Είναι καλύτερα να μιλήσουμε με όρους παραμυθιού γιατί στο παραμύθι, συνήθως, η κατάληξη είναι καλή. Κι εμείς έχουμε ανάγκη αυτή την ελπίδα. Παρά τη μελαγχολική πλοκή του, στο τέλος οι καλοί θα κερδίσουν.
Ο βασιλιάς του δικού μας παραμυθιού δεν μας άφησε πολλά περιθώρια να ελπίσουμε πως είναι κραταιός και ενδιαφέρεται για την ευημερία των ανθρώπων του βασιλείου του.
Περισσότερο την παρέα του ήρθε να τακτοποιήσει και να ικανοποιήσει τις ιδεοληψίες του. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, και ο βασιλιάς αποδείχτηκε γυμνός. Όσο περνάει ο καιρός τόσο αποκαλύπτεται και το πρόβλημα.
Το ίδιο γυμνοί είναι και οι επίδοξοι διάδοχοι του βασιλιά. Η χώρα στερείται ηγεσίας. Και το παραμύθι πως υπάρχουν ικανοί άνθρωποι που μπορούν να διοικήσουν αλλά δεν τους αφήνουν κάποιοι κακοί, δεν το πιστεύουν ούτε τα μικρά παιδιά. Διότι όλοι ξέρουν πως οι ηγέτες δεν περιμένουν να τους στρώσουν το δρόμο με κόκκινο χαλί για να αναλάβουν την εξουσία. Μπαίνουν μόνοι, και σε δύσκολες συνθήκες, στο πεδίο της μάχης, και διαμορφώνουν τους όρους του παιχνιδιού. Από τέτοιους ηγέτες –που δεν υπάρχουν– έχει ανάγκη η χώρα. Και επειδή δεν υπάρχουν, η χώρα και ο λαός της παραδόθηκαν στον γυμνό βασιλιά και την κουστωδία του.
Δεν είναι λίγοι οι άνθρωπου που περιπλανήθηκαν στα ρεύματα και τις τάσεις της Αριστεράς από τα νεανικά τους χρόνια μέχρι τώρα, και συνειδητοποιούν πως κάποια άλλη εικόνα της Αριστεράς είχαν κατά νου, με άλλα προτάγματα και ήθος. Και βιώνουν μια καταθλιπτική ψυχολογική διεργασία μέχρι να συμβιβαστούν με την ιδέα της κατάρρευσης της ελπίδας τους. Δεν θα το πετύχουν και θα πάρουν μαζί τους την πίκρα μιας ολόκληρης ζωής. Διότι στην ηλικία που έφτασαν θα μείνουν με το ερώτημα: είναι αυτή η Αριστερά που ονειρευτήκαμε; Ναι, δυστυχώς, αυτή είναι. Και ίσως δεν είναι και από τις χειρότερες μορφές της. Ευτυχώς που δεν είχαμε και την εμπειρία του υπαρκτού σοσιαλισμού, για τον οποίο αρκετοί μόχθησαν στα νιάτα τους, και σήμερα επιχείρησαν να τον βιώσουν το πρώτο διάστημα του εισοδισμού τους στην κυβερνητική εξουσία με επισκέψεις στην Κόκκινη Πλατεία και το Κρεμλίνο.
Δυστυχώς, η κυματοσυνάρτηση του Σρέντιγκερ κατέρρευσε και βρίσκονται αντιμέτωποι με την κατάσταση της γάτας: Η γάτα είναι νεκρή. Καλύτερα να μην άνοιγαν το κουτί;
Ένας από τους προσφιλείς μύθους των λαοπλάνων αυτού του χώρου είναι ότι την ιστορία την γράφει η κίνηση των μαζών, και πως ο υποκειμενικός παράγων δεν διαδραματίζει ρόλο στην ιστορία.
Η νεότερη ελληνική ιστορία διαψεύδει αυτόν τον ισχυρισμό. Ισχυρός υποκειμενικός παράγων ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως και οι αξιωματικοί του Κινήματος στο Γουδί, που τον κάλεσαν. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως η Ελλάδα θα βρισκόταν στα σημερινά της σύνορα αν δεν είχε κληθεί να αναλάβει τις τύχες της ο Κρης πολιτικός.
