Άφησα λίγο χρόνο να περάσει, για να εκφραστούν ελεύθερα, θετικά ή αρνητικά, όσοι αληθινά αγαπούν τον Πόντο, την Ιστορία και τον πολιτισμό του. Διάβασα με προσοχή τα θετικά και αρνητικά σχόλια.
Η πολυφωνία και η πολυγνωμία είναι θεμέλια της Δημοκρατίας. Είμαι θιασώτης της πολλαπλής ανάγνωσης της Ιστορίας.
Δεν θα μπω στη λογική του σχολιασμού των διαδικτυακών μου φίλων. Όμως έχω και εγώ το δικαίωμα να πάρω θέση, και ως καθ’ ύλην αρμόδιος, μετά από 45 βιβλία που έγραψα για την Ιστορία του Πόντου. Τα 24 από αυτά αναφέρονται στη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, καταρρίπτοντας (αυτό με χιούμορ) το βραβείο Γκίνες στον ποντιακό συγγραφικό χώρο.
Διάβασα σχόλια για την αποτυχημένη πολιτική μας στο θέμα της Γενοκτονίας, από φίλους που δεν διάβασαν ούτε μία σελίδα για το τραγικό αυτό κεφάλαιό μας, ούτε παραβρέθηκαν στις προγραμματισμένες εκδηλώσεις. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έγραψε ότι οι Πόντιοι χωρίς την αναγνώριση της Γενοκτονίας δεν έχουν Ιστορία. Αυτόν τον δρόμο ακολουθώ, πάνω από είκοσι χρόνια. Δεν μετανιώνω. Αντλώ πρόσθετη δύναμη από τα πικρόχολα και μικρόψυχα σχόλια, ευτυχώς ελάχιστων συμπατριωτών μας, που δεν τους κάνω την τιμή να με χρησιμοποιούν.
Υπάρχουν πολλές δυνατότητες διεκδίκησης του δίκαιου αγώνα μας.
Ένας είναι οι ξενόγλωσσες ιστορικές και λογοτεχνικές εκδόσεις, για να έχουμε αξιόλογους συνομιλητές. Το βιβλίο της Θία Χάλο Ούτε το όνομά μου μας έβγαλε από την αφάνεια. Αρκετές πολιτείες της Αμερικής αναγνώρισαν τη Γενοκτονία μας. Άλλος είναι η συμμετοχή μας σε διεθνή συνέδρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις γενοκτονίες. Ένας άλλος δρόμος είναι η ενημέρωση των κυβερνήσεων και των αντίστοιχων κρατικών ιδρυμάτων από έναν δημοκρατικά εκλεγμένο ποντιακό φορέα, ο οποίος δυστυχώς λείπει αυτήν τη στιγμή. Ο φορέας αυτός θα πρέπει να είναι πάντα έτοιμος να καταθέτει αναλυτικούς φακέλους, με πλούσιο αρχειακό υλικό στις αρμόδιες υπηρεσίες.
Μια άλλη σημαντική δυνατότητα είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης μέσα από την τέχνη και τον πολιτισμό. Οι κινηματογραφικές ταινίες Αραράτ και The Cut γνωστοποίησαν σε όλο τον κόσμο το δράμα του αρμενικού λαού. Ο Αρμένιος Σαρλ Αζναβούρ με τη μουσική του επίσης γνωστοποίησε σε όλο τον κόσμο τη γενοκτονία των Αρμενίων.
Αυτήν τη φιλοσοφία είχε και η εκδήλωση των αδελφών Τσαχουρίδη. Στο βιβλίο Γκίνες να μπορέσουμε έμμεσα να αναφερθούμε, μέσα από την ιστορία και τον πολιτισμό μας, και στη Γενοκτονία.
Αυτό κάνανε τα αδέλφια. Αφιερώσανε το τραγούδι «Την πατρίδα μ’ έχασα» σε αυτούς που έμειναν εκεί, στις αλησμόνητες πατρίδες, στους αδικαίωτους νεκρούς μας. Ήταν το καλύτερο μνημόσυνο και ο κόσμος όλος το χειροκρότησε.
Για τους αμαθείς, τους συμβουλεύω να είναι πιο προσεκτικοί σε θέματα εθνικής ταυτότητας, καταγωγής και ονοματοθεσίας. Η Τουρκία διεκδικεί τη λύρα, τη μουσική και την τοπική ποντιακή ενδυμασία. Στο εξωτερικό τα ποντιακά χορευτικά σωματεία της γειτονικής χώρας φέρουν πάντα το τουρκικό εθνόσημο.
Αυτό που δεν έκαναν ως σήμερα οι οργανωμένοι ποντιακοί σύλλογοι, το έκαναν απλά και αθόρυβα τα δύο αδέλφια.
Ντύθηκαν, την ώρα που έπρεπε, την αιματοβαμμένη μας στολή και βγήκαν περήφανοι στη σκηνή. Σηκώνοντας τη λύρα ψηλά, επιβεβαίωναν επίσημα ότι διεκδικούμε με αυτά τα όπλα του πολιτισμού, την αρχαιοελληνική λύρα, την ομηρική ποντιακή γλώσσα, τη μουσική και τον κυκλικό χορό, την ιστορική μας δικαίωση.
Είμαστε με την Αντιγόνη, που λέει ότι «δεν γεννήθηκα να συμμερίζομαι το μίσος, αλλά την αγάπη», και όχι με τον Κρέοντα του μίσους και των εμφύλιων πολέμων. Είμαι ο πρώτος που όχι μόνο θα χαρώ και θα χειροκροτήσω μια ανάλογη παρουσία συμπατριωτών μας στις εκδηλώσεις μνήμης της Γενοκτονίας, της 19ης Μαΐου. Ας ξεπεράσουμε τις ανθρώπινες αδυναμίες και μικρότητες και ας προχωρήσουμε ενωμένοι, ακολουθώντας το δρόμο που μας άνοιξαν τα δύο αγαπημένα αδέλφια στα μεγάλα προβλήματα που περιμένουν τη λύση τους.
[…] Όσο για τα περί χρηματισμού των αδελφών από τα εισιτήρια της έκθεσης, δεν απαντώ. Μόνο νοσηρά μυαλά μπορούν να πιστεύουν ότι τα παιδιά αμείφθηκαν έστω και με ένα ευρώ.
Επειδή όμως ξέρω πολύ καλά ποια είναι η αλήθεια, σας ενημερώνω ότι οι ίδιοι βάλανε βαθιά το χέρι τους στις τσέπες τους για να έχουμε αυτό το αποτέλεσμα.
Είναι από τις σπάνιες φορές που συμφωνώ με τον Γιώργο Γεωργιάδη. […] επειδή συμπίπτουν οι απόψεις μας, χωρίς να έχουμε κάποια άλλη επικοινωνία, μοιράζομαι μαζί σας την τοποθέτηση του: «Οι αδερφοί Τσαχουρίδη φορώντας τη ζίπκα και έχοντας τη λύρα, χτύπησαν τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της Τουρκίας για την ταυτότητα του Πόντου σε ένα γεγονός με διεθνή επιρροή… Το έκαναν έξυπνα… Η κίνησή τους ήταν εθνική και πατριωτική, για να τσιμεντάρουν την ελληνική, άρα και αντάρτικη ζίπκα (άρα νικητής στην Γενοκτονία), και τη λύρα που θέλουν και τα δύο οι Τούρκοι να τα δώσουν τουρκική εθνική ταυτότητα… Εγώ έτσι τα βλέπω και να με συγχωρείτε κιόλα δηλ…».
Κωνσταντίνος Φωτιάδης
