Ακούγοντας κάποιος σήμερα τη λέξη «Γενοκτονία», η σκέψη του οδηγείται στις δύο μεγαλύτερες τραγωδίες του 20ού αιώνα, τη Γενοκτονία των Αρμένιων το 1915 από τους Νεότουρκους και τη Γενοκτονία των εβραίων και σλαβικών λαών από τους Ναζί το 1940 έως το 1944.
Όμως μέσα στον 20ό αιώνα διαπράχθηκαν εγκλήματα γενοκτονίας και σε άλλους λαούς, όπως αυτά των Νεότουρκων απέναντι στους Έλληνες της Μικράς Ασίας και κυρίως απέναντι στον ποντιακό ελληνισμό, αλλά και σε άλλους πληθυσμούς της τότε Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως οι Ασσύριοι και οι Χαλδαίοι.
Με τον όρο «Γενοκτονία», η οποία αποτελεί μορφή μαζικού εγκλήματος, εννοείται η συστηματική, με βίαια κυρίως μέσα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Στην περίπτωση του ελληνισμού του Πόντου, η φύση και η μέθοδος της εξαπόλυσης συστηματικών διώξεων από τους κεμαλικούς εξυπηρετούσε την πολιτική σκοπιμότητα της εκκαθάρισης της Μικράς Ασίας από το ελληνικό στοιχείο. Από τους 697.000 Πόντιους που ζούσαν το 1913 στον Πόντο, περισσότεροι από τους 353.000 θανατώθηκαν έως το 1923 από τους Νεότουρκους, στις πόλεις και τα χωριά, στις εξορίες και τις φυλακές, καθώς και στα Τάγματα Εργασίας, τα αποκαλούμενα και «Τάγματα Θανάτου».
Το 1944 η Βουλή των Ελλήνων αναγνώρισε τη Γενοκτονία και ψήφισε την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρας Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στον Μικρασιατικό Πόντο. Η ημέρα αυτή επιλέχθηκε διότι στις 19 Μαΐου του 1919 ο ίδιος ο Κεμάλ οργάνωσε τη δεύτερη και πιο σκληρή φάση των διωγμών, όταν αποβιβάσθηκε στην Σαμψούντα.
Η διεθνής βιβλιογραφία και τα κρατικά αρχεία πολλών χωρών εμπεριέχουν πλήθος μαρτυρίες για τη Γενοκτονία που διαπράχθηκε κατά των Ποντίων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Όμως μια παρόμοια κατάσταση συνεχίζεται και σήμερα. Μεγαλώνει η προσφυγιά, πεθαίνουν άνθρωποι και αιματοκυλούνται ολόκληροι λαοί στο βωμό του κέρδους. Ξεριζωμένοι πολιτισμοί, λαοί που γυρεύουν μια καλύτερη ζωή φεύγοντας από τη χώρα τους για να γλιτώσουν από τη λαίλαπα των πολέμων. Πρέπει να έχουμε στο νου μας πως στη θέση των σημερινών προσφύγων και μεταναστών μπορεί να βρεθεί κάθε λαός. Πολλάκις χύνεται ρατσιστικό δηλητήριο ενάντια σε αυτές τις κατατρεγμένες ψυχές.
Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς ρατσιστές; ΈΧΟΥΜΕ ΜΝΗΜΗ! Ξέρουμε από τους παππούδες μας, τους γονείς μας και τις ιστορίες τους τι θα πει προσφυγιά. Δεν ξεχνάμε λοιπόν. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο των λαών.
Παλεύουμε για την αναγνώριση των Γενοκτονιών των Ελλήνων του Πόντου, των Αρμενίων, των Σύριων, μα και των κατατρεγμένων όλης της γης.
Σύλλογος Ποντίων Φοιτητών Νομού Αττικής