Ένας γυμνός βασιλιάς στη θέση του θα επαναπαυόταν στις δάφνες τών μέχρι τότε κατακτήσεων και θα τις απολάμβανε. Αλλά και η Καταστροφή του ’22 ήταν αποτέλεσμα του υποκειμενικού παράγοντα. Άνθρωποι που δεν πίστευαν ή δεν μπορούσαν να φέρουν σε πέρας την προσπάθεια, ανέλαβαν την κρισιμότερη στιγμή. Οι ευθύνες και του λαϊκού παράγοντα είναι και εδώ καταγεγραμμένες από την ιστορία. Από τότε η χώρα οδεύει σε συνεχή συρρίκνωση. Και σήμερα οι απειλές για τη συνέχιση αυτής της συρρίκνωσης είναι καθημερινές.
Είναι πολύ νωρίς να πούμε αν οι πολιτικές εξελίξεις της αρχής του έτους που διανύουμε αποτέλεσαν μια καταστροφική επιλογή ιστορικών διαστάσεων. Σίγουρα όμως υπονόμευσαν μια πορεία που στο βάθος του τούνελ είχε αρχίσει να διακρίνει κάποιες αναλαμπές φωτός.
Υπάρχουν τρεις πυλώνες που αποκάλυψαν τη γυμνότητα του βασιλιά: Η εξωτερική πολιτική, η οικονομία και το πολιτικό ήθος.
Προϊόντος του χρόνου, και όσο ο βασιλιάς πρέπει να αναλάβει τις υποχρεώσεις του ρόλου του, αποδεικνύεται πως δεν γνωρίζει το χειρισμό της εξωτερικής πολιτικής. Πού να τον μάθαινε, άλλωστε. Δεν του έμεινε χρόνος όταν έπρεπε να τον μάθει και δεν είχε την υπομονή να περιμένει όταν οι σειρήνες τον καλούσαν στην εξουσία. Και αυτά είναι γνωρίσματα και χαρίσματα ενός πολιτικού ηγέτη. Δυστυχώς, η χώρα στερείται του είδους.
Η επίσκεψή του στην Τουρκία (υπερβολές στην υπόσχεση υποστήριξης της ενταξιακής πορείας της γειτονικής χώρας, «άδειασμα» της Κύπρου), η επίσκεψη στο Ισραήλ (ευχή για την ιστορική του πρωτεύουσα, που προκαλεί την αντίδραση των Παλαιστινίων), η δήλωση του υπουργού των Εξωτερικών ότι οι εχθροί του Ισραήλ είναι εχθροί και της Ελλάδας (κάτι που ακόμη και αν συνεφωνείτο δεν χρειαζόταν να το διακηρύξει δημοσίως), τα περίφημα tweets για τη νευρικότητα των Τούρκων πιλότων που αποσύρθηκαν, εν είδει παιδιάς, στην αγγλόγλωσση εκδοχή τους, όχι όμως και στην ελληνική, που σημαίνει ότι ο βασιλιάς αντιμετωπίζει τους ημεδαπούς ως υπηκόους του), δείχνουν παντελή άγνοια μιας πολύπλοκης κατάστασης που απειλεί την υπόσταση της χώρας και του λαού της.
Δεν είναι πλέον μόνο η οικονομία το πρόβλημα. Δυσχερέστερο πρόβλημα και λυδία λίθος των ευρωπαϊκών εξελίξεων είναι το προσφυγικό, το οποίο απειλεί τη σύνθεση, την ασφάλεια – εν ολίγοις την κρατική υπόσταση της χώρας. Και είναι γνωστό πώς αντιμετωπίστηκε, και πώς αντιμετωπίζεται, το πρόβλημα αυτό από την αρχή της έλευσης του βασιλιά και της κουστωδίας του στην εξουσία. Η χώρα εξευτελίστηκε διεθνώς, η κυβέρνηση υπογράφει συμφωνίες τις οποίες δεν είναι διατεθειμένη να υλοποιήσει παρά μόνο όταν απειλούνται ζωτικά της συμφέροντα (έξοδος από τη Συμφωνία Σένγκεν), λαοί που όταν εξήλθαν από τον υπαρκτό σοσιαλισμό έβλεπαν την Ελλάδα με δέος, απαιτούν σήμερα την τιμωρία της και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Θα αναφέρω μόνον τον απόλυτο πολιτικό αμοραλισμό του υπουργού Γεωργίας ο οποίος δήλωσε στη Βουλή πως έφερε για ψήφιση νομοσχέδιο το οποίο δεν είναι διατεθειμένος να υλοποιήσει.
