γίνει κάτι πιο αποτελεσματικό από αυτά που αντιλαμβάνεται η Τουρκία.
Όταν ένας λαός βλέπει πως το μόνο ενδιαφέρον των κυβερνήσεων που εναλλάσσονται στην εξουσία είναι το βόλεμα των ημετέρων και η διαφθορά, δεν έχει τη διάθεση να συμμετάσχει σε μια ουτοπική προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας, του κράτους και της κοινωνίας. Και κανείς… «ηγέτης» δεν είναι διατεθειμένος –ούτε έχει τις ικανότητες και το εκτόπισμα– να αναλάβει τέτοια προσπάθεια. Η χώρα βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή. Κυρίως λείπει η ηγεσία. Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει το πολιτικό απαράτ. Οι πολυκατοικίες έχουν μεγαλύτερες αξιώσεις για την ανάθεση της διαχείρισής τους σε πρόσωπα, από τις δυνατότητες των Ελλήνων πολιτικών αρχηγών.
(Φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Ορέστης Παναγιώτου)
Στην εύλογη ερώτηση τι προτείνετε, η απάντηση είναι: να θεωρηθεί ως το μεγαλύτερο έγκλημα η διαφθορά και το πολιτικό βόλεμα (π.χ. προδοσία της πατρίδας σε καιρό πολέμου), εθνική συνεννόηση για την οικονομική ανάκαμψη και την αμυντική θωράκιση. Μέχρι τότε, επίμονη προσπάθεια για τη διαμόρφωση διεθνών συμμαχιών –κυρίως αυτό–, προετοιμασία, με τις δυνάμεις που διαθέτουμε, για την αντιμετώπιση ακραίων καταστάσεων, συνειδητοποίηση από το λαό πως μια σύγκρουση με την Τουρκία δεν βρίσκεται στη σφαίρα της φαντασίας, και διάδοση στη διεθνή κοινότητα των ελληνικών θέσεων.
Διαφορετικά, το τέλος είναι ορατό. Το μόνο που θα μας σώσει ίσως είναι ο ετεροπροσδιορισμός. Η επιβίωση διά της αποτυχίας των στόχων του άλλου.
Και επειδή η κύρια απειλή προέρχεται από μια ηθικά υπόλογη στη διεθνή κοινότητα (διαχρονικά) δύναμη όπως η Τουρκία, γιατί το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών δεν βάζει στην ατζέντα του το θέμα της Γενοκτονίας των χριστιανικών λαών της Ανατολής; Μήπως πρέπει να το σκεφτεί, εξετάζοντας όλες τις παραμέτρους που το ίδιο γνωρίζει πως θα συναντήσει σε μια τέτοια προσπάθεια;