Και αυτά τα βλέπουν και τα ακούν διεθνώς. Αυτό είναι το πολιτικό επίπεδο και η σοβαρότητα της χώρας; Έχουν το δικαίωμα να την εξευτελίζουν;
Η δεύτερη αποκάλυψη τη γυμνότητας του βασιλιά είναι η οικονομία. Πέραν της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που άφησε άναυδους όσους διάβασαν τι σήμαινε και πώς έγινε, και αρχής γενομένης από τον αλήστου μνήμης υπουργό – οπαδό της Θεωρίας των Παιγνίων μέχρι σήμερα, από οποιαδήποτε πρωτοβουλία της κυβέρνησης λείπει η έγνοια να διαμορφωθούν συνθήκες ώστε οι πολίτες –όσοι εξ αυτών θέλουν και μπορούν– να αναπτύξουν κάποια επιχειρηματική δραστηριότητα.
Μάλιστα, για να καλύψει το ιδεολογικό έλλειμμα μετά τον ιστορικό συμβιβασμό του, το κυβερνών κόμμα δεν αφήνει ευκαιρία να μην επιτεθεί κατά της επιχειρηματικότητας. Και, βεβαίως, δεν έχει καμιά διάθεση να περιορίσει τον υπέρογκο κρατικό μηχανισμό που καταπιέζει, και ως λειτουργία και ως οικονομική αφαίμαξη, τον πολίτη που αγωνίζεται για την επιβίωσή του. Είναι η γραφειοκρατία που κάθε καθεστώς χρειάζεται για να εδραιωθεί. Μην έχετε καμιά αμφιβολία ότι θα την υπερασπιστεί μέχρι τέλους.
Τα επιφωνήματα δε περί σκυλιών, ως (έστω) έμμεσος χαρακτηρισμός των πολιτικών του αντιπάλων, δείχνει το πολιτικό ήθος του νέου βασιλιά ο οποίος προέρχεται από μια γενιά από την οποία προσδοκούσαμε κάτι διαφορετικό από όσα βιώσαμε ως σήμερα.
Η απόλυτη διάψευση.
Στο παλάτι θα πρέπει να γίνει σαφές πως ο δρόμος που επέλεξαν θα οδηγήσει στην πολιτική γκιλοτίνα. Διευκρινίζω το «πολιτική» για να μη θεωρηθεί πως επιθυμώ τη βιολογική εξόντωση του συμπαθούς, κατά τα άλλα, βασιλιά, ή πως ανήκω στους Ιακωβίνους.
Οι κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η χώρα είναι πολλοί και μεγάλοι και τα ψέματα τελείωσαν.
Χρειάζεται μια καλή κρατική οργάνωση και ανάπτυξη της σκληρής ισχύος της ό,τι κι αν αυτό κοστίσει. Η επιλογή της ήπιας ισχύος οδήγησε στα όρια της γελιοποίησης. Τη σκληρή ισχύ δεν χρειάζεται να την ασκήσεις. Υπάρχει εκεί για να δηλώνει την παρουσία της. Μαζί με την αποφασιστικότητα ενός λαού, είναι τα μόνα που υπόσχονται την επιβίωσή του. Κανείς δεν πρόκειται να αναλάβει το κόστος της δικής μας ύπαρξης. Αν δεν το επωμιστούμε οι ίδιοι, η νομοτέλεια οδηγεί στην εξαφάνιση.
Αλλά όλα αυτά απαιτούν έναν βασιλιά που δεν θα είναι γυμνός. Υπάρχει;
